ήθελα να σου στείλω ένα μήνυμα όταν γύρισα απο την Αθήνα,ένα μήνυμα που να λέει:
"Μωρό,όλα καλά,κάθομαι στο μπαλκόνι με τη Μένη.Σου στέλνει φιλιά,όπως-εννοείται-κι εγώ!Ευχαριστώ για όλα!"|
Ωραία που μύριζε η Αθήνα...
Στο ράδιο συχνά ενώ δουλεύω παίζει πάλι το Beggin του Frankie Valli,και θυμάμαι,θυμάμαι μια εποχή καμια δεκαετία πριν που ήταν πάλι χιτ κι ήμασταν πολύ νέοι στην κορυφογραμμή της ζωής και ζωντανοί όλοι-όλο τέτοιους νέους χαζεύω τελευταία,όπως άλλες φορές βλέπω μόνο κάτι ξεπαρτσαλιασμένα γερόντια.
Για παράδειγμα προχτές περασμένα μεσάνυχτα σ'ένα τραπεζάκι στο "ψητοπωλείο ο Τάκης"στην Τριανδρία κάθονταν και ρουφούσαν τα τσιγαράκια τους πάνω απ'τις μπύρες τους αυτοί οι τέσσερεις κι ένας προβολέας ονόματι νιότη τους φώτιζε. Αυτοί το ξέραν(αλλά όχι όπως θα το μάθουν πιο μετά-όπως το ξέρω εγώ τώρα)πως τους φώτιζε,το ξέραν πως είναι στο κέντρο της σκηνής και πως έχουν την παντοδύναμη διαβεβαίωση απο το σώμα τους και τα βλέμματα των άλλων όλων των άλλων,πιο μικρών και πιο μεγάλων,πως όλα είναι τώρα εδώ για αυτούς,πως όλα επιτρέπονται και όλα συγχωρούνται,όλα είναι δυνατά κι αυτοί οι πιο δυνατοί όλων να πράξουν αυτό που θεωρείται αδύνατο.
Δεν μου αρέσει τώρα που δεν μιλάμε και πολύ μεταξύ μας.Σαν να πρέπει να τα βγάλουμε πέρα καθενας και καθεμιά μόνη ή με το έτερο ήμισυ-δεν μιλάμε πια.Έτσι τό'παμε με τη Μένη,έτσι τό'παμε και με τη Βάσω...
Άμα ζούσες άραγε,σκεφτόμουν στην Αθήνα,θα είχαν παντρευτεί ο Παναγιώτης κι η Βάσω;
Εσύ;
Μπορεί κι εσύ να είχες παντρευτεί άραγε μπαι νάου;
Άμα το flower στη Μαβίλη έγινε πιτσαρία,που έγινε δηλαδή,ξέρωγώ κι εσύ μπορεί να είχες παντρευτεί.Λέμε τώρα...Τι ωραία που θα ήταν να υπήρχε ένα σου αντίγραφο...
Αυτό θα σκέφτεται κι η Αφροδίτη όταν καμια φορά προωθεί το σενάριο να γίνω μάνα...
Ευτυχώς υπάρχει σ'αυτον τον κόσμο η Λυδία.Μόνο η Λυδία με κάνει να ελπίζω,γιατί είναι τρυφερή και την νοιάζουν οι άνθρωποι.Την ενδιαφέρουν οι κόσμοι τους μ'έναν τρόπο που ο Άλκης κι η Εύα δεν νοιάζονται.
Και διαπιστώνω μετά απο τόσα χρόνια πως αγαπώ τρελά τον μπαμπά μου.Τον τρελό μπαμπά μου.
Το διαπιστώνω τρώγοντας μισοβρασμένα αβγά,το διαπιστώνω γιατί νιώθω μια τρελή ευδαιμονία με τον λόγο ασπραδιού και διαλυμένου κρόκου που παίρνει το κουταλάκι μου,το διαπιστώνω απ'τον τρόπο που κουνάω την αλατιέρα και σκαλίζω το τσόφλι-επαναλαμβάνω με πιστότητα κάθε του κίνηση ολοφάνερα εν τελει μοιάζω στο μπαμπά μου,ισως κάθε πρωτότοκη κόρη το ίδιο,ίσως έτσι ολοφάνερα να μοιάζει κι η Μυρτώ στο Μιχάλη.
Τέλοσπάντων,δεν ξέρω γιατί τα γράφω όλα αυτά.
Εγώ ήθελα να σου πω πως θυμάμαι εν τέλει ένα πρωινό που σας πήγαινα στο αεροδρόμιο με τον Παναγιώτη για την πτήση της επιστροφής μέσα στο παλιό κυπαρισσί Πόλο ακούγοντας το beggin μπαινοβγαίνοντας απ'τη λωρίδα μου με το ρυθμό και νιώθοντας,όπως κι εσύ,πανευτυχής και καλότυχη...
Αυτό θα σκέφτεται κι η Αφροδίτη όταν καμια φορά προωθεί το σενάριο να γίνω μάνα...
Ευτυχώς υπάρχει σ'αυτον τον κόσμο η Λυδία.Μόνο η Λυδία με κάνει να ελπίζω,γιατί είναι τρυφερή και την νοιάζουν οι άνθρωποι.Την ενδιαφέρουν οι κόσμοι τους μ'έναν τρόπο που ο Άλκης κι η Εύα δεν νοιάζονται.
Και διαπιστώνω μετά απο τόσα χρόνια πως αγαπώ τρελά τον μπαμπά μου.Τον τρελό μπαμπά μου.
Το διαπιστώνω τρώγοντας μισοβρασμένα αβγά,το διαπιστώνω γιατί νιώθω μια τρελή ευδαιμονία με τον λόγο ασπραδιού και διαλυμένου κρόκου που παίρνει το κουταλάκι μου,το διαπιστώνω απ'τον τρόπο που κουνάω την αλατιέρα και σκαλίζω το τσόφλι-επαναλαμβάνω με πιστότητα κάθε του κίνηση ολοφάνερα εν τελει μοιάζω στο μπαμπά μου,ισως κάθε πρωτότοκη κόρη το ίδιο,ίσως έτσι ολοφάνερα να μοιάζει κι η Μυρτώ στο Μιχάλη.
Τέλοσπάντων,δεν ξέρω γιατί τα γράφω όλα αυτά.
Εγώ ήθελα να σου πω πως θυμάμαι εν τέλει ένα πρωινό που σας πήγαινα στο αεροδρόμιο με τον Παναγιώτη για την πτήση της επιστροφής μέσα στο παλιό κυπαρισσί Πόλο ακούγοντας το beggin μπαινοβγαίνοντας απ'τη λωρίδα μου με το ρυθμό και νιώθοντας,όπως κι εσύ,πανευτυχής και καλότυχη...
