Ας σκεφτώ μεγαλοφώνως... Συνεχίζω

Ας πούμε,λοιπόν,γυρίζοντας σ'εμένα,πως βαρέθηκα να φταίνε οι συνήθεις φταίχτες.
Ωραία.
'Εστω ότι αυτοί φταίνε για όλα μου τα στραβά (ενώ για τα καλά μόνο εγώ να δοξαστώ,παρακαλώ,κι ας κατατάξουμε,φυσικά, στα αυτονόητα χρέη τους όλη την υλική και συναισθηματική υποστήριξη που μου παρείχαν,σσιγά...)
Έστω ότι υπήρξα το-άμοιρο ευθυνών-αθωότατο και πανάγιο θύμα τους μεγαλώνοντας μαζί τους.
Και;
Τώρα;
Αν αυτοι αλλάζαν,θα είχε καμιά σημασία για μένα,πια;
Μάλλον όχι.
Άμεσα δεν μ'επηρεάζουν πια.
Δεν εξαρτώμαι απ'αυτους πλέον.
(Και η αλήθεια είναι πως αν το δούμε έτσι,φταίνε πιο πολύ οι παππούδες μου,διότι αυτοί διαμόρφωσαν τη ζωή των γονιών μου,με τη ζωή ή με τον πρόωρο θάνατό τους,κι ακόμα πιο πολύ οι προπαππούδες και ,γάμησέ-τα-ουτως-ειπειν, τελικά φταίνε είτε οι πρωτόπλαστοι,είτε οι χιμπατζήδες)
Το θέμα είναι τώρα τι κάνουμε.
Και το θέμα είναι πως δεν έχω πυξίδα.
Δεν έχω πρότυπο.
Δεν έχω καμιά βιωμένη εικόνα κάποιου ανθρώπου στον οποίο να θέλω πολύ να μοιάσω.
Υπάρχουν φυσικά επιμέρους αρετές που θαυμάζω,αλλά μια ολοκληρωμένη εμπνευση με σάρκα και οστά δεν έχω.
Ίσως φταίει η έλλειψη φαντασίας που με βασανίζει και δεν μπορώ να φτιάξω μόνη μου μια εικόνα.
'Η μια εγγενής απιστοθωμίαση,ένα "πρέπει να το δω με τα μάτια μου και να το πιάσω με τα χέρια μου, για να πειστώ πως υπάρχει"

Για τον λόγο αυτό,η αναφορά στην αυτοπειθαρχία με παραπέμπει αυτομάτως είτε σε χιτλερικά μοντέλα,είτε στην ¨Ελενα Ράπτη,είτε εν πάσει περιπτώσει σε κάποιον που έχει καταπιεί την ιδέα του πολίτικαλυ κορέκτ λίβινγκ αμάσητη, χωρίς κανένα ζόρι.
Επειδή,έτσι "είναι το σωστό".
Μέγα αντικίνητρο!