Η μαύρη τρύπα

Είτε θα'ναι κανείς ένας άνθρωπος ικανοποιημένος, ενταγμένος στη ζωή του με απλή,θαυμαστή και πάνσοφη αυτάρκεια(ή μήπως επάρκεια;) , θα υπάρχει στις στιγμές του αυτονόητα, καλές,κακές, θα ξέρει πως αυτές είναι κι αυτός αυτός είναι,μέσα τους ανα πάσα στιγμή, ή θα τρώγεται με τα ρούχα του και δε θα μπορεί να βρει ηρεμία...

Θα'χει μέσα του αυτό το κενό.

Του ανικανοποίητου;; Του ανεκπλήρωτου;

Της απληστίας;; Της ματαιοδοξίας;;(Ή μήπως της ανεπάρκειας; )

Θα'χει τη μαύρη τρύπα που θα επιχειρεί να θρέψει κι αυτή απ'αυτόν να τραφεί.

Με τσιγάρα, με ποτό , με ναρκωτικά, με φαγητό, με ό,τι υπερδιεγείρει ή ναρκώνει τις αισθήσεις του.

Με ό,τι τελικά του επιτρέπει να διαστρεβλώσει τη σχέση του με την πραγματικότητα(μια που η ακρίβεια των αισθήσεων σε συνδέει με ακρίβεια με την πραγματικότητα)και τελικά του γίνεται εθισμός,έτσι που αυτός που ψαχνει πιο πολύ την απελευθέρωση απ'την πραγματικότητα με το περίσσευμα της ενέργειάς του, γίνεται σκλάβος της πιο εξευτελιστικής σκλαβιάς,του εθισμού δηλαδή...

Μου φαίνεται πως όποιοι έχουν τη μαύρη τρύπα, έχουν κάνει ένα βήμα πιο πέρα απ'τους υπόλοιπους,
όμως δεν έχουν πια καμιά ιδέα τι θ'ακολουθήσει.
'Εχουν ίσα αποσπαστεί απο τα δεσμά του μέτρου και μπροστά τους "βοούν τα βάραθρα".
Πέφτουν στη δική τους τρύπα γιατί είναι δική τους κι άρα οικεία, λιγότερο φοβιστική απ'το παντελώς άγνωστο...

Through these city nightmares you'd walk with me
And we'd talk of it with idealistic assurance

That it wouldn't tear us apart
  We'd keep our heads above the blackened water
  But there's no room for ideals in this mechanical place
  And you're gone now

  Through a grimy window that I can't keep clean
  Through billowing smoke that's swallowed the sun
  You're nowhere to be seen

  Do you think our desires still burn
  I guess it was desires that tore us apart
  There has to be passion
  A passion for living, surviving
  And that means detachment
  Everybody has a weapon to fight you with
  To beat you with when you are down
  There were too many defences between us

  Doubting all the time
  Fearing all the time
  Doubting all the time
  Fearing all the time
  That like these urban nightmares
  We'd blacken each other skies

  When we passed the subways we tried to ignore our fate there
  Of written threats on endless walls
  Unjustified crimes carried in stifled calls
  Would you walk with me now through this pouring rain
  It used to mingle with our tears then dry the hopes that we left behind
  It rains even harder now