Ξυπνας λοιπον στις 6 το πρωί του Σαββάτου,ανευ λόγου και αιτίας,κι έξω βλέπεις ο ήλιος ανατέλλει μέσα σ'ένα συννεφο κίτρινης αφρικάνικης σκόνης και φυσάει μια και μόνη ψυχρή ανεπαισθητη πνοή(αυτή που φυσάει παντα 2 δευτερόλεπτα μεταξύ νύχτας και μέρας),και μπαίνοντας στο αυτοκίνητο μές στην απόλυτη πρωινή ησυχία τραγουδάει στο ράδιο η Φειρούζ,την ώρα εκείνη που οι σκιές ίσα που ξεμουδιάζουν κι ο χρόνος μοιάζει βραδύς και διεσταλμένος,σε slow motion οι μαυριδεροι εργάτες με τα μουστάκια στη γωνία πριν πιάσουν δουλειά στο λοξό πρώτο φως, και ευτυχώς δεν έχεις καλά καλά ξυπνήσει κι εισαι ελαφρύς,πολύ ελαφρυς, και σε βουτάει η στιγμή και σε παει αεροπορικώς εξπρές στο Λίβανο,στην Αιγυπτο,στο πενήντα,στο εξήντα, στο τώρα,στις Ακυβέρνητες πολιτείες και στον Καβάφη,περιοδεια στη Μέση Ανατολή,περιοδεία εξπρες,σε ένα λεπτο έχει τελειώσει,όμως όταν ανοίγεις πάλι την πόρτα και μπαίνεις μεσα στο σπίτι,δε σε νοιάζει που ξημέρωσε,που εισαι εκεί που δεν ήθελες να 'σαι.
Μοιάζει σαν να γυρίζεις μετα απο καιρό,ν'ακουμπάς τις βαλίτσες στο πατωμα και να φτιάχνεις τον καφέ σου ήσυχα αναπολώντας μέχρι να χτυπήσει το πρώτο τηλέφωνο της υποδοχής...

Ποτε πρασίνισε το χωράφι απέναντι;

Νομίζω προχτές. Προχτες πρέπει να'γινε καταπράσινο.Ή απο προχτες χτυπάει αλλιώς ο ήλιος και του δίνει αυτή τη χλωροφυλλί απόχρωση.
Μια άλλη μέρα που θα κάθομαι στο μπαλκόνι και πάλι,θα παρατηρήσω ότι κιτρίνισε.
Σε δυο μηνες περίπου υπολογίζω-αντε τρεις.
Οι δυο τούγιες που πήραμε πέρυσι με την Αναστασία ειναι φέτος βαρειά άρρωστες. Κιτρινοκαφέ με λιγα πρασινα στο περίγραμμα.Ανησυχώ,αλλά δεν κάνω τίποτα...
Σκέφτομαι την υστατη ώρα να τους κραταω το χέρι και να τις παρηγορώ με κοινές κουβέντες
"έτσι ειναι κορίτσια,ολονών θα'ρθει η ωρα μας..."

Γιατί ο χρόνος;

Γιατί ο χρόνος με μεγάλα γράμματα;
Γιατί ο ΧΡΟΝΟΣ;