Τετριμμένοι διάλογοι

Τον είδα αρχικά πλαγιομετωπικά κι έπειτα καθώς η τροχιά του άλλαξε άρχισα να τον βλέπω πλαγιοπίσθια.
Περπατούσε με τα πόδια ανοιχτά,"πω ρε πούστη μου,πήξαμε στους λεβεντομαλάκες",σκέφτηκα και δεν κρατήθηκα,του φώναξα "Καλά,ρε φίλε,πόοοσο βαριά ειναι τ'αρχίδια σου;;;"
Γύρισε,έκανε δυο βήματα προς το μέρος μου, απολογητικά είπε:"άσε,κοπελιά,έχω πρόβλημα,τι να σου λέω!" και λακωνικός λάτρης του ρητού "μια εικόνα,χίλιες λέξεις" καθώς φαίνεται πως ήταν,με μια επιδέξια κίνηση τράβηξε προς τα κατω σορτσάκι και σώβρακο.
Ατένισα και
"Τι να πω,ρε φίλε,έχεις δίκιο...Συγνώμη. Παρεξήγησα...",μουρμούρισα.
"Δεν τρέχει τίποτα,συμβαίνουν αυτά" απάντησε γενναιόψυχα καλύπτοντας και πάλι τους ογκωδέστατους-ειν'η αλήθεια-όρχεις του.
Έπειτα,συνέχισε καθένας σιωπηλά το δρόμο του.

SUN IN MY MOUTH

I will wade out till my thighs
Αre steeped in burning flowers
I will take the sun in my mouth
Αnd leap into the ripe air alive
With closed eyes
To dash against darkness
in the sleeping curves of my body
I shall enter fingers of smooth mastery
With chasteness of seagulls
Will I complete the mystery of my flesh

Προειδοποίηση!!!Ακολουθεί αδόκιμη μετάφραση!!
(Θα βηματίζω ωσπου οι μηροί μου
Nα βυθιστούν σε άνθη φλεγόμενα,
θα παρω τον ήλιο στο στόμα μου
Kαι μ'ενα άλμα θα βρεθώ στον ώριμο αέρα ζωντανός
Με κλειστά μάτια
Να ορμήξω στο σκοτάδι
τις κοιμισμένες καμπύλες του κορμιού μου
θα εξερευνήσω με δάχτυλα απαλά κι επιδέξια
Με την αρετή των γλάρων
Της σάρκας μου το μυστήριο θα ολοκληρώσω)

Κατα καιρούς,ένα κατιτίς που μπορεί να'ναι ένα ποίημα,μια μουσική ή μια εικόνα γίνονται το μότο μου.
Μια μυστι(κιστι)κή εσωτερική πυξίδα που με κάποιον τρόπο (άλλον απ΄τη λογική συνεπαγωγή) με ωθεί στα επόμενα βήματα.
Στο ποίημα αυτό του e.e.cummings με μύησε κάποτε η αγαπημένη μου μινιόν,ανισόρροπη κι αυτιστική ισλανδή φίλη,η Bjork.
Απ'ό,τι είδα λείπουν κάποιοι στίχοι απο το τέλος και ο τιτλος του ειναι WADE κι όχι SUN IN MY MOUTH,αλλά εγώ έτσι το διάβασα κι έτσι μου χρησίμευσε...

