Ακούγοντας το Γιωργάκη,

μ'άπιασε για,για το,το,πόνος το κεφάλι.
Σκέφτηκα για να,κοίτα,για τον τον παράγοντας αθλητικού,Μάντζιος.
Η σκέψη,ήταν,είναι,ειναι,άκου,ακούστε, όχι πρώτότυπη.Δεν επαγεται την πρωτοτυπία,μιας και βρήκα βίντεο,ήδη στο γιουτούμπ

Η μαύρη τρύπα

Είτε θα'ναι κανείς ένας άνθρωπος ικανοποιημένος, ενταγμένος στη ζωή του με απλή,θαυμαστή και πάνσοφη αυτάρκεια(ή μήπως επάρκεια;) , θα υπάρχει στις στιγμές του αυτονόητα, καλές,κακές, θα ξέρει πως αυτές είναι κι αυτός αυτός είναι,μέσα τους ανα πάσα στιγμή, ή θα τρώγεται με τα ρούχα του και δε θα μπορεί να βρει ηρεμία...

Θα'χει μέσα του αυτό το κενό.

Του ανικανοποίητου;; Του ανεκπλήρωτου;

Της απληστίας;; Της ματαιοδοξίας;;(Ή μήπως της ανεπάρκειας; )

Θα'χει τη μαύρη τρύπα που θα επιχειρεί να θρέψει κι αυτή απ'αυτόν να τραφεί.

Με τσιγάρα, με ποτό , με ναρκωτικά, με φαγητό, με ό,τι υπερδιεγείρει ή ναρκώνει τις αισθήσεις του.

Με ό,τι τελικά του επιτρέπει να διαστρεβλώσει τη σχέση του με την πραγματικότητα(μια που η ακρίβεια των αισθήσεων σε συνδέει με ακρίβεια με την πραγματικότητα)και τελικά του γίνεται εθισμός,έτσι που αυτός που ψαχνει πιο πολύ την απελευθέρωση απ'την πραγματικότητα με το περίσσευμα της ενέργειάς του, γίνεται σκλάβος της πιο εξευτελιστικής σκλαβιάς,του εθισμού δηλαδή...

Μου φαίνεται πως όποιοι έχουν τη μαύρη τρύπα, έχουν κάνει ένα βήμα πιο πέρα απ'τους υπόλοιπους,
όμως δεν έχουν πια καμιά ιδέα τι θ'ακολουθήσει.
'Εχουν ίσα αποσπαστεί απο τα δεσμά του μέτρου και μπροστά τους "βοούν τα βάραθρα".
Πέφτουν στη δική τους τρύπα γιατί είναι δική τους κι άρα οικεία, λιγότερο φοβιστική απ'το παντελώς άγνωστο...

Through these city nightmares you'd walk with me
And we'd talk of it with idealistic assurance

That it wouldn't tear us apart
  We'd keep our heads above the blackened water
  But there's no room for ideals in this mechanical place
  And you're gone now

  Through a grimy window that I can't keep clean
  Through billowing smoke that's swallowed the sun
  You're nowhere to be seen

  Do you think our desires still burn
  I guess it was desires that tore us apart
  There has to be passion
  A passion for living, surviving
  And that means detachment
  Everybody has a weapon to fight you with
  To beat you with when you are down
  There were too many defences between us

  Doubting all the time
  Fearing all the time
  Doubting all the time
  Fearing all the time
  That like these urban nightmares
  We'd blacken each other skies

  When we passed the subways we tried to ignore our fate there
  Of written threats on endless walls
  Unjustified crimes carried in stifled calls
  Would you walk with me now through this pouring rain
  It used to mingle with our tears then dry the hopes that we left behind
  It rains even harder now

Από το τρωικό κάστρο η Ανδρομάχη

στον Έκτορα που κίναε για τη μάχη
φώναξε με φωνή φαρμακωμένη:

"Στρατιώτη μου,τη μάχη θα κερδίσει
όποιος πολύ το λαχταρά να ζήσει.
Όποιος στη μάχη πάει για να πεθάνει,
στρατιώτη μου,για πόλεμο δεν κάνει"

Διάλειμμα για διαφημίσεις

Αντιγράφω πρό-λογο προ-εκλογικής διακήρυξης:
"Ονειρευτήκαμε μια πόλη γοητευτική. Μια πόλη φρέσκια και ανανεωμένη. Ο Χορτιάτης, σαν άγρυπνος φρουρός της περιοχής να στέκει εκεί ψηλά, το Πανόραμα περήφανα να θωρεί τον Θερμαϊκό κόλπο και η Πυλαία να υποδέχεται όλους αυτούς που θα διοχετευτούν στον νέο Δήμο Πυλαίας-Χορτιάτη και θα επιλέξουν αυτό το κομμάτι γης για να μοιραστούμε εικόνες και εμπειρίες"

