Η κόρη της μάνας που'χει ανύπαντρη κόρη της παντρειάς

Πιστεύεις κάποια στιγμή πως η μάνα-μητέρα-μαμά το πήρε απόφαση πως η ζωή που σχεδίαζε για την κόρη της,δεν είναι η ζωή που διάλεξε για τον εαυτό της η κόρη αυτοπροσώπως.
Αυτό γιατί μετά απο μια προηγηθείσα,μακρά και υπερενταντική περίοδο μίρλας αποτελουμενης εξ ευθέων προτροπων,αναθεμάτων,τρομοκρατικών παραθέσεων εικόνων μελλοντικής μοναξιάς και καταστροφής κι ακόμη απο συνεχείς συγκρίσεις με "καπάτσες" ομόφυλες συνομήλικες προς παραδειγματισμό,
απόπειρες προξενιού κ.α.,η μάνα-θύελλα κοπάζει...

Για ένα διάστημα,συντονισμένη με την προηγούμενη κατάσταση,αλλά καταφανώς αποδυναμωμένη,συνεχίζει πιο αραιά και με λιγότερη δριμύτητα τις ευθείες αναφορές στο θέμα της παντρειάς,αρχίζοντας παραλλήλως σιγά-σιγά τις εκπτωσεις στα προσόντα των φανταστικών γαμπρών-του-μπη.
Εγώ τη δικιά μου έρμη μάνα,σ'εκείνη τη φάση, την έθεσα μπροστά στο σενάριο-δίλημμα της διεκδίκησης μου απο έναν σκουπιδιάρη κι έναν ψαροπώλη της λαικής.
Έτσι,χάριν πειραματικής ψυχολογίας που λεει ο λόγος...
Ήταν έτοιμη-παρά το πρόσκαιρο σοκ που εκδηλώθηκε με άνοιγμα του στόματος και γούρλωμα των ματιών -ν'αποδεχτεί κι αυτήν ακόμη τη μοίρα για την πριγκηπέσσα κορούλα της,για την οποία προ ολίγων ετών κανείς δεν ήταν αρκετά καλός,εφόσον δεν ήταν αψηλός,αθλητικός,αρρενωπός μα και γλυκομίλητος συνάμα,μορφωμένος,ευκατάστατος,απο καλή οικογένεια, πανέξυπνος, σεμνός, προσγειωμένος μα και οραματιστής, πλακατζής, αλλά και μετρημένος στα λόγια, μεγαλοπρεπής και γενναιόδωρος, αλλά όχι και σπάταλος, εργατικός και τίμιος,αλλά όχι και μαλάκας,γοητευτικός,αλλά βράχος πίστεως, κοκ...
Όταν περάσει κι αυτό το στάδιο,άνευ αποτελέσματος(τα σταδια αυτά,περιττό να το πω,δε διαρκουν μέρες,ούτε βδομάδες και μήνες,αλλά 3-4 χρόνια το καθένα)φτάνουμε στο επόμενο.