Αντίο,Μελίνα... Μέρος τρίτο

Το λοιπόν,επιστροφή στη συναυλία της Τετάρτης στο Ωραιόκαστρο.
Οι τρεις τους στη σκηνή σε διάταξη αδερφών Ντάλτον.
Η Βελεσιώτου,κοντή,ακατέργαστη,άχαρη και μεγάλη(σαν πολυκαιρισμένη αγρότισσα που εκεί που σιγοτραγουδούσε θερίζοντας,τη διακτίνισαν και βρέθηκε πάνω στη σκηνή),η Κανα με το ξανθό μαλλί και το θηλυπρεπέστατο φουστανάκι της,πιο ψηλή, στη μέση,κι ο Παπαζήσης σαν ντροπαλός έφηβος,στην άλλη άκρη.
Λένε ο καθένας απο ένα κουπλέ και τραγουδουν κι οι τρεις το ρεφρέν.
Κάποια στιγμή η Βελεσιώτου απλώνει το χέρι της,με κάτι που μοιαζει με ακατέργαστη παιδική αφέλεια να πιάσει το χέρι της Κανά,κι εκείνη,με απροκάλυπτη δυσαρέσκεια την αδειάζει ενώπιον όλων,αρνείται τη χειρονομία και με αυστηρότητα της σπρώχνει πίσω το χέρι.
Το πόσο δυνατά αντήχησε μέσα μου αυτό το στιγμιότυπο δε λέγεται...
Η Αναστασία το παρατήρησε επίσης,όμως δεν της έκανε τόση εντύπωση.
Εμένα,πάλι,μου χάλασε αμετάκλητα τη διάθεση,σαν να'χα γίνει μάρτυρας βιασμού και σ'ολο το υπόλοιπο της συναυλίας μελετούσα τη ψυχοδυναμική αυτής της συνεύρεσης.
Χάζευα τη Βελεσιώτου,κάτω απο τη σκηνή όταν δεν τραγουδούσε να κουνιέται,να συμμετέχει και έβλεπα στην αλλαγή της σκυτάλης πόσο αφελώς ζεστά ήθελε κάθε φορά να δείξει την αλληλεγγύη της. Με τον Παπαζήση κάθε άγγιγμα ήταν φυσικό,η Κανά κάθε φορά δυσφορούσε...
Ωραία,αγνοώ τι μπορεί να είχε γίνει πιο πριν κι αν πλακώθηκαν στα παρασκήνια,αλλά κάθε μου παρατήρηση συνηγορούσε στο ότι η Βελεσιώτου ήταν ένας απλός άνθρωπος που χαιρόταν που συμμετείχε σ'αυτη τη συναυλία κι η Κανά ένας δυσαρεστημένος άνθρωπος που συμμετείχε σ'αυτη τη συναυλία...
Τις άκουσα και τις δυο με προσοχή να τραγουδούν.
Κι άκουσα έναν αυθεντικό άνθρωπο να τραγουδάει με μια φωνή συναρπαστικού εύρους μ'έναν αυτισμό αξιολάτρευτο και μια πρώην ντίβα περίπου να απαγγέλει ή ακόμη και να "σκυλεύει" που και που,επιστρατεύοντας προς αρωγήν μιας αδύναμης φωνής,ό,τι παραπλεύρως υπήρχε,ήτοι το καλό της φουστάνι,το "σεμνό" της λίκνισμα και αφόρητα ψευδοφιλοσοφημένα κλισέ του τύπου "τα τραγούδια δεν ανήκουν σ'αυτόν που τα τραγουδάει,αλλά σ'εσάς...",δήλωση που με αναγκασε να πασχίσω πολύ να καταστείλω το αντανακλαστικό του εμετού.
Η συναυλία τέλειωσε,ο άθλιος πρόεδρος του πολιτιστικού συλλόγου ανέβηκε ξανά στη σκηνή μαζί με κάποια άλλη άθλια παράγοντα του Δημου που δεν μπήκε καν στον κοπο να μαθει τα ονόματα των συμμετεχόντων κι ευχαρίστησε τη Φωτεινή Λαβασιώτου κι εμείς-έτοιμες να φύγουμε- βρεθήκαμε δίπλα στη σκηνή,όπου οι τραγουδιστές ξαναστήθηκαν να πουν το πρώτο τραγουδι κι η αδιορθωτη Φωτεινή μάλλον συνέχιζε να ελπίζει στη ζεστασιά και την αλληλεγγύη της ομάδας κι ίσως ξαναεπιχείρησε να πιασει το χέρι της Κανα,απ'τα χείλη της οποίας ακούσαμε τη φράση "Άσε με! Με μπερδεύεις!" και μα την αλήθεια,το μετάνιωσα που όσο τραγουδούσε με μια αμφίβολη πλέον φωνή,δεν της φώναξα ως κάφρος ή ως αρμόδιο επι της ύβρεως όργανο του Θεού: "ΚΟΜΠΛΕΞΑΡΑΑΑΑ!!!!"
ΥΓ: Θα μου κάνει μεγάλη εντύπωση αν ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου δεν τσιμπήσει τη Βελεσιώτου σε κάποιον επόμενο δίσκο του...
ΥΓ2: Εκ των υστέρων,ο ξάδερφος Νέστορας που ειχε περάσει αμέτρητα βράδια στο "Πλατώ" χαζεύοντας ερωτευμένος τη Λιζέτα Καλημέρη και με τον οποίο πάντα διαφωνούσαμε για τις αδερφές καθώς αυτός ήταν φανατικός της Λιζέτας κι εγώ της Μελίνας,εκ των υστέρων,λοιπον ο παράδοξος ξάδερφος Νέστορας δικαιώνεται!