Θυμάμαι στο φροντιστήριο στη Γ' Λυκείου είχα γράψει μια έκθεση ο πρόλογος της οποίας περιείχε ένα ακατάσχετο λυρικό φόρτε που ξεκινούσε με τη φράση :
"Βρισκόμαστε πια στο λυκόφως του 20ου αιώνα"
(ενώ ο επίλογος είχε αναφορά στο "λυκαυγές του 21ου " -πατενταρισμένο σχήμα δικής μου επινοήσεως που με είχε κατενθουσιάσει κι είχα αποφασίσει να το χρησιμοποιώ σε κάθε έκθεση έκτοτε!) 
Την έκθεση αυτή,η Αγγελική, που ήταν η φιλόλογος,την είχε τοιχοκολλήσει ως πρότυπο προς ανάγνωση στον πίνακα ανακοινώσεων.
Βέβαια,δίπλα στην πρώτη παράγραφο είχε μια κόκκινη αγκύλη με το σχόλιο:

"επικίνδυνοι αυτοερωτικοί λογοτεχνισμοί".

Το σχόλιο ήταν φαρμακερά εύστοχο.
Αισθάνθηκα φοβερή ντροπή όταν το διάβασα, αλλά σε συνδυασμό με το γεγονός πως παρόλαυτά η έκθεση είχε εκτιμηθεί κι ήξερα πως η Αγγελική  με συμπαθούσε, τη θαύμασα και σχεδόν τη λάτρεψα που με ξεσκέπασε μ'αυτον τον τρόπο.
Ήταν μια επίθεση στον ναρκισσισμό μου. Και την ευχαριστήθηκα,παρά το γεγονός πως ήμουν 17 χρονών.

Αφιερωμένο στον σημερινό διαφημιζόμενο υποψήφιο μαζί με την ακόλουθη απορία:
Δεν είναι αυτοκαταστροφικό να θέλει ν'αλλάξουμε σελίδα,όταν πάνω στην τρέχουσα σελίδα είναι αποτυπωμένος ο ίδιος;;;

Ας σκεφτώ μεγαλοφώνως... Συνεχίζω

Ας πούμε,λοιπόν,γυρίζοντας σ'εμένα,πως βαρέθηκα να φταίνε οι συνήθεις φταίχτες.
Ωραία.
'Εστω ότι αυτοί φταίνε για όλα μου τα στραβά (ενώ για τα καλά μόνο εγώ να δοξαστώ,παρακαλώ,κι ας κατατάξουμε,φυσικά, στα αυτονόητα χρέη τους όλη την υλική και συναισθηματική υποστήριξη που μου παρείχαν,σσιγά...)
Έστω ότι υπήρξα το-άμοιρο ευθυνών-αθωότατο και πανάγιο θύμα τους μεγαλώνοντας μαζί τους.
Και;
Τώρα;
Αν αυτοι αλλάζαν,θα είχε καμιά σημασία για μένα,πια;
Μάλλον όχι.
Άμεσα δεν μ'επηρεάζουν πια.
Δεν εξαρτώμαι απ'αυτους πλέον.
(Και η αλήθεια είναι πως αν το δούμε έτσι,φταίνε πιο πολύ οι παππούδες μου,διότι αυτοί διαμόρφωσαν τη ζωή των γονιών μου,με τη ζωή ή με τον πρόωρο θάνατό τους,κι ακόμα πιο πολύ οι προπαππούδες και ,γάμησέ-τα-ουτως-ειπειν, τελικά φταίνε είτε οι πρωτόπλαστοι,είτε οι χιμπατζήδες)
Το θέμα είναι τώρα τι κάνουμε.
Και το θέμα είναι πως δεν έχω πυξίδα.
Δεν έχω πρότυπο.
Δεν έχω καμιά βιωμένη εικόνα κάποιου ανθρώπου στον οποίο να θέλω πολύ να μοιάσω.
Υπάρχουν φυσικά επιμέρους αρετές που θαυμάζω,αλλά μια ολοκληρωμένη εμπνευση με σάρκα και οστά δεν έχω.
Ίσως φταίει η έλλειψη φαντασίας που με βασανίζει και δεν μπορώ να φτιάξω μόνη μου μια εικόνα.
'Η μια εγγενής απιστοθωμίαση,ένα "πρέπει να το δω με τα μάτια μου και να το πιάσω με τα χέρια μου, για να πειστώ πως υπάρχει"

