Αδυνατώ να διαφύγω απ'τον εαυτό μου

Η πηγή της θλίψης,σκέφτομαι,υπάρχει μέσα μου,ενώ αναμασώ τη μουσική απο το Fountain του Aronofski και ταυτοχρόνως ψαχνω ν'ακουσω στο youtube το 'I can't escape myself".


Τι να σημαίνει το να διαφεύγει κανείς απ'τον εαυτό του;
Να αλλάζει συνήθειες ισως;
Να μην κάνει το αναμενόμενο απο αυτόν;
Να εκπλήσσει με τις πράξεις του και να εκπλήσσεται κι ο ίδιος απ'αυτές;

Κι είναι αλήθεια πως θέλει κανείς να διαφύγει απο τον εαυτό του εν συνόλω;

Σκέφτομαι,σκέφτομαι κι οι σκέψεις δεν ξεμπερδευονται.
Τουναντίον,γίνονται ένα sudoku και το μυαλό μου παραιτείται στην προοπτική της επίμονης προσπάθειας.
Ειμαι λογικός άνθρωπος,αλλά κατι τετοιες στιγμές δεν μπορώ να με κατανοήσω με λογικούς όρους.
Δε γίνεται.
Κι όπως τελικά ακούω το fountain με τα ματια κλειστά και συγκινούμαι ειλικρινά κι άμεσα, βρίσκω έναν τόπο (ή έναν τρόπο) να (συν)υπάρξω (με τον εαυτό μου) κι η ψυχογενής δύσπνοια εξαφανίζεται.

Καλό σημάδι...

Κι έπειτα σκέφτομαι αυτήν τη μυστήρια φράση του Ντοστογιέφσκι:
"Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο" ,
"Beauty will save the world"-στ'αγγλικά τη σκέφτομαι ειν'η αλήθεια-κι η ομορφιά μοιαζει με μια πηγή συγκίνησης κοντά στην αλήθεια, σαν αυτη που αισθάνομαι τώρα ακουγοντας το fountain που με φέρνει κοντά στον εαυτό μου ή με έχει βοηθήσει να διαφύγω απ'ό,τι με ζορίζει σ'αυτον...

Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο,κι ο σώζων εαυτόν,με τη βοήθειά της,σωθήτω ...

Anything can happen in life...

especially nothing...
mainly nothing....

18.7.98, Χίος

"Φαίδρα"
Καθόμαστε στο μπαρ και παραγγέλνουμε.
Ο Λεωνίδας παίζει Χατζηδάκι και δη κάτι απ'τα "Λειτουργικά".
Μας ενημερώνει ότι πέθανε η Φλέρυ.
Κι έπειτα,μετά απο κάποιο πένθος,
δεν ξέρω πως, η συζήτηση εκτρέπεται στη Νικολακοπούλου.
Ο Λεωνίδας ισχυρίζεται πως ειναι ο "Καρβέλας του έντεχνου".
Εγώ εξανίσταμαι!
Είναι μια φοβερή κουβέντα, με επιχειρήματα επιπέδου διαφωνίας ενός Παοκτσή κι ενός Ολυμπιακού.
Δηλαδή ενός a priori θετικά κι ενός a priori αρνητικά διακείμενου...

Προ εβδομάδας,ο Φωτης ισχυρίζεται περίπου το ίδιο.
Δεν το είπε έτσι,αλλά τώρα θυμήθηκα την κουβέντα με τον Λεωνίδα, και πιστεύω πως εννοούσαν το ίδιο...
Και μπορεί να'χουν και δίκιο, μπορεί όπου τη βολεύει τη Νικολακοπούλου να καταφεύγει στην ομοιοκαταληξία ,στην ευκολία της ομοιοκαταληξίας δηλαδή, αλλά αυτό το "μωρό" απ'το ηφαίστειο, εμένα μου την αθωώνει αυτήν την παλιο-Λίνα,ρε γαμώτο...

