Προγηρία

Σερνοντας το σαρκίο σου από περίσταση σε περίσταση,ξεμένεις τελικά από χρόνια.
Καμιά φορά λες φταίει η προβλεψιμότητα.
Κι η επανάληψη βέβαια.
Mήτηρ πάσης πλήξεως.
Όμως πως έγινε κι ο καιρός μοιάζει να σ'είχε αφήσει εξαρχής παράμερα;
Μάταιος κόπος να τα βάλεις μαζί του.Σου μιλάς με όρους λογικούς.
Είναι σαφές.Απολύτως κατανοητό.Παντελώς άσκοπο.
Σπατάλη ενέργειας.
Οι παλινδρομήσεις ωστόσο αδιάκοπες.
Κάθε παρόν έγκλειστο σ'ένα μελλοντικό παρελθόν.

ΟΙ ΜΑΚΡΟΣΤΕΝΕΣ ΣΤΩΙΚΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥ ΑΜΕΝΤΕΟ

ΕΜΜΟΝΕΣ

Τι κάνεις όταν έχεις ενσωματωσει τόσο τους αυτοπεριορισμούς σου που ούτε με τη φαντασία σου δεν μπορείς ν'αποδράσεις;

Κλικ

Έτσι,όπως συζητούσαμε μεταξύ σοβαρού κι αστείου,τραβούσε απαλά κι επιδέξια το τσιγάρο αναμέσα απ'τα δαχτυλά μου ,περνώντας το χέρι της πάνω απ'το δικό μου που αναπαυόταν πανω στο τραπέζι και τό'βαζε στο στόμα της. Μου κλεβε κανα-δυο τζούρες ,κοιτώντας με διστακτικά κι αυθάδικα ταυτόχρονα, κι έπειτα το επέστρεφε όρθιο,κατακόρυφο ανάμεσα στο δείκτη και τον αντίχειρα σαν να επεστρεφε δανεικό μολύβι...

http://www.flickr.com/photos/michaelchung/3783748958/in/gallery-98747150@N00-72157624065189263/

Το συμβολο της πίστεως

Όταν λέμε "έχασα την πίστη μου" εννοούμε πως
παει,αυτό ήταν...
Την έχασα.
Παρά τις περι του αντιθέτου δηλώσεις μου,βαδίζω πλέον χωρίς αυτήν,εδώ και μερικά χρόνια.
Ασκόπως.
Εγώ το ξέρω.
Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι,αλλά το ξέρω.
Δεν έχω πια πίστη.
Κι αυτό ειναι η παραδοχή μιας ήττας.

Προσπάθησα να την κρατήσω ζωντανή,αλλά δε γινόταν πια.
Θυμάμαι πόσο σκεφτόμουν τη χρονιά εκείνη περι πίστεως. Την ένιωθα να σπαρταράει σαν ψάρι πάνω στην άμμο και προσπαθούσα να τη σώσω ρίχνοντας πάνω της νερό που κουβαλούσα με τις χούφτες."Χανω την πίστη μου" σκεφτόμουν συνεχώς...
Ήθελα να βρώ τον Αναστάσιο,τον αρχιεπίσκοπο Αλβανίας και να του πω "βοήθησέ με,γιατί χανω την πίστη μου..." και πίστευα πως αυτός θα με καταλάβαινε.Θα καταλάβαινε πως δε μιλούσα για θρησκεία.Θα καταλάβαινε τον πόνο που ένιωθα,μαζί με την αγωνία...

Κάτω απ'τον φλοιό του εγκεφάλου μου,αλώνιζαν καθημερινά επι 24 ώρες οι έννοιες μέσα στις λέξεις Faith/Devotion/Fidelity,το συγκινητικό όνομα της Marianne Faithful και τα τραγούδια της,κι έβλεπα παράξενα όνειρα απ'τα οποία έλειπε πάντα ένα απροσδιόριστο κάτι.