Για τον λόγο αυτό,η αναφορά στην αυτοπειθαρχία με παραπέμπει αυτομάτως είτε σε χιτλερικά μοντέλα,είτε στην ¨Ελενα Ράπτη,είτε εν πάσει περιπτώσει σε κάποιον που έχει καταπιεί την ιδέα του πολίτικαλυ κορέκτ λίβινγκ αμάσητη, χωρίς κανένα ζόρι.
Επειδή,έτσι "είναι το σωστό".
Μέγα αντικίνητρο!

Ας σκεφτώ μεγαλοφώνως-κεφάλαιο πρώτο

Με βασανίζει μια εσωτερική απειθαρχία.
Αυτό είναι το θέμα κι η αφορμή το γεμάτο τασάκι που δεν έπαψε να γεμίζει και να αδειάζει ακόμη κι αυτές τις δυο τελευταίες βδομάδες που ο λαιμός μου είναι γδαρμένος και ο βήχας μου βρογχικός.
Μάλιστα.
Κατα καιρούς έχω εκλάμψεις αυτοπειθαρχίας.Περιορισμένης διάρκειας.
Κόβω το κάπνισμα,βάφω τους τοίχους,δεν αφήνω άπλυτα πιάτα στο νεροχύτη,προσέχω τη διατροφή μου,περιορίζω την κατανάλωση αλκοόλ και μετά περιμένω να συμβεί κάτι.
Κάτι σαν ανταμοιβή. Μια επιβράβευση για την καλή μου συμπεριφορά. Ένα δώρο απο το σύμπαν,βρε αδερφέ.
Δε συμβαίνει όμως!
Αντιθέτως,η καλή και εμπνευσμένη μου διάθεση με την οποία ξεκινουν τα διαλείμματα αυτοπειθαρχίας μετατρέπεται σε επικριτική αύρα που σαν κακιά πεθερά μελετάει τις κινήσεις των απείθαρχων και εξαπολύει εναντίον τους νοητούς ή φωναχτούς μύδρους!
"Μα πως καπνίζετε;;" αναρωτιέμαι ,λες και είμαι η παρθένα του καπνού,ή "τι αηδίες ειναι αυτές που τρώς;;" ή "τι αταξία είναι αυτή;;;" και άλλα τέτοια χαριτωμένα που τα πιστεύω σαν να ήμουν ξέρω 'γω;
Η Έλενα Ράπτη;;
Τόσο κρατάει η πειθαρχία μου.
Μέχρι του σημείου που υποψιάζομαι πως¨"κάποιος" προσπαθεί να με κάνει να γίνω "κάποια άλλη".
Ξεχνάω πως ο "καποιος" ήμουν εγώ κι όταν το θυμάμαι αρχίζω ν'αναρωτιέμαι ποια είμαι τελοσπάντων εγώ και μετά,ασ'τα να πάνε...
Αμφισβητώ την αρχή και την εξουσία μου πάνω μου κι επιστρέφω στην πρότερη κατάσταση της απειθαρχίας.
Το γιατί το έχω ψυχολογικώς υποθέσει.Καλά,σιγά μη δεν το'χα υποθέσει...
Συνοπτικώς,φταινε οι συνήθεις φταίχτες,οι γονείς που δεν είχαν επισης αυτοπειθαρχία ή ώς "αρχές" ήταν αναξιόπιστοι ή μπορούσα να τους χειριστώ και να τους παρακάμψω κάπως.
Κοντολογίς,σκέφτομαι τώρα,η κατάσταση μου θυμίζει αυτό ακριβώς που συζητάμε ως έθνος αυτόν τον καιρό.
Ζούμε σε μια χώρα που είναι σε γενικές γραμμές όπως το σπίτι μου τον περισσότερο καιρό. Δηλαδή, σκοντάφτεις πάνω σε αντικείμενα για να πας στην κρεββατοκάμαρα,έχει πάντα άπλυτα πιάτα στο νεροχύτη,τα πλυμένα μένουν βδομάδες ασιδέρωτα,στον καναπέ υπάρχει μια πεταμένη κουβέρτα για πρόχειρη χρήση,φωτοτυπίες άρθρων και καμμένα κεριά πάνω στο τραπέζι του σαλονιού, ένα σχετικό ανακάτεμα πάνω στον παγκο στης κουζίνας...
Σε γενικές γραμμές,όταν περνάμε καλά κι έχουμε τα κέφια μας,δεν μας πολυπειράζει αυτό το μπουρδέλο.Αντιθέτως,είναι ένα περιβάλλον χαλαρό που δε σε τσιτώνει με ψυχαναγκασμούς κι οι άτακτοι φίλοι αισθάνονται ελεύθεροι.
Αλλά όταν μας καταβάλλει η μουντρουχιά, τα πράγματα αλλάζουν.
Το πρίσμα μας αλλάζει.
Σκεφτόμαστε πως είμαστε άχρηστοι,ανεπρόκοποι,μηδενικά,σκουλήκια και παράλογοι και πως δεν κάνουμε το σωστό,όμως αν το να κάνουμε το σωστό σημαίνει πως θα γίνουμε Γερμανοί(βλέπε Έλενα Ράπτη, στο προσωπικό μου παράδειγμα), ε,όχι!!
Κι έπειτα αρχίζει η κουβέντα για το αν φταίει το κράτος ή εμείς.
Και φταίει ο συνήθης φταίχτης...