Άντίο,Μελίνα... Μέρος δεύτερο

Η τελευταία στιγμή που μοιράστηκα με την Κανά,πριν οι δρόμοι μας χωρίσουν οριστικά ήταν το "Γέλα,ψυχή μου" από το δίσκο που έκανε με τον Παρίση,μάλλον για το σπαραχτικό μίγμα μελαγχολίας και πείσματος που εξέφραζε τη φάση στην οποία βρισκόμουν τότε.Ήταν,αναγνώριζα όμως,ένας μάλλον μέτριος δίσκος...
Αργότερα,κάποιος που ήξερε από παλιά πως της είχα αδυναμία,μου έκανε δώρο το "φέγγει αλλιώτικα",αλλά δεν της είχα πια αδυναμία.
Είχα σταματήσει ν'ακούω ελληνική μουσική και δεν νομίζω πως κατάφερα να ακούσω ποτέ αυτό το σιντί χωρίς να μου φαίνεται "θορυβώδες".Κάθε τραγούδι έμοιαζε να έχει την ίδια λαικότροπη εισαγωγή με κάτι που ακουγόταν σαν ομοβροντία μπουζουκιών (αν και δεν υπήρχαν μπουζουκια,στην πραγματικότητα,οπότε,μάλλον οι κιθάρες θα'ταν) και μετριότατη στιχουργική. Εξαίρεση ίσως η "μικρούλα στιγμη".
Μετά, έχασα τα ίχνη της,όπως άρχισα να χάνω τα ίχνη των συμφοιτητών μου. Εγώ έκανα στροφή προς πειραματικά δυτικά ακούσματα ανακαλύπτοντας τους SigurRos κι αυτή στροφή στο λαϊκό.
Ήταν μοιραίο να χαθούμε.
Για την προσωπική της ζωή δε γνωρίζω,παρα πως τα'χε με τον Μάλαμα(ίσως).
Τους λοιπούς ανώνυμους ψιθυρους περι αλκοολισμού και περι "παρτολίου"-συγχωρέστε μου τον όρο,έτσι τον άκουσα επακριβώς απο διάφορες "πηγές"-τους απέκρουα μετα βδελυγμίας και με εκνευρισμό για τον κρυπτοφαλλοκρατικό(όχι και τόσο κρύπτο- ,τώρα που το σκέφτομαι)μικροαστικό τους χαρακτήρα που στόχευε τη σεξουαλική ελευθερία μιας νέας κι ελκυστικής γυναίκας.
Για αρκετά χρόνια δεν μ'αφορούσαν τα νέα της,ούτε άκουγα τα τραγούδια της,ούτε παλιά,ούτε καινουργια,όπως δεν άκουγα πια ούτε το Μάλαμα,ούτε τους Κατσιμίχες...

Πριν από ένα χρόνο περίπου,άρχισα να βλέπω με συμπάθεια το (έντεχνο) παρελθόν μου,τα νιάτα μου και τις συνιστώσες τους κι έκανα συνεπώς μουσικές αναδρομές κι αναμεσα στις μουσικές,βρήκα στο youtube και άκουσα μια συνέντευξη που είχε δώσει στη Βίκυ Φλέσσα. Κι εκεί,παρά την αγιοποιητική δύναμη της νοσταλγίας μου,είδα έναν άνθρωπο που αυτό που εξέπεμπε ήταν μια βαριεστημένη αδιαφορία στην καλύτερη και στη χειρότερη,κάτι αδιόρατα απωθητικό...