Η παρατεταμένη ενεργή αγωνία μου κατευνάστηκε μια όψιμη χειμωνιάτικη μέρα που διάβασα πάνω στο χιόνι έξω απο ένα σχολείο την επιγραφή "κατερινα-πιστη" ,μπροστα στην οποία σταματησα κι έτριψα τα μάτια μου πολλές φορές για να βεβαιωθώ πως δεν έχω παραισθήσεις,την προσπέρασα και επέστρεψα πάλι μπροστά της,γελώντας απο αμηχανία,μην ξέροντας αν επρόκειτο για διαβολική σύμπτωση ή αν κάποιος μου'χε σκαρώσει ένα αστείο.
Δεν μπορούσα να το χωνέψω κι ούτε ήθελα να το αποδώσω σε μεταφυσικές δυνάμεις αρχικά,όμως εν τέλει το έλαβα έτσι.
Σαν μια συμπαντική διαβεβαίωση πως εγώ ειμαι η πίστη αυτοπροσώπως ή πως δεν κινδυνεύω να τη χάσω.Ησύχασα σιγά-σιγά.Για κάποιον καιρό ησύχασα.
Κι έπειτα κεραυνοί εν αιθρία. Τρεις ανθρωποι τους οποίους περιέβαλλα με απεριόριστη αποδοχή με κεραυνοβολησαν αλλεπάλληλα,έπρεπε να μου καταστεί σαφές πως η θέση που μου επιφύλασσαν στη ζωή τους δεν ήταν αντίστοιχη αυτής που κρατούσα εγώ γιαυτούς.
Τρεις άνθρωποι που περιέβαλλα με βαθειά στοργή και με μεγάλες προσδοκίες μου φέρθηκαν αναντίστοιχα.
Οι δυο με αναίτια σκληρότητα,ο τρίτος με κουτοπόνηρο χειρισμό γεμάτο υποτίμηση...
Έκλαψα,ήπια,ξαναέκλαψα,φώναξα "THIS IS UNFAIR!!!"κρατώντας ένα μπουκάλι μπύρας δυο βήματα πέρα απ'τη δουλειά μου ένα καλοκαιριάτικο απόγευμα,σαν να ήμουν το τελευταίο χαμίνι,κι έπειτα ένα βράδυ έκοψα τα μαλλιά μου μόνη κι έγινα μια άλλη.
Που είχε αποφασίσει πως δε θα συντηρεί πια μεγάλες προσδοκίες για άλλους εις βάρος της.
Δε θα το επέτρεπε πια.
Δε θα επέτρεπε πια στον εαυτό της να στενοχωριέται για τέτοιες απώλειες.
Κινήθηκα έξυπνα στη αυνέχεια.
Λογικά,πρακτικά,επωφελώς για μένα.Εμπλουτιζοντας τις εμπειρίες μου,επειδή έτσι έπρεπε να κάνω,σαν να έπαιρνα χάπι.Ξεκαθαρίζοντας εξαρχής τη μη διαθεσιμότητά μου.(Ειχα αυτήν την πρόνοια για τους συνανθρώπους μου)
Έμαθα ασφαλώς για μένα πραγματα,πολλά και χρήσιμα,όμως,όπως σταμάτησα να έχω απο τους άλλους μεγάλες προσδοκίες,
έτσι σταμάτησα να έχω πια κι απο μένα.
Όπως όλοι αρχίζαν να μοιάζουν ασήμαντοι κι η κάθε αγωνία τους φρικτά τετριμμένη,αυτό γινόμουν κι εγώ. Ενας φρικτά τετριμμένος άνθρωπος απο τον οποίο δεν είχα πια τίποτα εξαίσιο κι εμπνευσμένο να περιμένω...
Μια μικρή φριχτή επανάληψη,άσκοπη,ανιαρή.Μια απ΄το πλήθος, Όχι ένα ιδιότροπο φωτεινό αστέρι. Όχι ένας μικρός πρίγκηπας,ούτε ένας πρίγκηπας Μίσκιν...
Έπειτα βαφτίστηκα πάλι αθώα τη στιγμή που ερωτεύτηκα.
Και μ'ερωτευτηκε.
Αααα... Να'τος παλι ο μικρός πρίγκηπας Μίσκιν!
Υπήρχε μέσα μου,ήταν εκεί,ζωντανός,έτοιμος για τη μεγαλύτερη θυσία,την μεγαλύτερη ανιδιοτέλεια.
Όμως άφησα να με δει μέσα απο ένα τετριμμένο πρίσμα.
Με είδε βρώμικη και πονηρή...Εκεινη την ίδια στιγμή που εγώ ξαναβαφτίστηκα αθώα...
Καθένας κουβαλάει το διάολό του ή τα διαόλια του.Όλοι...

Έχασα την πίστη μου.
Δεν την ξαναβρήκα.Παραμένω άστεγη.