Με το νου πλουταίνει η κόρη....

Σε όνειρα άλλων ανθρώπων έχω συναντηθεί με ανθρώπους που δεν ξέρω.
Τους έχω ερωτευτεί,ή τους έχω κοιτάξει μ'επιτίμηση,ίσως έχω περπατήσει πανω στις στέγες τους ή μεταμορφώθηκα σε φίδι που τους δάγκωσε,σε γάτα που τους κοίταξε αποφασισμένη να επιτεθεί με το τρίχωμα ανασηκωμένο,ή είπα κάτι προφητικό όπως:"γδάρε το φόβο σου και φύλαξε την προβιά σου",ή τους κοίταξα θλιμμένη κι έπειτα στραφηκα περπατώντας προς την άλλη,ή γελούσα ακαταπαυστα κάνοντας στριπ-τιζ ή ανέβαινα έναν χωματόλοφο μέσα σε ένα ασανσερ που διέτρεχε τη μάζα του κατακόρυφα για να παω σε κάποια βαφτίσια ντυμένη Όσκαρ Ουάιλντ,χωρίς αυτό να είναι καθόλου παράξενο.
Στα δικά μου όνειρα συνάντησα ανθρώπους που ξέρω κι άλλους που δε γνωρίζω.
Μεταξύ μας έχουν συμβεί τα πιο παράδοξα που είναι κανείς δυνατόν να φανταστεί-σημαίνουσες στιγμές αλληλεπίδρασης ωστόσο.
Κι ακόμη στα όνειρά μου έχουν συναντηθεί άνθρωποι που ξέρω μ'αλλους ανθρώπους που ξέρω,κι άνθρωποι που ξέρω μ'άλλους που δεν ξέρω και τέλος
ένα σωρό άνθρωποι που δεν ξέρω έχουν συναντηθεί εκεί μεταξύ τους...

Το ερώτημα είναι,υπάρχει κάποια αναφορά σ'ολα αυτά στην "έξυπνον" ζωή μας;;
Μπορεί όλοι εμείς να "γνωριζόμαστε απο κάπου;"


...με τον ύπνο η ακαμάτρα

Πιες!

Πιες και γίνε χάλια!
Μη μασάς!
Δεν είσαι λιγότερο επιστήμονας.
Αυτά που δεν μπορείς και δεν ξέρεις πως να πεις,
αναπνέουν μέσα σου.
Η εκπνοή τους στο στέρνο σου.
Πιες!
Κάτω απ'τα βαριά σύννεφα,η καρδιά σου πάλλεται.
Μπορείς!(Μπορείς;)
Τώρα,μπορείς!
Εσύ κι όλοι οι αγαπημένοι σου μαλάκες φίλοι,που'ναι ό,τι καλύτερο κι ό,τι χειρότερο είσαι.
Άλλοτε άγγελοι,άλλοτε αρχίδια/
όπως ακριβώς κι εσύ/
μη μασάς.
Άλλοτε τροχοπέδη,άλλοτε ο βατήρας απ'όπου πηδάς στα σύννεφα των πιο τρελών σου ονείρων/μη μασάς.
Πιες!
Όλα είναι το σκηνικό σου!
Όσα μπορείς κι όσα δεν τόλμησες!
Όλα όσα διάλεξες κι αυτά που δεν/
Όλα...