Αντίο,Μελίνα... Μέρος πρώτο

Ωραιόκαστρο. Δημοτικό σχολείο; Σχολείο πάντως.Μπορεί γυμνάσιο.
Συναυλία-αφιέρωμα στο Γιώργο Καζαντζή με τη Μελίνα Κανά.
Συμμετέχουν οι Φωτεινή Βελεσιώτου,Μιχάλης Παπαζήσης.
Μικρό το ακροατήριο,μάλλον προεκλογικού χαρακτήρα η εκδήλωση,κι ένας ανεκδιήγητος πρόεδρος της πολιτιστικής επιτροπής ,που δεν ήξερε γραμματική, να προλογίζει.
Εμφανίζονται τρεις επι σκηνής ο ένας δίπλα στον άλλο στοιχισμένοι βάσει ύψους.
Στη μέση μια ξανθιά. Αυτή ειναι η Μελίνα,ένα ξανθό όνειρο με άφθονο χλωμό μεικ-απ!!
Μοιράζονται το ίδιο τραγούδι ξεκινάει η Βελεσιώτου,συνεχίζει η Κανά,τι γλυκιά χροια,σκέφτομαι,που έχει η ατιμη...
Ας ειναι ξανθιά,το παραβλέπω και σκέφτομαι πόσο στενά αυτή η γλυκιά φωνή συνόδεψε τα νιάτα μου κι έδωσε φωνή στη δική μου αισθητική με την συμπαθητική της συστολή.
Σκέφτομαι μια συναυλία στο Πολυτεχνείο υπερ αναρχικών συλληφθέντων- το 96 να΄ταν;
Ποσο χαιρόμουν που την άκουγα να τραγουδάει,τι συγκινημένη που ένιωθα απ'τη σεμνή της παρουσία...
Θυμάμαι πως ο Παναγιώτης,γνωστός ατσούμπαλος την εποχή εκείνη, ειχε πάει για κατούρημα κι όταν επέστρεψε,μας δήλωσε με ένα μίγμα φούριας κι ενθουσιασμού: "Πάτησα την Κανά,πάτησα την Κανά!"
Μπορώ να πω πως εκείνη τη στιγμή μια τσιμπιά φθόνου με διαπέρασε που είχε την τιμή να την πατήσει αυτός κι όχι εγώ που τόσο τη λατρευα!Μια τσιμπιά φθόνου,ανάμεικτη με επίκριση για τη βλασφημία που είχε διαπράξει...
Τον ρώτησα σήμερα πως είχε αντιδράσει τότε εκείνη και μου απάντησε: "μ'ένα συγκαμμένο χαμόγελο οδύνης".
Θυμάμαι ακόμη πως στο σύντομο διάστημα που ειχα δουλέψει στο "άλλοθι" το 94,στο ρεπερτόριό μου ήταν εκ των ουκ ανευ "τα μεταξωτά" και "οι τυφλές ελπίδες",που δεν ήταν ακόμη ιδιαιτέρως γνωστα-ιδίως οι τυφλές ελπίδες που ήταν απο δίσκο του Δουρδουμπάκη,αλλά τύχαιναν πάντα θερμής υποδοχής απο τους ερωτικώς ατυχήσαντες που ήταν κι η πλειοψηφία του μικρού μου ακροατηρίου.
Εχω στην κατοχή μου ακόμη κάπου μια κασέτα που ηχογράφησα απο μια συναυλία της στην Αιγλη,όπως την είχε μεταδώσει ο "Ραδιο-Ανατολικός". Έστειλα μάλιστα και μια κόπια στο Φώτη,με κρυφή υπερηφάνεια που τον έκανα κοινωνό ενός "συλλεκτικού κομματιού" που σίγουρα θ'αποκτουσε φοβερή αξία στο μέλλον.
Κι όλο το ξεχνάω,αλλά μου το θυμίζει η Χριστινούλα,πως την πρωτοάκουσα το 92,σε μια συναυλία του Μίμη Κουγιουμτζή,στο Παλαί Ντε Σπορ,όπου κι οι δυό μας συμφωνήσαμε πως ειχε πολύ γλυκιά φωνή και προσπαθούσαμε να συγκρατήσουμε τ'όνομά της.
Θα μπορούσα ώρες να περιγράφω τις αναφορές μου στη Μελίνα.Κι ειμαι σίγουρη πως πολλοί σημερινοι τριανταπεντάρηδες έχουν τέτοιες,γιατί εμφανίστηκε στο τραγούδι μαζί με την εφηβεία μας και ήταν ένα real time φαινόμενο,όπως κι ο Μάλαμας κι ο Θανασης Παπακωνσταντίνου που μας εξέφραζαν καλύτερα απ΄το Σαββοπουλο,γιατί ακριβώς ήταν real time,ήταν "δικοί μας".