Έχασα την πίστη μου.
Αυτήν την παράλογη πεποίθηση πως η ζωή φυλάει για μένα έναν τόπο ολόδικό μου κι εξόχως όμορφο που χωράει τις πιο μύχιες ελπίδες μου και τις πιο παράλογες χαρές μου,που οσονούπω θα τον βρω,να,τώρα,σε λίγο,σε μια απ'τις επόμενες στροφές...

Κενά

Βρήκα στο κινητό φωτογραφίες που δεν ήξερα πως υπήρχαν.
Απ'το τελευταίο γερό μεθύσι.
Φαίνεται πως τις τράβηξε άνθρωπος μεθυσμένος.
Όμως θυμήθηκα τι καινούργια μου φανηκε πάλι η πόλη,
τι ελευθερο τ'απόγευμα,
τι όλα γεμάτα υποσχέσεις.

Ωραία ειναι να κλαις ακουγοντας Mahler...

...καιρό ειχε να μου συμβεί.
Ωραία ειναι να κλαις κι ας μη σε παρηγορεί κανένας.
Καθόλου άσχημα.Πινεις μερικές μεγάλες γουλιές μπύρας μαζί με αέρα και ξεχνιέσαι έτσι ήσυχα-ήσυχα,χωρίς κανένας να ενοχλείται,χωρίς κανείς να θορυβείται ή να στιφογυρνάει,χωρίς να σε ρωτάει κανείς "τι έχεις;" "τι σου συμβαίνει;"
Τι να πεις;
"Έχασα την πίστη μου.Να τι μου συμβαίνει!Κατάλαβες τώρα;Ειμαι μια γεννημένη πιστή που δεν πιστευει πια πουθενά.Do you know what ιt feels like?"

Αγαπητέ Tσιτσίκο...

Ειμαι η αδερφή της φουκαριάρας της μάνας σου.
Πες την Μπρουμχίλντα,πες την Φραου Χέλγκα,πάντως δε θα'χεις καλά ξεμπερδέματα με δαύτην,στο λέω απο τώρα και να με θυμηθείς!
Εκτός απο τα ψυχαναγκαστικά της,να ξέρεις,έχει ήδη οιδιπόδειο μαζί σου και σου σκάει φιλάκια στα χειλάκια και το μόνο που σκέφτεται είναι η μελλοντική ερωτική σου ζωή και ποιο κοριτσάκι θα φιλήσεις για πρώτη φορά και ειναι έτοιμη να ξεμαλλιάσει όποια σε πληγώσει και κάτι τέτοια.
Είναι βέβαιο πως θ'αναρωτιέσαι κάποια στιγμή στη ζωή σου απο που ξεκίνησαν όλα και τι έκανε λάθος "αυτή",να ξέρεις,άμα ζω,θα σου τα ρουφιανέψω όλα,χαρτί και καλαμάρι.Είναι βέβαιο πως "αυτή" θα φταίει για όλα σε κάθε πρίπτωση,αλλά εγώ θα σου δίνω και στοιχεία!
Πάντως,επειδή το πιθανότερο ειναι να'μαι μια αμνήμων κωλόγρια τότε,
καλού-κακού ας σου γράψω κι εδώ μια περίληψη για να μην ξεχνιόμαστε.

Η μαμά σου τά'παιξε τις πρώτες μέρες εντελως η καημένη.
Τη βάρεσαν κι οι ορμόνες κατακουτελα κι αν κανεις σκότωνε κανα μυγάκι μπροστά της,θα'χυνε ποταμούς δακρύων για το μάταιο της υπαρξης κι όλες τις γενοκτονίες του πλανήτη...
Καημένη μαμά...

