Κάθεσαι ήσυχα.
Η ώρα 11. Παραδίπλα υπάρχει μια κιθάρα.
Στην κοιλιά της μεγάλωσες.
Πραγματική μητέρα,κουρδισμένη κατα τις ανάγκες σου,διαθέσιμη ανα πάσα ώρα,
μαθημένη απ'τα χἐρια σου να συνοδεύει τη φωνή σου.
Τη φωνή που φυλούσες για σένα και για κείνη,αυτή που,όταν μιλάς, ίσα που ακούγεται...
Αυτή σου έμαθε πώς να χαϊδεύεις τα σώματα,πὠς ν'αφουγκράζεσαι τους τόνους,
να καταλαβαίνεις τι νιώθουν οι άνθρωποι από τις νότες τους.
Μεγάλωσες.
Τώρα μιλάτε σπάνια.
Κάθεστε,κοιτιέστε,δυο κουρασμένα όντα που συνθηκολογούν με τους θανάτους τους,αμίλητα.
Μα πάντα,όποτε είσαι αδύναμη,όποτε νιώθεις μικρή,υπάρχει αυτός ο χώρος στην κοιλιά της να συρθείς,ν'αφουγκραστείς τα σπλάχνα της και τα δικά σου σπλάχνα.
Δευτέρα 9 Ιουνίου 2014
Πέμπτη 20 Μαρτίου 2014
Μαλακτικό ρούχων,λεμόνια και κάτι ακόμα...
...ήδη το ξέχασα.
Μαλακτικό ρούχων, λεμόνια και κάτι ακόμα που μου διαφεύγει.
Αυτή κάθεται ένα τραπέζι μπροστά μου.
Πάνω απο 70.Αλλόκοτα βαμμένη.
Ο αέρας φέρνει τη δυσάρεστη μυρωδιά της στα ρουθούνια μου.
Όταν έρχεται η χαμογελαστή σερβιτόρα,της λέει κάτι, "δεν είμαστε άγνωστοι εμείς"ακούω ανάμεσα στ'άλλα που δεν άκουσα. Κι έπειτα την πιάνει απ'το μπράτσο κι εμφατικά "αν ΘΕΛΕΙΣ και ΜΠΟΡΕΙΣ,ένα ποτήρι νερό",λέει."Βεβαίως"απαντά η κοπέλα χαμογελαστότατη.
Επιστρέφει με το νερό.
Ξεπλένει το στόμα της με την πρώτη γουλιά,τη φτύνει κάτω κι έπειτα πίνει.
Εγώ διαβάζω για την οδοντιατρική περίθαλψη του ΕΟΠΠΥ,ΠΕΔΥ,πώς σκατά τον λένε δεν ξέρω.
Μετά πλησιάζει αυτός.
Γνώριμη φάτσα. Σκατόφατσα.Συχνάζει σ'αυτό το κωλοκαφενείο απέναντι απ΄το ιατρείο.
Κοντά εξήντα με μούσια που δεν έχουν γκριζάρει.
"Θα'ρθείς απόψε απ'το σπίτι" του λέει αυτή.Ούτε ρωτάει,ούτε διατάζει.Κάτι στ΄ανάμεσο. Την κοιτά περιπαιχτικά."Άντε,μωρή" σαν να της λέει.
Τον βλέπω.Την έχω πλάτη.
"Δε θα'ρθω.Τί θες;"
Έπειτα γυρίζει να φύγει. Κάνει δυο μέτρα,ξαναγυρνάει.Της χώνει μια σπρωξιά-μπουνιά στον ώμο
κι αυτή του πετάει το νερό.'Τσογλάνια",φωνάζει.Γυρίζει προς τα μένα.Χώνω τη μούρη μου βαθύτερα στο τεύχος του "αναβαθμού".
Η σερβιτόρα έρχεται,της φέρνει ένα καινούργιο ποτήρι.
Φτύνει πάλι την πρώτη γουλιά κάτω.
"Τσογλάνια",μονολογεί κάθε τόσο, "τσογλάνια"...
Μαλακτικό ρούχων, λεμόνια και κάτι ακόμα που μου διαφεύγει.
Αυτή κάθεται ένα τραπέζι μπροστά μου.
Πάνω απο 70.Αλλόκοτα βαμμένη.
Ο αέρας φέρνει τη δυσάρεστη μυρωδιά της στα ρουθούνια μου.
Όταν έρχεται η χαμογελαστή σερβιτόρα,της λέει κάτι, "δεν είμαστε άγνωστοι εμείς"ακούω ανάμεσα στ'άλλα που δεν άκουσα. Κι έπειτα την πιάνει απ'το μπράτσο κι εμφατικά "αν ΘΕΛΕΙΣ και ΜΠΟΡΕΙΣ,ένα ποτήρι νερό",λέει."Βεβαίως"απαντά η κοπέλα χαμογελαστότατη.
Επιστρέφει με το νερό.
Ξεπλένει το στόμα της με την πρώτη γουλιά,τη φτύνει κάτω κι έπειτα πίνει.
Εγώ διαβάζω για την οδοντιατρική περίθαλψη του ΕΟΠΠΥ,ΠΕΔΥ,πώς σκατά τον λένε δεν ξέρω.
Μετά πλησιάζει αυτός.
Γνώριμη φάτσα. Σκατόφατσα.Συχνάζει σ'αυτό το κωλοκαφενείο απέναντι απ΄το ιατρείο.
Κοντά εξήντα με μούσια που δεν έχουν γκριζάρει.
"Θα'ρθείς απόψε απ'το σπίτι" του λέει αυτή.Ούτε ρωτάει,ούτε διατάζει.Κάτι στ΄ανάμεσο. Την κοιτά περιπαιχτικά."Άντε,μωρή" σαν να της λέει.
Τον βλέπω.Την έχω πλάτη.
"Δε θα'ρθω.Τί θες;"
Έπειτα γυρίζει να φύγει. Κάνει δυο μέτρα,ξαναγυρνάει.Της χώνει μια σπρωξιά-μπουνιά στον ώμο
κι αυτή του πετάει το νερό.'Τσογλάνια",φωνάζει.Γυρίζει προς τα μένα.Χώνω τη μούρη μου βαθύτερα στο τεύχος του "αναβαθμού".
Η σερβιτόρα έρχεται,της φέρνει ένα καινούργιο ποτήρι.
Φτύνει πάλι την πρώτη γουλιά κάτω.
"Τσογλάνια",μονολογεί κάθε τόσο, "τσογλάνια"...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)