Τότε,οι αναφορές στο επίμαχο ζήτημα αραιώνουν και μάλλον έχουν έναν τονωτικό χαρακτήρα-κατα το δοκουν της μάνας πάντα-για την αυτοπεποίθηση της κόρης.
"Εσύ νά'σαι καλά!"/"τον καλύτερο θα πάρεις"/"δεν ανησυχώ,ξέρεις εσύ" και άλλα τέτοια παρόμοια.
Είναι προφανές πως στο στάδιο αυτό η μάνα:
α.υποψιάζεται πως μπορεί να φέρει ευθύνη για την ανύπανδρο κατάσταση της κόρης γιατί ακολούθησε λάθος τακτική("λες αντιδραστικά το παιδί στο λεγε-λεγε να μην παντρευεται;")κι αποφασίζει να το παίξει φιλελευθερη για καλύτερα αποτελέσματα
β.Έρχεται αντιμέτωπη με το ενδεχόμενο η κόρη να έχασε ήδη το τραίνο, οπότε επικρατεί η προστατευτική-παρηγορητική της ιδιότητα
Γινεται δε ιδιαιτέρως διακριτική και σε άμεση επαφή με την κόρη μόνο πλαγίως ρωτά πράγματα του στυλ, "ποιοι ήσασταν εκεί;"με την ελπίδα να ακούσει ένα καινούργιο αρσενικό έντρυ στη σύνθεση της παρέας,ή άμα σε πετυχει με κανα φίλο για καφέ,η χαρά της δεν κρύβεται,δεν πα να'ναι gay,παντρεμένος με 10 παιδιά ή παιδικός σου φίλος απο τα 3,η μάνα αναπτερώνεται και οι ελπίδες της λάμπουν στις κόρες των ματιών της,προσδίδοντάς του μια ιδιαίτερη σπιρτάδα.
Αυτά τα απ'έξω-απ'έξω στο τετ-α-τετ μάνας-κόρης,είπαμε,αλλά η αλήθεια είναι πως εντός της φλέγεται η μάνα,η καημένη κι έτσι με μεγάλη προσπάθεια,φαίνεται,παραμένει διακριτική,αλλά αλίμονο αν σε πετύχει με καναν σύμμαχο στον πόνο της,βλέπε μανα φίλης επίσης ανύπαντρης κόρης της παντρειάς!
Βλέποντας τα βοώντα συναισθήματά της να καθρεφτίζονται σε συμμαχικα
κι ομοιοπαθη ματια,ο φιμωμένος χείμαρρος των πρωτογενών της παρορμήσεων,βλέπει μια οπή διαφυγής και τότε ξεσπάει ορμητικά και σπάει το φράγμα της comme il faut σιωπής!
Μπορεί επιτέλους-έστω για λίγο!- να εκφραστεί ελεύθερα!
"Κοιμάστε,βρε,κοιμάστε!"αρχίζουν ενωμένες σε μια φωνή οι μανάδες,αμέσως μετά την καλημέρα κι όλοι ξέρουμε που αναφέρονται κι έπειτα στρέφονται με πάθος και καημό η μια στην άλλη:
-Τι θα γίνει μ'αυτά τα παιδιά,βρε Όλγα μου;
-Τι να πω βρε Λίτσα,θα σκάσω! Έχω μια γνωστή,δεν ξέρει να μιλάει!Κυριολεκτικά!Δεν ξέρει να μιλαει! Πήρε έέναν..Μα τι έναν! Έενα παλικάαρι!Καλόοος;Όχι καλός!Πάγκαλος!Κούκλος!Μηχανικός!Τις προάλλες τον γνώρισα!Θα σκάσω! Οι δικές μας τίποτααα;;"
"Ααααααχ!Κοιμούνται,Όλγα μου,κοιμούνται!
Και να πεις έχουν κανα κουσούρι;;; Τι δεν έχουν;Όλα τα'χουν! Αχ! Θα μας σκάσουν..."
Και μετά εν χορώ απευθύνονται στην κόρη-ακροάτρια:
"Ξυπνήστε,βρε!Ξυπνήστε!"

Το ύστατο στάδιο για τις λιγότερο συντηρητικές, ή τις πιο απελπισμένες μανάδες, ή τις πραγματίστριες, ή αυτές που υπήρξαν επι της ουσίας μίσανδρες(και τη μισή ζωή σου τις θυμάσαι να θαβουν τον πατέρα σου κι όλο τον ανδρικό πληθυσμό επι της γής,πλην αδερφου και ιδίου πατρός) και εν τέλει μπορούν να αντικρύσουν τη ζωή τους με ειλικρίνεια,είναι η προτροπή προς έναν γάμο(μαστίγιο) με άμεσο διαζύγιο(καρότο) στον ορίζοντα,αφού έχει προηγηθεί η τεκνοποίηση.
Αμέ!
"Πάρε εκεί έναν(μαλάκα) να κάνεις ένα παιδί και χωρισέ τον μετά!
Τι σε νοιάζει;"

Σ'αυτό το σημείο παυω ν'ανησυχώ για τον καημό της μάνας που έχει κορη της παντρειας κι αρχίζω ν'ανησυχώ σοβαρά για το μέλλον των ανδρών.
Και μου φαίνεται πως δε θ'αργήσει ο καιρός που τα cult λόγια κάθε ατιμασμένης κι απαρατημένης γκόμενας ελληνικής ταινίας: "τρύγησε τους χυμούς μου και με παρατησε σα στιμμένη λεμονόκουπα" θα κάνουν συντροφιά σε ανδρικά χείλη και θα εκφράζουν αυτό που τους συνέβη με διαβολική ακρίβεια!!

Ας ρίξουμε τώρα και μερικές...

