TOOTHPECKER

Κάθομαι λοιπόν κι ανοίγω τρύπες στα δόντια, σαν ευσυνείδητος τρυποκάρυδος με μεγάλη επιμέλεια και φυσική ανεμελιά. Κάποιες φορές κάνω κινήσεις τόσο αβίαστες, τόσο αυτόματες που το μυαλό μου αυτονομείται και ταξιδεύει στο χρόνο. Για την ακρίβεια οι ίδιες αυτές αυτοματοποιημένες κινήσεις είναι που βάζουν το κλειδί στη μηχανή του χρόνου και το στρίβουν, πατούν τον συμπλέκτη για να βάλουν την πρώτη, μαζί και το γκάζι κι απαλά κουμαντάροντας το τιμόνι με πλοηγούν πάντα και μόνο στο γλυκό ασφαλές παρελθόν, στο κάλλιο-εικοσπέντε-και-στο-χέρι-παρελθόν κι ενώ δουλεύω βρίσκομαι αίφνης στο μεγάλο δωμάτιο με τα δυο κρεβάτια το τραπέζι και τη σόμπα, στο σπίτι του παππού στον Ταξιάρχη Γρεβενών και βλέπω έξω απ' τη σιδεριά του παραθύρου ένα αμάξι να παρκάρει. Έχω προσγειωθεί σ'εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Το αυτοκίνητο θα είναι του μπαμπά ή του θείου του Βασίλη. 

Στη στιγμή αυτη που προσγειώθηκα δεν έχω ακόμα καλοδεί ποιός είναι.

 Το σπίτι υπάρχει_όχι πια_ο παππούς ζει_όχι πια_ η αλήθεια είναι πως καμιά τραγωδία δεν υπάρχει στη ζωή μου πέρα από αυτές τις σκέψεις που έρχονται όταν δεν δουλεύω και μου μιλούν σαν το πνεύμα των επόμενων Χριστουγέννων για αυτά που θα' ρθουν. Για τους θανάτους και τις εξαφανίσεις κι άλλων αγαπημένων, για την απώλεια, ημέρα της μάνας σήμερα, της δικιάς μου που ζει, του Παναγιώτη και της Ελένης που πέθανε, της μάνας που δεν έγινα, κάποιου πατέρα που σε λίγο θα πεθάνει.

Δεν υπάρχει καμιά τρέχουσα τραγωδία, αυτά που με θλίβουν είναι τα δομικά μου στοιχεία τελικά, ίσως δηλαδή η βιοχημεία του εγκεφάλου, αυτά που με θλίβουν είναι εν τέλει ένα είδος ιδιωτικής απληστίας,

"είσαι κακό αχάριστο κοριτσάκι!" πάντα καταλήγω να μου λέω, όμως αυτό δεν με κάνει ευγνώμονα, ούτε ικανοποιημένη, παρά μόνο κι άλλο ένοχη...

Μιλάω γλυκά στους ασθενείς μου κι αγγίζω απαλά τα κεφάλια τους, όπως πρέπει όταν επιστρέφω απ' το ταξίδι κι η εργασία μου στο στόμα τους τελειώνει, τολμώ να πω τους αγαπώ σχεδόν όλους τουλάχιστον όσο δουλεύω, καθώς μου καταθέτουν την αδυναμία τους, πώς θα μπορούσα να μην!,

καλύτερα που δεν έγινα μάνα ίσως. Ίσως τελικά να έσωσα ένα παιδί που δεν έκανα. Θα του κούραζα την ύπαρξη. Τέτοια κουρασμένη ύπαρξη δεν είναι πράγμα καλό.
Δε βαριέσαι... Κάθε ύπαρξη είναι πράγμα καλό σε σύγκριση με μια μη-ύπαρξη.

Ενδεχομένως.