Σπινθηροβόλα γηρατειά

Σήμερα στήθηκα στις 8.40 σ'ένα περιφερειακό ελεγκτήριο του Δημοσίου.
Άνοιγε στις 8.30 και όταν έφτασα,υπήρχε ήδη μια ουρά που έβγαινε στο πεζοδρόμιο, ίδια κι απαράλλαχτη με χορτάτο βόα, στο μήκος,στο φάρδος και στη βραδύτητα κίνησης.
Σ'αυτές τις σουρρεαλιστικές καταστάσεις κοσμοσυρροής που χαρακτηρίζονται απο μια παραδοσιακή ελληνική αναρχία(φαινεται στο πόσο άτακτα σχηματισμένη ειναι η ουρά)υπάρχει μια γλυκιά και ανύπαρκτη αλλού(στις ουρές των τραπεζών,ας πούμε)κοινωνική αλληλεγγύη.
Κάθε νέα άφιξη ρωτά με ελπίδα που διαψευδεται αν όλοι περιμένουμε το ίδιο πράγμα κι έπειτα που ειναι το τέλος της ουράς,για να εισπράξει βλέμματα συμπόνοιας και γρήγορα στήνονται πηγαδάκια,όπου όλοι καταθέτουν τις εμπειρίες τους απο παρόμοιες ταλαιπωρίες.Έπειτα,φυσικά, η θεματολογία διευρύνεται
Αν είσαι λιγάκι τυχερός,όπως ας πούμε σταθηκα εγώ σήμερα,πετυχαίνεις δυο παππούδες που δεν ειναι μίζεροι και γκρινιάρηδες και διανθίζουν την αναμονή με κουβέντες αληθινές,όπου η ανταλλαγή των απόψεων γίνεται με σεβασμό,με κατανόηση και πράγμα θαυμαστό,ακόμη και με αυτοκριτική διάθεση.
Αυτοί οι παππούδες ειναι οι αγαπημένοι μου.
Πάνω απ'όλα γιατί ακούς πράγματα όπως "...και της είπα,έλα΄δω,μωρή!,ναι,έτσι της είπα,Αλέκο,το ξέρω,παραφέρθηκα..."
Κι εγώ έτσι θα της έλεγα,ειναι η αλήθεια και χειρότερα,όμως μπορεί και να κόμπαζα λίγάκι για τα βρωμόλογά μου και μάλλον δε θα΄λεγα "το ξέρω,παραφέρθηκα"
και ντρέπομαι,τώρα που το σκέφτομαι,για το πόσο περήφανα θ'ανέμιζα την οργή μου,ως λάβαρο της άτεγκτης τιμωρού.
Κι έπειτα,χωρίς να χάνουν τίποτα απο σοβαρότητα,ξεχειλίζουν απο χιούμορ που προκύπτει απ'το σουρρεαλισμό της όλης κατάστασης,αλλα έχουν τη σοφία, αντί να προσθέσουν σε εκνευρισμό,να το διασκεδάζουν με ατάκες όπως:
"και να φανταστείς είπα στη γυναίκα μου,φτιάξε καφέ κι έρχομαι!",
όταν ο χρόνος αναμονής προβλεπόταν ένα δίωρο στο νερό...
Να σημειώσω πως η άναρχη ουρά έγινε ακόμη πιο άναρχη μετά,όμως όλοι γνωρίζαν τη θέση τους και κανείς δεν επιχείρησε να φάει τη θέση κανενός, πως ακόμη κι οι πιο μίζεροι χαμογελούσαν και πως όποιος έφευγε αποχαιρετούσε τους υπόλοιπους.
Κι ήθελα να πω πως αυτή η Ελλάδα που είδα σήμερα πολύ μ'αρέσει,που έχει σεβασμό και χιούμορ,ευελιξία και ζεστασιά,χάρη στα σπινθηροβόλα γηρατειά της και σκέφτομαι πως δυστυχώς,το ίδιο σκηνικό με νιάτα,θα είχε μάλλον μια μουτρωμένη ευρωπαική σιωπή μέσα στην οποία ο χρόνος θα κυλούσε αβασταχτα αργά...