Αν ο Κωστής Χατζηδάκης είχε την απρονοησία να εμφανιστεί πλησίον μιας διαδήλωσης με συνέπεια να τις φάει απο εξαγριωμένους πενηντάρηδες και εξηντάρηδες,αυτό ειναι συνέπεια δυο ενδεχόμενων:
Α.Είναι τελείως βλάκας
Β.Αισθάνεται αθώος
Μπορεί να ειναι βλάκας ο Κ.Χ ή να αισθάνεται αθώος ή και να είναι.
Το βέβαιο είναι πως την ίδια απρονοησία ή αφέλεια ή καλή πίστη δεν επέδειξε κανένας άλλος βουλευτής ή υπουργός εκείνη τη μέρα.
Ποιος θα το διανοούνταν;
Ποιος νυν ή τεως υπουργός,ποιο πρωτοκλασάτο στέλεχος ποιου κόμματος;
Θα αφήσω στην άκρη φυσιογνωμιστικές αναλύσεις για το πρόσωπό του,θα πω μόνο πως όποτε τον πετυχα στην τηλεόραση έμοιαζε να φέρεται ευγενικά,τουλάχιστον με την έννοια του να μη διακόπτει το συνομιλητή του.
Περιέργως βρίσκω μια αναλογία ανάμεσα στη στάση του κυρίου Χατζηδάκι και στη σταση κάποιων πολιτών απέναντι στο κράτος.
Εξηγούμαι. Δεν είμαστε όλοι οι πολίτες αθώοι.
Ένας παλιός συμφοιτητής μου της ακροαριστεράς με συμβουλευε κάποτε α.να τσιμπησω λίγο προς τα πανω τις τιμές και β.να μην κόβω αποδείξεις,γιατι το κρατος απλώς με κλέβει.
Όμως σίγουρα κόπτεται υπέρ της δημόσιας υγείας και παιδείας.
Απο το μετερίζι βέβαια του ιδιωτικού που αποκρύπτει εισοδήματα.
Είναι βέβαιο πως κάποιος που δεν αποκρύπτει εισοδήματα και δεν επιχειρεί να κλέψει απο το κράτος ή τους συμπολίτες του,θεωρείται,απο την πλειοψηφία του λαού μας,βλάκας.
Δικαίως.
Γιατί ποιος μένει τελικά εκτεθειμένος απέναντι στο κράτος;
Ποιος είναι το εύκολο θύμα στους χειρισμούς του;
Απο ποιον θα τα παρει;Ποιον θα τιμωρήσει;
Όποιον έχει την απρονοησία να είναι καλόπιστος απέναντί του.
Ο αθωοβλάκας.
Αυτός είναι πάντα ο πιο ανυπεράσπιστος,είτε είναι πολίτης,είτε πολιτικός.
Είναι το βολικό θύμα των υπόλοιπων που ειναι οι αδικημένοι,με εισαγωγικά ή χωρίς,πάντως,ας μην ξεχνάμε το εξής:
Η Ελλάδα κατοικείται σχεδόν εξ'ολοκλήρου απο αδικημένους.
Γιατί όλοι είμαστε αδικημένοι σε σχέση με τις προσδοκίες της μάνας μας.
Και όλοι παραμένουμε εγκλωβισμένοι σε μια ιδιότυπη νηπιακή ηλικία στην οποία δικαιούμαστε να είμαστε βασιλιάδες ("δικό μου ειναιαι!!") και σ'έναν άκρατο υποκειμενισμό που μας καθιστά τελείως ανυπόστατους,ανεύθυνους και ασύδοτους("δε φταιω εγω"),όπως ακριβώς όταν σταματάμε στη μέση του δρόμου με αλάρμ για τσιγαρα στο περίπτερο και λέμε σ'αυτόν που μας κορνάρει:"πως κανεις έτσι,ρε φίλε;;",ενώ στο αμέσως επόμενο λεπτό κορνάρουμε σ'αυτόν που έχει σταματήσει μπροστά μας με αλάρμ για τσιγάρα στο αμέσως επόμενο περίπτερο.
Όταν κάθε ψήγμα λογικής απουσιαζει παντελώς απο τη ζωή μας και τη συναλλαγή μας με τους υπόλοιπους,είναι δυνατόν να συνεννοούμαστε;
Τόσοι παραφουσκωμένοι εγωισμοί και τόση θεοποίηση του τρέχοντος κάθε φορά συναισθήματος για την αιτιολόγηση κάθε πράξης συνιστουν μια άκρως εκρηκτική γόμωση(όπως αποκαλούσε κι η Βιρνα Δρακου το ουίσκι!) και φυσικά σ'αυτό το πλαίσιο,είναι βεβαιο πως οι πιο "αισθηματίες",θα ξεσπουν κραυγαλέα στους πιο ήπιους.
Τους αθωοβλάκες κάθε κατηγορίας.
Η αναλογία λοιπον ειναι ακριβής.
Κράτος τιμωρείς τους αθωοβλάκες των πολιτών σου,έτσι κι εμείς τιμωρούμε τους αθωοβλάκες πολιτικούς.
Οι έξυπνοι ξέρουν πως να μην τις τρώνε,ούτε απ΄το ματατζή,ούτε απ΄τον εξαγριωμένο πενηνταρη.
Survival of the fitτest,λοιπον.
Και ποιος είναι αυτός,ουτε που θέλω να ξέρω!
(Αλλά υποψιάζομαι αυτός που κάνει κουμάντο και τώρα...)

