Ο Νίκος κι ο Λύκος

Χτες το βράδυ,όλως τυχαίως,ξεκινησα να διαβαζω ένα ποστ του Φωτη για το Ρασούλη,αλλά δεν εδέησα.
Κόλλησα μόνο χαζευοντας τη φατσα του Παπαζογλου στο εξώφυλλο της "εκδίκησης της γυφτιάς" και σκεφτόμουν τι μικρούλης που ήταν σ'αυτη τη φωτογραφία. Γλυκός και φρεσκότατος!
Και το μεσημέρι σημερα,εκεί που καθόμασταν και ξεκοκκαλιζαμε τις σαρδελίτσες μας,πέρασε,όλως τυχαίως πάλι,ένας άλλος Νικος και μας ειπε πως πέθανε.
"Πλάκα μας κανει",σκέφτηκα,"αλλά πως και του'ρθε να κανει πλάκα με τον Παπαζογλου;"
Τελικά,δεν έκανε πλάκα.
Μού'ρθε να κλάψω.Αλλά παρουσία αυτού του Νικου,δεν μ'έπαιρνε.
Μετά πηγαμε μια μεγάλη βόλτα με τη Μαρία.Δεν το σκέφτηκα άλλο.
Κι έπειτα πήρα το ποδήλατο και λαχανιάζοντας έφτασα σπίτι.
Αλλά όταν μπήκα,κάθησα κι άρχισα να κλαίω.
Με λυγμούς.
Για το Ρασούλη στενοχωρήθηκα μουγγά,
αλλά το πρώτο τραγούδι που έμαθα και τραγουδούσα κι αγαπούσα και που είναι κατα κάποιον τρόπο ταυτισμένο με τη μουσική μου κλίση και την παιδική μου ηλικία το΄λεγε αυτός με τη γλυκιά του,τη σχεδόν παιδική φωνή κι ήταν απ'τους "Αχαρνής" του Σαββόπουλου.
Λέω να κλάψω κι άλλο τώρα.