Ένα βράδυ που΄βρεχε...

Ελαφρά μελαγχολία, ίσα για να είμαι ασορτί με τη βροχή που απ'το πρωί πέφτει σε μικροσταγονίδια...
Δε δουλεύω σήμερα και μπορώ να ρεμβάζω καθισμένη στον καναπέ.
Πίνω ένα τσάι με την ένδειξη "κατά του στρες",για να βεβαιωθώ πως θα εκλείψει και το τελευταίο μιαρό ίχνος άγχους που μπορεί να κατοικεί μέσα μου,χωρίς να το καταλαβαίνω-τι άπληστο εκ μέρους μου-και ξάφνου θυμάμαι το Βερολίνο.
Μπορεί με αφορμή το τσάι κατα του στρες.
Η κυρία που με φιλοξενούσε στο σπίτι της είχε μια new-age εμμονή με τα τσάγια,τα αρωματικά στικς,τα βιομαγνητικά στρώματα κι όλα αυτά τα μυστήρια των παιδιών των λουλουδιών,στις τάξεις των οποίων προφανώς κάποτε ανήκε.
Θυμάμαι έναν τύπο που μισο-τραγουδούσε,μισο-απάγγελε σ'ένα μπαρ,ονόματι Raabebar, στο Kreuzberg.
 Ήταν όμορφος και γοητευτικός,θεατρικός και σταθερός,είχε ένα ύφος νοσταλγού,όπως αυτά που έχουν οι ονειροπόλοι νέοι και τραγουδούσε γερμανικά και γαλλικά με την ίδια άνεση.
Τον λέγαν Sebastian Fischer.
Του μίλησα μετά την παρασταση λιγάκι.
Δε θυμάμαι τι είπαμε-τίποτα φοβερό,υποθέτω.
Θυμάμαι όμως πως ήταν ζεστός.
Οικείος και μαγνητικός.
Έφαγα το ίντερνετ να εντοπίσω τα ίχνη του πριν απο μερικά χρόνια που χάζευα χαρτιά και χαρτούδια που'χα κρατημένα ως σουβενίρ απ'τον χειμώνα του Βερολίνου και βρήκα μια κάρτα που είχε μια φωτογραφία της μπαντας κι έγραφε "Sebastian Fischer and Band".
Έψαξα και βρήκα πως έβγαλε ένα και μοναδικό cd που κυκλοφόρησε το 2004 με τον τιτλο "Kaltes Fruestueck" ,σκηνοθέτησε αργότερα 2 φιλμακια μικρού μήκους κι έτερον ουδέν,ο Ελβετός και ρωσοσπουδαγμένος ηθοποιός,με τον οποίο γεννηθηκαμε την ίδια χρονιά.
Δεν έγινε διάσημος,όπως φανταζόμουν εκείνο το βράδυ που τον άκουγα καθηλωμένη με τη μεταφυσική βεβαιότητα πως θα είχα να λέω,χρόνια αργότερα,όταν θα τον ήξερε πια ο καθένας :
"τον ακουσα όταν ξεκίνησε κι ήταν άγνωστος ακόμα,σ΄ένα μπαρ, ονόματι Raabebar, στο Kreuzberg."
Ούτε κι εγώ έκανα όσα απίθανα κι ελεύθερα πράγματα γεμάτα έμπνευση πίστευα πως θα κάνω τότε.
Το ίδιο εκείνο βράδυ τα σκεφτόμουν ή μάλλον τα ένιωθα αόριστα και συναρπαστικά,ένιωθα την πνοή τους να μου φουσκώνει τα πνευμόνια.
Αναρωτιέμαι λοιπόν πού να΄ναι,πώς να΄ναι και τι να σκέφτεται τώρα ο Sebastian Fischer κι αν έχει κάνει κι αυτός την κυνική ή απλώς ρεαλιστική παραδοχή πως όλες εκείνες οι φοβερές δυνατότητες που απλώνονταν μπροστά του εκείνο το βράδυ εξανεμίστηκαν,επειδή...πέρασαν τα χρόνια.
Σίγουρα δε θα μπορεί να φανταστεί πάντως, πως που και που μια άγνωστή του γυναίκα, στη Θεσσαλονίκη τον θυμάται, σαν να ταν η σημαδούρα των δικών της ονείρων...


ΥΓ: Με το τραγούδι αυτό της Barbara,διασκευασμένο στα γερμανικά έκλεισε το πρόγραμμα εκείνο το βράδυ.