Ένας άνθρωπος που μιλάει μ'αγωνία με τόση δίψα για επαφή
και σε κοιτάει στα μάτια μόνο με τούτη τη λαχτάρα.
να βρει έναν άνθρωπο να μιλήσει
να γίνει κατανοητός
Κι άλλωστε όλα είναι τόσο άγια,
όσο μας ραίνει η ρακή
Ένας άνθρωπος με βρώμικα ρούχα,
άπειρες φορές λουσμένος στον ιδρώτα του μες στο βανάκι με τα φρούτα.
Τελειωτικά μεθυσμένες την ώρα της επιστροφής
που είναι η ώρα της δύσης δίπλα του
μες στο βανάκι με τα φρούτα
χαζεύω έξω τα σοκάκια στο ροζ φως
κουνάω το χέρι τους ανθρώπους που χαιρετάει κι αυτός
ξέρω πως είναι ηδη αυτή η στιγμή
κι η ανάμνησή της
το ίδιο πράγμα
-σαν κιτρινισμένο αρνητικό-
κυρίως γιατί πιο πολύ απ'όλα
ρουφώ αφοσιωμένα και κρυφά
σαν τελευταία ανάσα
με δέος αυτήν την ανθρώπινη μυρωδιά
ούτε κολώνια
ούτε αποσμητικά
θυμάμαι μπορεί απο ένα μέρος
καποιου μυαλού μου παλιότερου
-κάποιου μυαλού μου πρωτόγονου ενδεχομένως-
μόνο αυτή τη μυρωδιά
αυτήν
την κατασυκοφαντημένη ανθρώπινη μυρωδιά
κι απορώ
πώς γίνεται να μη βρωμά
τόσος ιδρώτας που στέγνωνε ξανά και ξανά
τόσες φορές
πάνω στα εμφανώς βρώμικα ρούχα
και σκέφτομαι έτσι
απλοϊκά
όπως κάτι ονειροπόλα τρυφερά παιδιά
πως
αυτή
είναι
η
μυρωδιά
του
καλού
ανθρώπου