Kosmos by Reha Erdem

Σ'ένα συνοριακό χωριό της Τουρκίας που μοιάζει να'χει ξεμείνει μερικές δεκαετίες πίσω απο τον κόσμο,τρέχοντας σαν κυνηγημένος μέσα στα χιόνια φτάνει ο Battal,ένας αλλόκοτα αθώος (ή ίσως ελεύθερος)άνθρωπος που μοιάζει
να μην έχει καμια συναίσθηση των κοινωνικών συμβασεων.
Είναι γεμάτος απορία,πάθος και συμπόνοια και κάθε του συναίσθημα καθρεφίζεται με ακρίβεια στα μάτια του.
Ο Battal ερωτεύεται με παθιασμένη χαρά,κανει έρωτα με την ψυχή του,στενοχωριεται με τη λύπη των ανθρώπων,κάνει θαύματα,τρέφεται μοναχά με ζάχαρη κι απαντά κατα κανόνα με χωρία απο το Κοράνι(;) στις ερωτήσεις που του κάνουν.
Δε δουλευει,όμως περιέργως πανω του βρίσκονται λεφτά για να παραγγείλει το τσάι του,απ'τη στιγμή που ο καφετζής αρνείται να του το προσφέρει τζάμπα.
Μια σειρά απο διαρρήξεις συμβαίνει στα μαγαζάκια του ήσυχου χωριού,ενώ συζητείται το θεμα του ανοίγματος των συνόρων και,για όσους διαφωνουν, αυτό είναι ένα συμβάν που χρησιμοποιείται ως ζωντανό επιχείρημα:
"Οι ξένοι θα διαταράξουν την ηρεμία και την ηθική ταξη"
Το πρόσωπο του διαρρήκτη δεν το βλέπουμε ποτέ,ωστόσο δεν έχουμε πολλές αμφιβολίες για το ποιος είναι.
Ο Battal που σφράγισε την είσοδο του μ'ένα θαύμα,φευγει κυνηγημένος μετά απο δυο θανάτους και πριν προλάβει να ολοκληρώσει το τελευταίο του ίσως θαυμα(ουτε αυτό το μαθαίνουμε).
Η ταινία εκτυλίσσεται αποκλειστικά μέσα στο δριμύ ψύχος ενός χιονισμένου χειμώνα.
Σχεδόν νιώθεις το κρύο(ή μπορεί ενδεχομένως η ανάμνηση απο το προηγούμενο βράδυ στην αίθουσα Φριντα Λιάππα που δεν είχε θέρμανση και καθόμασταν με τα κασκολ και τους σκουφους ξεπαγιάζοντας να ήταν ακόμη πολύ νωπή!)
Η φωτογραφία είναι ένα ποίημα,η μουσική συνοδευει εξαιρετικά κι ο πρωταγωνιστής έχει γίνει αυτός που υποδύεται!
Θα μπορούσε να ήταν ελαφρώς μικρότερη σε διάρκεια,όμως εμένα προσωπικά δεν με χάλασε καθόλου.
Θα προσθέσω πως κάθε φεστιβαλ για μένα κλείνει με μια τούρκικη ταινία που με αποζημιώνει για τις μούφες που έφαγα κατα τη διάρκειά του,σκεφτόμενη το "Γάλα" του Καπλάνογλου το οποίο πίστευα ότι είδαμε πέρυσι,αλλά ήταν πρόπερσι τελικά.
Παρόλαυτά το θυμάμαι σαν να'ταν περσινό.
Κάτι τέτοιο,φανταζομαι, θα συμβεί και με το Kosmos.
Αν κατι δε θα ξεχάσω στα σίγουρα,αυτό είναι η πρωτόγονη δύναμη και η λαχτάρα που είχαν οι ενθουσιώδεις κραυγές με τις οποίες επικοινωνεί το αλλόκοσμο ζευγάρι των πρωταγωνιστών.

