Ας σκεφτώ μεγαλοφώνως-κεφάλαιο πρώτο

Με βασανίζει μια εσωτερική απειθαρχία.
Αυτό είναι το θέμα κι η αφορμή το γεμάτο τασάκι που δεν έπαψε να γεμίζει και να αδειάζει ακόμη κι αυτές τις δυο τελευταίες βδομάδες που ο λαιμός μου είναι γδαρμένος και ο βήχας μου βρογχικός.
Μάλιστα.
Κατα καιρούς έχω εκλάμψεις αυτοπειθαρχίας.Περιορισμένης διάρκειας.
Κόβω το κάπνισμα,βάφω τους τοίχους,δεν αφήνω άπλυτα πιάτα στο νεροχύτη,προσέχω τη διατροφή μου,περιορίζω την κατανάλωση αλκοόλ και μετά περιμένω να συμβεί κάτι.
Κάτι σαν ανταμοιβή. Μια επιβράβευση για την καλή μου συμπεριφορά. Ένα δώρο απο το σύμπαν,βρε αδερφέ.
Δε συμβαίνει όμως!
Αντιθέτως,η καλή και εμπνευσμένη μου διάθεση με την οποία ξεκινουν τα διαλείμματα αυτοπειθαρχίας μετατρέπεται σε επικριτική αύρα που σαν κακιά πεθερά μελετάει τις κινήσεις των απείθαρχων και εξαπολύει εναντίον τους νοητούς ή φωναχτούς μύδρους!
"Μα πως καπνίζετε;;" αναρωτιέμαι ,λες και είμαι η παρθένα του καπνού,ή "τι αηδίες ειναι αυτές που τρώς;;" ή "τι αταξία είναι αυτή;;;" και άλλα τέτοια χαριτωμένα που τα πιστεύω σαν να ήμουν ξέρω 'γω;
Η Έλενα Ράπτη;;
Τόσο κρατάει η πειθαρχία μου.
Μέχρι του σημείου που υποψιάζομαι πως¨"κάποιος" προσπαθεί να με κάνει να γίνω "κάποια άλλη".
Ξεχνάω πως ο "καποιος" ήμουν εγώ κι όταν το θυμάμαι αρχίζω ν'αναρωτιέμαι ποια είμαι τελοσπάντων εγώ και μετά,ασ'τα να πάνε...
Αμφισβητώ την αρχή και την εξουσία μου πάνω μου κι επιστρέφω στην πρότερη κατάσταση της απειθαρχίας.
Το γιατί το έχω ψυχολογικώς υποθέσει.Καλά,σιγά μη δεν το'χα υποθέσει...
Συνοπτικώς,φταινε οι συνήθεις φταίχτες,οι γονείς που δεν είχαν επισης αυτοπειθαρχία ή ώς "αρχές" ήταν αναξιόπιστοι ή μπορούσα να τους χειριστώ και να τους παρακάμψω κάπως.
Κοντολογίς,σκέφτομαι τώρα,η κατάσταση μου θυμίζει αυτό ακριβώς που συζητάμε ως έθνος αυτόν τον καιρό.
Ζούμε σε μια χώρα που είναι σε γενικές γραμμές όπως το σπίτι μου τον περισσότερο καιρό. Δηλαδή, σκοντάφτεις πάνω σε αντικείμενα για να πας στην κρεββατοκάμαρα,έχει πάντα άπλυτα πιάτα στο νεροχύτη,τα πλυμένα μένουν βδομάδες ασιδέρωτα,στον καναπέ υπάρχει μια πεταμένη κουβέρτα για πρόχειρη χρήση,φωτοτυπίες άρθρων και καμμένα κεριά πάνω στο τραπέζι του σαλονιού, ένα σχετικό ανακάτεμα πάνω στον παγκο στης κουζίνας...
Σε γενικές γραμμές,όταν περνάμε καλά κι έχουμε τα κέφια μας,δεν μας πολυπειράζει αυτό το μπουρδέλο.Αντιθέτως,είναι ένα περιβάλλον χαλαρό που δε σε τσιτώνει με ψυχαναγκασμούς κι οι άτακτοι φίλοι αισθάνονται ελεύθεροι.
Αλλά όταν μας καταβάλλει η μουντρουχιά, τα πράγματα αλλάζουν.
Το πρίσμα μας αλλάζει.
Σκεφτόμαστε πως είμαστε άχρηστοι,ανεπρόκοποι,μηδενικά,σκουλήκια και παράλογοι και πως δεν κάνουμε το σωστό,όμως αν το να κάνουμε το σωστό σημαίνει πως θα γίνουμε Γερμανοί(βλέπε Έλενα Ράπτη, στο προσωπικό μου παράδειγμα), ε,όχι!!
Κι έπειτα αρχίζει η κουβέντα για το αν φταίει το κράτος ή εμείς.
Και φταίει ο συνήθης φταίχτης...