Με τα προσχήματα ξεχνάς καμιά φορά τις μορφές

Marco Bertogliatti II

Στο τέλος εκείνου του περίπατου,περπατώντας διπλα-δίπλα για την επιστροφή, κι αφού μπήκαμε στο σταθμο που λεγόταν:"Η καλύβα του μπαρμπα-Θωμα"(εγώ τουλάχιστον έτσι το καταλάβαινα),

ο Μάρκο μου δειξε ενα καφέ με δυο κουρασμένες σερβιτόρες κι είπε πίνουμε έναν εσπρέσσο;

Οι Ιταλοί δε λένε ποτέ πάμε για καφέ συμπέρανα,λένε πάντα παμε για έναν εσπρέσσο.

Συμφώνησα,κάπως απρόθυμα,για να μη φανώ αγενής.

Καθίσαμε λοιπον κι έπειτα ξεκίνησε έναν ατέλειωτο μονόλογο τον οποίο αδυνατούσα να παρακολουθήσω απο την πείνα. Μπόρεσα κάπως να συγκεντρωθώ, μόνο αφού παρηγειλλα με τον εσπρέσσο κι ένα κάρυ-βούρστ κι άρχισα να το σαβουρώνω μ' ένα πάθος που ήταν αδύνατον να μετριάσω. Ο Μάρκο με κοίταξε για λίγο παλι με γουρλωμένα μάτια. 

Να του φάνηκε ιεροσυλία το κάρυ-βουρστ με τον εσπρέσσο; αναρωτηθηκα  κι έπειτα αποφάσισα πως χέστηκα για τη γνώμη του,μασώντας ωστόσο λίγο πιο αργά.
Έλεγε διάφορα κουνώντας τα χερια του και καπνίζοντας ακαταπαυστα, μεταξύ των οποίων ήταν για τη ζωή στη Basel και πόσο βαρετή ήταν, ας όψονται οι άδειες που την κοπανάει και μπορεί να πάει σ'ένα φίλο του στη Ρώμη και σ'εναν άλλο στο Μιλάνο,πως ειναι 36 χρονών κι όλοι του οι φίλοι παντρεύτηκαν κι έχουν παιδιά κι αυτός ειναι μόνος και τώρα πού'ρχονται τα Χριστουγεννα,πάλι μόνος θα'ναι και για τα Χριστούγεννα γενικώς που του φέρνουν στενοχώρια.
Έκανα που και που ένα μμμ... που κατα το ήμισυ εξυπηρετούσε το να του επιβεβαιώσω πως τον παρακολουθώ,κατα το άλλο ήμισυ προερχόταν απ'την αγγαλίαση του στομαχιού μου για τις μπουκιες που κατέβαιναν.
Δεν νομίζω πως σταυρωσα καμιά κουβέντα στην πρώτη μας αυτή συνάντηση.
Ανάλωσα όλη μου την ενέργεια προσπαθώντας:
πρώτον να μην εντυπωθούν στο μυαλό μου όλα τα λάθος άρθρα που χρησιμοποιούσε χωρίς κανέναν απολύτως δισταγμό και δεύτερον επισημαίνοντας στον εαυτό μου πως στο μέλλον έπρεπε παση θυσία να τον αποφύγω. Καραμπινάτος καταθλιπτικός, keep away!