Δεν ξέρω

-Θέλεις;
-Δεν ξέρω...
-Δεν θέλεις;
-Δεν ξέρω...
-Ποιος ξέρει,τότε;
-Δεν ξέρω...
-Γέρασες;
-Όχι...
Δεν ξέρω...
Άσε με.Δεν ξέρω.
Έτσι μεγάλωσα.
Συρρικνώνοντας αναγκες κι επιθυμίες,μέχρι άγνοιας.
-Μπορεί να΄σαι στο δρόμο προς τη σοφία,τότε...
(παύση)
-Με δουλευεις;;
-Δεν ξέρω...

Als das Kind,Kind war...

Αls Kind Kind war,
ging es mit hängenden Armen,
wollte der Bach sei ein Fluß,
der Fluß sei ein Strom,
und diese Pfütze das Meer.

Als das Kind Kind war,                                    
wußte es nicht, daß es Kind war,
alles war ihm beseelt,
und alle Seelen waren eins.
Als das Kind Kind war,
hatte es von nichts eine Meinung,
hatte keine Gewohnheit,
saß oft im Schneidersitz,
lief aus dem Stand,
hatte einen Wirbel im Haar
und machte kein Gesicht beim fotografieren.

Als das Kind Kind war,
war es die Zeit der folgenden Fragen:
Warum bin ich ich und warum nicht du?
Warum bin ich hier und warum nicht dort?
Wann begann die Zeit und wo endet der Raum?
Ist das Leben unter der Sonne nicht bloß ein Traum?
Ist was ich sehe und höre und rieche
nicht bloß der Schein einer Welt vor der Welt?
Gibt es tatsächlich das Böse und Leute,
die wirklich die Bösen sind?
Wie kann es sein, daß ich, der ich bin,
bevor ich wurde, nicht war,
und daß einmal ich, der ich bin,
nicht mehr der ich bin, sein werde?


Όταν το παιδί ήταν παιδί,
πηγαινε με τα χέρια κρεμασμένα
ήθελε η όχθη να'ναι ποτάμι
το ποτάμι χείμαρρος
και τούτη δω η λιμνούλα, η θάλασσα

Όταν το παιδί ήταν παιδί,
δεν ήξερε πως είναι παιδί,
όλα είχαν ψυχή
κι όλες οι ψυχές ήταν μια

Όταν το παιδί ήταν παιδί,
δεν είχε για τίποτα γνώμη,
καμιά συνήθεια,
καθόταν συχνά ανακούρκουδα,
έτρεχε ξαφνικά
είχε στα μαλλιά έναν στρόβιλο
και δεν έκανε καμιά γκριμάτσα στις φωτογραφίες

Όταν το παιδί ήταν παιδί,
ήταν ο καιρός των παρακάτω ερωτήσεων:
Γιατί εγώ είμαι εγώ,κι όχι εσυ;
Γιατί είμαι εδώ κι όχι εκεί;
Πότε ξεκίνησε ο χρόνος και που τελειώνει ο χώρος;
Δεν είναι η ζωή κάτω απο τον ήλιο απλώς και μόνο ένα όνειρο;
Δεν είναι αυτά που βλέπω κι ακούω και μυρίζω απλώς και μόνο
η αντανάκλαση ενός κόσμου μπροστά απο αυτόν τον κόσμο;
Υπάρχει πραγματικά το Κακό κι
υπάρχουν στ'αλήθεια άνθρωποι που'ν'οι κακοί;
Πώς γίνεται που εγώ,που είμαι εγώ,
πριν υπάρξω να μην υπήρχα
και πώς κάποτε
εγώ,που είμαι εγώ,δε θα'μαι πια;