Άκου,Τσιτσίκο,να σου πω την πάσα αλήθεια κι εγώ όταν γεννήθηκες έπαθα μεγάλη πλάκα.Δεν το περίμενα έτσι. Δεν το περίμενα,αλήθεια.
Σε σκεφτόμουν συνεχώς ενώ δουλευα και μου'ρχόταν να κλαίω και να γελάω εναλλάξ-μια τρελή συγκίνηση ξεχείλιζε κι ήθελε να βγει απ'τα αυτιά,σκεφτόμουν τι θα κάνουμε μαζί όταν μεγαλώσεις λίγο,αν θα με συμπαθείς,αν θα μ'αντιπαθείς-το δέχτηκα κι αυτό ως ενδεχόμενο,τι να κάνουμε;Ακόμη και να σου δίνω το σπίτι μου αν θες να γαμήσεις και κατι τέτοια σκέφτηκα. Σκεφτόμουν ότι ακόμη κι αν μου πεις πως είσαι κατσικολάγνος κοτοφιλόφυλος θα δείξω κατανοηση κι αποδοχή...
Ακόμη,Τσιτσίκο μου,την ώρα που τραβούσα φωτογραφίες,σκέφτηκα πως θα μας βλέπεις κάποτε στις φωτογραφίες που τώρα-τώρα δα βγάζω και θα σκέφτεσαι: "τι νέοι που ήταν τότε..." και "τι παλιές αυτές οι φωτογραφίες..."
Και μετά σκέφτηκα πως θα είμαστε όλοι παλιοί.Πως ειμαστε ήδη παλιοί.
Μετά,Τσιτσίκο μου,σκέφτηκα πως επι των ημερών σου η δική μου μαμά κι ο δικός μου μπαμπάς θα πεθάνουν.Ο παππούς και η γιαγιά δηλαδή.
Και ήταν μια σκέψη αβάσταχτη για μένα τη χοντρο-θεία σου...
Δεν είμαι και χοντρή με βούλα ακόμη,αλλά απο τότε που έκοψα το κάπνισμα τα'βαλα τα κιλάκια μου,Τσιτσίκο,ίσα-ίσα για να περάσω στην αθανασία φωτογραφημένη μαζί σου με κοιλίτσα και παχάκια στη μεσούλα κι ελαφρώς προγουλεμένη...
Τσιτσίκο,λοιπον,έχω μια περιέργεια τώρα πάλι,τώρα που υπάρχεις εσύ,που την είχα χάσει εγώ για μένα,αν με εννοείς...
Μια περιέργεια,"τι θα γίνει άραγε;;;"
Πολλά πράγματα μου φαίνονται πάλι πιθανά,Τσιτσίκο...
Δυνατά. Όχι μόνο για σένα,αλλά και για μένα ακόμη.
Κουλό,ε;

Ο Νίκος κι ο Λύκος

Χτες το βράδυ,όλως τυχαίως,ξεκινησα να διαβαζω ένα ποστ του Φωτη για το Ρασούλη,αλλά δεν εδέησα.
Κόλλησα μόνο χαζευοντας τη φατσα του Παπαζογλου στο εξώφυλλο της "εκδίκησης της γυφτιάς" και σκεφτόμουν τι μικρούλης που ήταν σ'αυτη τη φωτογραφία. Γλυκός και φρεσκότατος!
Και το μεσημέρι σημερα,εκεί που καθόμασταν και ξεκοκκαλιζαμε τις σαρδελίτσες μας,πέρασε,όλως τυχαίως πάλι,ένας άλλος Νικος και μας ειπε πως πέθανε.
"Πλάκα μας κανει",σκέφτηκα,"αλλά πως και του'ρθε να κανει πλάκα με τον Παπαζογλου;"
Τελικά,δεν έκανε πλάκα.
Μού'ρθε να κλάψω.Αλλά παρουσία αυτού του Νικου,δεν μ'έπαιρνε.
Μετά πηγαμε μια μεγάλη βόλτα με τη Μαρία.Δεν το σκέφτηκα άλλο.
Κι έπειτα πήρα το ποδήλατο και λαχανιάζοντας έφτασα σπίτι.
Αλλά όταν μπήκα,κάθησα κι άρχισα να κλαίω.
Με λυγμούς.
Για το Ρασούλη στενοχωρήθηκα μουγγά,
αλλά το πρώτο τραγούδι που έμαθα και τραγουδούσα κι αγαπούσα και που είναι κατα κάποιον τρόπο ταυτισμένο με τη μουσική μου κλίση και την παιδική μου ηλικία το΄λεγε αυτός με τη γλυκιά του,τη σχεδόν παιδική φωνή κι ήταν απ'τους "Αχαρνής" του Σαββόπουλου.
Λέω να κλάψω κι άλλο τώρα.