Κουφονήσι-Ρετρό πάλι

2000?
Δεν ειμαι σίγουρη.
Αφύπνιση υπο μηδενικήν σκιάν,με σκόνη στο στόμα το πρωί μες στη σκηνή που κανει κρίτσι-κρίτσι ανάμεσα στα δόντια,όταν λες "καλημέρα".
Η Μαρία "χρουτσου-χρουτσου" σκουπίζει τη σκηνή της!
Αυτό είναι!
"Δεν πα να 'μαι γκομενα;; Ειμαι κι απο σπίτι,ρε πούστη μου!Και κατέχω το νοικοκυριό!!"

Απ'την ταβέρνα του κάμπινγκ,ξυπνάμε και κοιμόμαστε με υπόκρουση πάντα Manu Chao.
"Hoy dia luna,dia pena,hoy me levanto sin razon..."
ή
"wellcome to Tijuana, tequila sexo y marijuana..."
Χωριάτικη και πατάτες τηγανητές το μεσημεριανό και μπάνιο στην Ιταλίδα,με πρόνοια ν'αποφυγουμε το Τζίμυ,τον body-painter, που δεν έχανε ευκαιρία να ζωγραφίσει τα βυζάκια των λουομένων-αφιλοκερδώς εννοείται!
Καλλιτέχνης ήταν ο άνθρωπος!
Τον ήλιο αδύνατον να τον αποφύγεις, σκιά πουθενά, το πασάλειμμα με το αντηλιακό κι αυτό σιγά-σιγά αποδεικνύεται μάταιο.
Οι γυμνές βουτιές! Τι γέλιο οι άσπροι πισινοί μας,σαν εφήμερα νησιά του τώρα,Ατλαντίδες του δευτερολέπτου,μην πω του κώλου!
Τι γέλιο...
Κι η καϊκάδα στο Κατω Κουφονήσι,βροχή στην ταβέρνα τα ρακόμελα,εμείς τρια κορίτσια σαν τα κρύα τα νερά(αλλά κι απο σπίτι,οπωσδήποτε!),το επίκεντρο μιας εικονικής παρτούζας,βροχή τα ρακόμελα,μα απ'τους πενηντάρηδες τους συνοδευόμενους,μα απ'τους ξέμπαρκους, μα απ'το σερβιτόρο ή απ'τους τριαντάρηδες δικηγόρους, εξ Αθηνών,όλως αλληγορικώς καθόμασταν στο υπερυψωμένο επίπεδο και τα ρακόμελα έρχονταν απο κάτω,όπως τα τριαντάφυλλα στις επι σκηνής πρωταγωνίστριες απο τους εν πλατεία θαυμαστας κι είχαμε σκάσει στα γέλια σηκώνοντας τα ποτήρια μας προς πάσαν κατεύθυνση,με πριγκηπική αυταρέσκεια!
Το καίκι το λέγαν "Μαριγώ" και στην επιστροφή μας πήγαινε,όλο ρακομελοκέφι,δεξιά κι αριστερά πέριξ των υφάλων ο καπετάνιος,extended sail version,κι ήμασταν όλοι ανέμελα διατεθιμένοι να πνιγούμε επι τόπου μες στη χαρά και μια έξαλλη πενηντάρα είχε αποθεωθεί στην πλώρη χορεύοντας τσιφτετέλι,ο καπετάνιος είχε βάλει και μουσική στη διαπασών στη μέση του μαυρου μεθυσμένου πελάγους,αληθινά κανείς δεν ανησυχουσε- ήταν κι η θάλασσα τόσο φιλικά διακείμενη,λάδι,δε σ'ένοιαζε καθόλου...
Α,τι γέλιο! Οι κρούσεις μες στο καίκι συνεχίζονταν κι οι ξέμπαρκοι πενηνταρηδες αναμετρώνταν με τους τριαντάρηδες δικηγόρους υπογείως και λεκτικώς,ενώ εμείς παντα Μαριες-Αντουανέτες απο σπίτι-μην ξεχνιόμαστε!
Μα τι δύναμη μπορεί να έχουν τα νιάτα των θήλεων που τους έχουν όλους κατα βάσιν χεσμένους...

