"ΠΟσο μ'αΡΕσουν ΟΙ καραμελΙΙτσες.
Ήθελα ΝΑ'χα ΔΕκα σακκουλΙΙτσες."

Τότε δεν ήξερα. Φορούσα τα μπεζ τεξτερ μποτάκια και περπατούσα με στόμφο μέσα στα χιόνια. Βήμα και τόνος. Ειμαι εδώ.
Η μυθολογία του "τότε".Αιωνίως παρούσα.
Μερικές φορές θέλω να με ταρακουνήσω. Να με βουτήξω απο τους ώμους και με συνταράξω κοιτώντας με κατάματα,όπως κανουν στις αμερικάνικες ταινίες,να μου πω τη στανταρ ατάκα: "GET A GRIP OF YOURSELF,WOMAN!" Και μετά;
Ε,μετα, τίποτα. Θα κάτσω να ξαποστάσω απ'το ταρακούνημα και θα νιώθω ενοχές και θα σκέφτομαι τι να κάνω. Δυστυχώς το ταρακούνημα θα πρέπει να συνοδεύεται από οδηγίες.Διαταγές,αν γινεται.Συγκεκριμμένες! Αν ακούσω τιποτα μαλακίες του στυλ "φαε,πιες,ριξτο έξω!" θα αντιδράσω άσχημα.Πολύ άσχημα!
Έχω ανάγκη ένα μεγαλόπνοο σχέδιο κι έναν πάνσοφο,αποφασισμένο γκουρού να με καθοδηγήσει. Ειμαι μια μεγαλοφυία άλλωστε. Δεν το δικαιούμαι;
Δεν δικαιούμαι να λάμψω με την αρετη,τη σοφία και την καλοσύνη μου;
Με την έξοχη διάννοια,την ευγενική μου καρδιά,τις λαμπρές μου σκέψεις;
Δε δικαιούμαι να έχω μια ζωή μεγαλύτερη απ'τη ζωή μου;
Ένα κομματάκι αθανασίας;
Υποφέρω.
Υποφερω απο φαντασιώσεις μεγαλείου.
Κι ακόμη,πολύ πρόσφατα το αντιλήφθηκα,φοβάμαι.
Φοβάμαι το θάνατο.Οπως φοβάμαι κάθετί αμετάκλητο.
Φοβάμαι ν'αφήνω πίσω μου πράγματα,τόπους-ανθρώπους κυρίως-αμετάκλητα.
Φοβάμαι να ξεχνάω.
Φοβάμαι πως θα ξεχαστω.
Υποφερω λοιπον απο φαντασιωσεις μεγαλείου και φόβο.
Ποιο το νόημα; Ποιο το νόημα της ζωής;
Πρωτότυπο το ερώτημα...
Αλλά όταν είναι συνεχώς εκεί,βιδωμένο στην κορυφή του μετώπου,τα πράγματα είναι άσχημα. Πως έφτασα εδώ;
Πιθανή διπολική διαταραχή.Περίοδοι υπομανίας εναλλασσόμενες με περιόδους καταθλίψεως.
Ορίστε! Παραληρηματικές ιδέες,φαντασιώσεις μεγαλείου και φόβοι,διακυμανσεις αυτοπεποίθησης απο την άκρα υπερτίμηση εως την άκρα υποτίμηση...
Πιθανόν! Κι όμως πισω απο τις φαντασιώσεις μου κρύβεται πάντα μια επικριτική συνιστώσα,μια χλευαστική μάνα που δεν μου επιτρέπει να τις απολαύσω. Η πρόθεση υπάρχει,η φαντασίωση ξεκινά,όμως δεν ολοκληρώνεται.
Μια πρακτική και ισοπεδωτική φωνη μέσα μου λέει "άσε τις μαλακίες,ηλίθια,και κάνε ό,τι κάνω..."
Αυτη πρέπει να ειναι όντως η φωνή της μαμάς.
Συμβολή. Αυτό λέγεται συμβολή.
Όμως,ειλικρινά,όλα αυτά μου φαινονται αηδίες...
Πόσο καιρό μπορεί κανείς ν'ασχολείται με τους γονείς του και πόσο καλά ή στραβα τον μεγάλωσαν; Μου λες;Ποσο μπορεί να διαιωνίζει τη δική του μη ευθύνη,αναλύοντας τις επιδράσεις των άλλων πάνω του;
Μου λες;