Ένα βράδυ που΄βρεχε...

Ελαφρά μελαγχολία, ίσα για να είμαι ασορτί με τη βροχή που απ'το πρωί πέφτει σε μικροσταγονίδια...
Δε δουλεύω σήμερα και μπορώ να ρεμβάζω καθισμένη στον καναπέ.
Πίνω ένα τσάι με την ένδειξη "κατά του στρες",για να βεβαιωθώ πως θα εκλείψει και το τελευταίο μιαρό ίχνος άγχους που μπορεί να κατοικεί μέσα μου,χωρίς να το καταλαβαίνω-τι άπληστο εκ μέρους μου-και ξάφνου θυμάμαι το Βερολίνο.
Μπορεί με αφορμή το τσάι κατα του στρες.
Η κυρία που με φιλοξενούσε στο σπίτι της είχε μια new-age εμμονή με τα τσάγια,τα αρωματικά στικς,τα βιομαγνητικά στρώματα κι όλα αυτά τα μυστήρια των παιδιών των λουλουδιών,στις τάξεις των οποίων προφανώς κάποτε ανήκε.
Θυμάμαι έναν τύπο που μισο-τραγουδούσε,μισο-απάγγελε σ'ένα μπαρ,ονόματι Raabebar, στο Kreuzberg.
 Ήταν όμορφος και γοητευτικός,θεατρικός και σταθερός,είχε ένα ύφος νοσταλγού,όπως αυτά που έχουν οι ονειροπόλοι νέοι και τραγουδούσε γερμανικά και γαλλικά με την ίδια άνεση.
Τον λέγαν Sebastian Fischer.
Του μίλησα μετά την παρασταση λιγάκι.
Δε θυμάμαι τι είπαμε-τίποτα φοβερό,υποθέτω.
Θυμάμαι όμως πως ήταν ζεστός.
Οικείος και μαγνητικός.
Έφαγα το ίντερνετ να εντοπίσω τα ίχνη του πριν απο μερικά χρόνια που χάζευα χαρτιά και χαρτούδια που'χα κρατημένα ως σουβενίρ απ'τον χειμώνα του Βερολίνου και βρήκα μια κάρτα που είχε μια φωτογραφία της μπαντας κι έγραφε "Sebastian Fischer and Band".
Έψαξα και βρήκα πως έβγαλε ένα και μοναδικό cd που κυκλοφόρησε το 2004 με τον τιτλο "Kaltes Fruestueck" ,σκηνοθέτησε αργότερα 2 φιλμακια μικρού μήκους κι έτερον ουδέν,ο Ελβετός και ρωσοσπουδαγμένος ηθοποιός,με τον οποίο γεννηθηκαμε την ίδια χρονιά.
Δεν έγινε διάσημος,όπως φανταζόμουν εκείνο το βράδυ που τον άκουγα καθηλωμένη με τη μεταφυσική βεβαιότητα πως θα είχα να λέω,χρόνια αργότερα,όταν θα τον ήξερε πια ο καθένας :
"τον ακουσα όταν ξεκίνησε κι ήταν άγνωστος ακόμα,σ΄ένα μπαρ, ονόματι Raabebar, στο Kreuzberg."
Ούτε κι εγώ έκανα όσα απίθανα κι ελεύθερα πράγματα γεμάτα έμπνευση πίστευα πως θα κάνω τότε.
Το ίδιο εκείνο βράδυ τα σκεφτόμουν ή μάλλον τα ένιωθα αόριστα και συναρπαστικά,ένιωθα την πνοή τους να μου φουσκώνει τα πνευμόνια.
Αναρωτιέμαι λοιπόν πού να΄ναι,πώς να΄ναι και τι να σκέφτεται τώρα ο Sebastian Fischer κι αν έχει κάνει κι αυτός την κυνική ή απλώς ρεαλιστική παραδοχή πως όλες εκείνες οι φοβερές δυνατότητες που απλώνονταν μπροστά του εκείνο το βράδυ εξανεμίστηκαν,επειδή...πέρασαν τα χρόνια.
Σίγουρα δε θα μπορεί να φανταστεί πάντως, πως που και που μια άγνωστή του γυναίκα, στη Θεσσαλονίκη τον θυμάται, σαν να ταν η σημαδούρα των δικών της ονείρων...


ΥΓ: Με το τραγούδι αυτό της Barbara,διασκευασμένο στα γερμανικά έκλεισε το πρόγραμμα εκείνο το βράδυ.