Το ίδιο μέταλλο

Το ίδιο (πολύτιμο) μέταλλο στη φωνή μου φαίνεται πως ειχαν αυτές οι δυο μικρόσωμες γυναίκες,που η ζωή τους ξεκίνησε μέσα στην απόλυτη φτώχεια, με μια κάποια θητεία κι οι δυο στο τσίρκο,η μια λόγω πατρός κι η άλλη λόγω συζύγου.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως και τις δυο θα τις αποκαλέσαν "πουτάνες",οι εκπρόσωποι των χρηστών ηθών.
Συνυπήρξαν στον κόσμο.Δεν ξέρω αν γνωριζε η μια την υπαρξη της άλλης.
Η μία έζησε στην Ελλάδα κι η άλλη στη Γαλλία.
Οι φωνές τους πάλλονται απ' την ωμή τους δύναμη,έχουν τη φωνή των ανθρώπων που δεν έζησαν τη ζωή τους ακαδημαικά,έχουν τη φωνή των ανθρώπων που παλέψαν,φώναξαν, έβρισαν,έκλαψαν,μαλλιοτραβήχτηκαν,τσάκισαν και τσακίστηκαν,γιαυτό,όπου σπάει αυτή η φωνή,θες σχεδόν να βάλεις τα κλάματα...

Ανταγωνιστικότητα

Δε βλέπω ειδήσεις. Εχει κουτσά-στραβά κανα μήνα που δε βλέπω πλέον ειδήσεις.
Πριν απο λίγο,ξεχάστηκα μπροστα στην τηλεόραση και ,κατα λαθος ,για δυο δευτερόλεπτα πήρε το ματι μου εναν ξένο ειδήμονα που πρόφερε με γερμανική μάλλον προφορά στ'αγγλικά τη λέξη "ανταγωνιστικότητα".
Έκλεισα πανικόβλητη τον ήχο και βγηκα στο μπαλκόνι μ'ενα σφίξιμο στο στομάχι και την ένοχη μόνιμη υποψία μου πως δεν ειμαι αρκετά ανταγωνιστική.
Όταν αρχίζω να σκέφτομαι τι κάνουν οι άλλοι που μπορεί να μην κάνω εγώ,αόριστα σύνδρομα ανεπάρκειας και κατωτερότητας με αρπάζουν απ'τα μαλλιά, τόσο αόριστα δε ειναι τα συνδρομα αυτά που δεν με βοηθουν καθόλου να οργανωθώ καλύτερα,να φιλοδοξώ κι άλλα,να οραματίζομαι περισσότερα κέρδη σε λιγότερο χρόνο.
Αντίθετα,όλη αυτή η ιδέα περι ανταγωνιστικότητας σκονταφτει πάνω στα αντι-ανταγωνιστικά μου ένστικτα και με κάνει να επιθυμώ βιβλικά ψυχοθεραπευτικά επαγγέλματα,όπως του Ιωσήφ,του ξυλουργού
Με σκέφτομαι να μη μιλάω σ'ανθρωπο ,να κόβω και να λαξευω αγογγυστα με τις ώρες κομμάτια ξύλου,να φτιάχνω τραπέζια,μπαούλα,καρέκλες, χωμένη σε ατέλειωτους σωρους απο ροκανίδια,χωρίς να με νοιαζει το κέρδος.
Αναχρονιστική κι εξιδανικευμένη εικόνα. Του καιρου του Ιωσήφ,ή ίσως μερικών δεκαετιών παραπίσω μόνο.
Θα μου πεις, τότε δε θα μουν ξυλουργος,το πολύ-πολύ να'μουν η γυναικα ενός, κι ετσι καλά θα'ταν,θα'χα-σ'αυτην την περίπτωση- έναν αντρα ήρεμο σαν τον Ιωσήφ και θα φρόντιζα να φέρνω νερό απο τη βρύση ,να μεγαλώνω τα παιδιά,να ταίζω τα ζώα,να οργωνω τα χωράφια,θα 'χα χίλιες-δυο πρακτικές έγνοιες που δε θα μ'αφήναν σταλιά χρόνο κι όμως όλος αυτός ο χρόνος θα'ταν στα αλήθεια καταμερισμένος στις αναγκες μου τις πραγματικές. Να φτιάξω αυτό που θα φαω,να προνοήσω για αυτό που θα φαω το χειμώνα,να φτιάξω αυτό που θα φορέσω.
Αυτη ήταν μάλλον η αγωνιστικότητα.
Τωρα το μέτρο της επιτυχίας ειναι τα λεφτά. Να κανεις το ίδιο πραγμα συνεχώς, μια όσο πιο εξειδικευμένη μορφή-ανταγωνιστικότητα γαρ-να δημιουργεί ο καθένας μας με την εργασία του όλο και περισσότερες τεχνητες ανάγκες στους άλλους για να πουλήσει την εξειδικευμένη του δεινότητα ακριβά,να βγάλουμε λεφτά κι άλλα κι άλλα κι άλλα,να παν να γαμηθουν όσοι άχρηστοι δεν τα βγαζουν πέρα,τι μας νοιάζει;
Μόνο να διασφαλιστουμε απ΄την εγκληματικότητα,να κανουμε οχυρωματικά έργα,πορτες-κλειδαριες ασφαλειας συναγερμους,θυροτηλεοράσεις,κάμερες...
Δεν έχουν πολύ λογικό ειρμό αυτά που γράφω.
Θα επιβιώσω κι έτσι όπως έχει ο κόσμος φανταζομαι,αλλά δεν μου κανει αυτό το κινητρο της ανταγωνιστικότητας.
Καθόλου.
Μπορει σ'αλλους να ταιριάζει μια χαρά.
Αλλά καμιά φορά σκέφτομαι πως αν με πετουσαν τώρα δα σ'ενα ερημονήσι,θα μουν απ'αυτους που θα καταφερναν να φτιαξουν μια καλύβα,θα βρίσκαν εναν τρόπο ν'ανάψουν μια φωτιά,θα τα βγαζαν πέρα με τα φίδια και τα θηρία και θα έβρισκαν κάτι να φαν, επιστρατευοντας ολοκληρη αυτη τη θαυμαστη ποικιλία της ανθρώπινης εφευρετικότητας και του πρακτικού πνευματος και σκέφτομαι τι κρίμα που είναι να αισθανομαι υποχρεωμένη-η γαμημένη ανταγωνιστικότητα ένεκα-να γίνομαι όλο και πιο μονοδιάστατη,όλο και πιο στεγνή,όλο και πιο ταυτισμένη με μια και μόνο ιδιότητα...