Το μετέωρο βήμα του μήνα Σεπτεμβρίου

Αυτό που κάθε καλοκαίρι μου κάνει εντύπωση-με συναρπάζει σχεδόν-είναι αυτό που αποκαλώ "προοδευτική χαλάρωση των ηθών".
Ποτέ δεν μπορώ να καταλάβω πώς φτάνει εκείνη η στιγμή που το να κυκλοφορείς με το βρακι στο σαλόνι σου και να βλέπεις το γείτονα να κυκλοφορεί επίσης με το βρακί στο δικό του σαλόνι-κάτι που το χειμώνα φαντάζει αδιανόητο-έχει γίνει μια αυτονόητη, φυσική πραγματικότητα που δε σοκάρει απολύτως κανέναν...

Ο Αυγουστος είναι ο βασιλιάς των "χαλαρών ηθών".Μοιάζει σαν μια τρύπα στις εποχές όπου ο χρόνος διαστέλλεται. Ό,τι συμβαίνει στην πόλη τον Αύγουστο, δεν ειναι βεβαιο πως έχει συμβεί.
Μπορεί και να μην έχει συμβεί.

Όταν μπαινει ο Σεπτέμβριος, επιτείνει αυτήν την εντύπωση και κανει τον Αυγουστο να μοιάζει με αμφίβολο όνειρο που η αναμνησή του προοδευτικά ξεθωριάζει.
Ειδικά στην πόλη μας,ο Σεπτέμβριος κάνει πρεμιέρα "in all his mighty glory" φέρνοντας το φόβο και τρόμο όλων των κατοίκων που λέγεται ΔΕΘ:
κυκλοφοριακό έμφραγμα και ξαφνικά όλους μαζί τους πολιτικούς άνδρες που δεν είχαν καμιά σημασία και καμια παρουσία τον Αυγουστο,τους φέρνει για να μην πουν απολύτως τίποτα και ν'ακουμε σε απευθείας συνδεση το απολύτως τίποτα και το τι σημαίνει μεθερμηνευόμενον το απολύτως τίποτα σε τηλεοπτικές αναλύσεις έγκυρων αναλυτών.
Η ζέστη εξακολουθεί,όμως ξαφνικά όχι μόνο τα βρακιά,μα και τα σορτσάκια κι οι βερμουδες αρχίζουν να μοιάζουν κάπως ανάρμοστα. Αρχίζεις λιγο-λίγο να τραβάς τις κουρτίνες...
Έπειτα,σκέφτεσαι να ανασυνταχθείς και καταστρώνεις σχέδια και προγράμματα για τη νέα σεζόν, όμως τα λεφτα μάλλον δε σου φτάνουν,γιατί μάλλον έφαγεςκατιτίς παραπάνω το καλοκαίρι,αλλά δεν ξέρεις ακριβώς πόσα και να δεις; Ή να αφεθείς λίγο ακόμη στο να παρατείνεις την αμεριμνησία;
Δεν ξέρεις,ειν'η αλήθεια. Όπως και δεν έχεις ακριβώς αποφασίσει αν θα στρωθείς στη δουλειά ή αν θα λουφάρεις λιγάκι ακόμα.
Αλλά και να λουφάρεις,δεν ειναι καλά γιατί νιώθεις ενοχές και να φορτσάρεις δεν μπορείς γιατί υπάρχει και μια ψιλολούφα στην ατμοσφαιρα...
Θα'ρθεί ο χειμώνας.Τώρα πια είναι βεβαιο.Ο Σεπτέμβρης ειναι ο κλητήρας που επιδίδει τη βεβαίωση της αφίξεως. Και όπως όταν ξέρεις πως κάτι δυσάρεστο ακολουθεί,κοντοστέκεσαι και κοιτάς προς τα πίσω, έτσι κοιτάς μουδιασμένα προς το καλοκαίρι και βηματίζεις δύσθυμα προς τα χρηστά ήθη του χειμώνα...