Σεφέρης-σύντομη επίσκεψη

ΚΙΧΛΗ

Απόσπασμα από το "φως"

"Τραγούδησε μικρή Αντιγόνη,τραγούδησε,τραγούδησε...

δε σου μιλώ για περασμένα, μιλώ για την αγάπη΄

στόλισε τα μαλλιά σου με τ' αγκάθια του ήλιου,

σκοτεινή κοπέλα΄

η καρδιά του Σκορπιού βασίλεψε,

ο τύραννος μέσα απ' τον άνθρωπο έχει φύγει,

κι όλες οι κόρες του πόντου,Νηρηίδες,Γραίες

τρέχουν στα λαμπυρίσματα της αναδυομένης΄

όποιος ποτέ του δεν αγάπησε θ' αγαπήσει,

στο φως΄

και είσαι

σ' ένα μεγάλο σπίτι με πολλά παράθυρα ανοιχτά

τρέχοντας από κάμαρα σε κάμαρα,δεν ξέροντας από που

να κοιτάξεις πρώτα,

γιατί θα φύγουν τα πεύκα και τα καθρεφτισμένα βουνά

και το τιτιβισμα των πουλιών

θ' αδειάσει η θάλασσα,θρυμματισμένο γυαλί, απο βοριά

και νότο

θ' αδειάσουν τα μάτια σου απ' το φως της μέρας

πως σταματούν ξαφνικά κι όλα μαζί τα τζιτζίκια."