Εσυ κι ο φοβος

Μα γιατί φοβάσαι;;
Όλα θα περάσουν...
Δε θα κρατήσουν για πάντα.
Κανείς και τίποτα δεν κρατάει για πάντα.
Θα πεθάνεις και θα πεθάνω-ειναι βέβαιο.
Γιατί τίποτα δεν κρατάει για πάντα.
Όσο,μα όσο κι αν το θες να 'ναι έτσι,δεν είναι.
Δεν υπάρχει το για πάντα.
Δεν μπορείς καν να το εφεύρεις...
Ξύπνα!
Δεν υπάρχει.
Θα πρέπει να τρέχεις.
Ν'αφήνεις πίσω ανθρώπους,να μην προλαβαίνεις πια.
Να περπατάς λυσσαλέα όπως σε πιάνει και κάνεις τώρα.
Περπατάς με λύσσα και δεν καπνίζεις,αλλά η δύσπνοια είναι χειρότερη απο ποτέ.
Κι η λύσσα...
Λύσσα!
Θες να φας,να τρως συνέχεια,να πιεις,να πίνεις,θες να καπνίσεις,να πάρεις ένα πακέτο και να τα ρουφήξεις ενα-ένα τα τσιγαρα και μετά κι άλλο κι άλλο,ααα,να χαθείς μεσα σ'άσκοπες πράξεις,μέσα στην άσκοπη καθησυχαστική ψυχαναγκαστική επανάληψη,μέσα στον καπνό,θες να γεμίσεις ΤΟ ΚΕΝΟ,τη μαυρη τρύπα πάλι, η μαυρη τρύπα θα σε ρουφήξει-ΟΧΙ-περπατάς ν'άπομακρυνθείς...
Λες "δόξα τω Θεώ έχω τα πόδια μου,έχω τα πόδια μου" αν και τ'αριστερό δεν τολμάς να το βροντάς πια ασυλλόγιστα κόντρα στο έδαφος.
Φοβάσαι. Γιατί ξέρεις πως θα πονέσει.
Μη με κοιτάς μ'αυτό το ύφος,μαλάκα!
Γιατί δεν μπορώ να σε βλέπω άλλο και δεν ξέρω τι να σε κάνω πια.
Όλα σου φαίνονται βουνό.
Αυτό πάλι που πάντα πρέπει να δείχνεις ήρεμη και ψυχραιμη και σοφή;
Που το κονομησες;
Πως έμαθες να μη ζητας βοήθεια; Πως έμαθες πως πρέπει όλα να τα κάνεις μόνη;
Για να σ'αφήνουν ήσυχη,το έκανες. Να μη σε ρωτάνε τι έχεις.
Να! Ειμαι καλά. Δε βλέπεις τι καλή και ήρεμη είμαι;
Πολύυυ ήρεμη...Λοιπον,μη ρωτάς πως είμαι.
Και κυρίως μή ρωτάς τι έχω.
ΔΕ ΘΕΣ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΕΧΩ,ΓΙΑΥΤΟ ΜΗ ΜΕ ΡΩΤΑΣ!
Γνωρίζεις πολύ καλά πως κάτι θα σπάσει.Όχι/μην κουνηθεις/δεν πρέπει να κανεις ζημιά.ΟΧΙ.
Σσσσς...Κανε ησυχία...
Δύσπνοια! Γνωστή απο την παιδική ηλικία...
Μαμά δεν μπορώ ν'ανασάνω καλά...
"Γιατί πουλάκι μου; Γιατί ψυχή μου;;"
Αμα γράψω 19 δε σου φτάνει...Θα μου πεις "μπράβο,αλλά..."
Υπάρχει πάντα ένα "ΑΛΛΑ".
Τα παντα χρήζουν μεγάλης προσοχής λόγω αυτού του ΑΛΛΆ,που είναι τρομαχτικό,τρομαχτικό σαν το αμετάκλητο το ίδιο...Φύλαγε τα νώτα σου,κρατα τις σκέψεις σου κρυφες-κρυφότατες,τα ΑΛΛΆ παραμονευουν στο σκοτάδι...
Αλλά τι φοβάσαι;
Όλα θα περάσουν.
Δε θα κρατήσουν για πάντα...
Δε θα κρατήσεις για πάντα...
Κάνε μια γαμημένη προσπάθεια να ζήσεις.
Κι ας μη σου βγει.
Αν σε πιασει απελπισία,αυτοκτόνησε βρε αδερφέ,αλλά σταμάτα να φοβάσαι μηπως σπάσεις τις γυάλινες μινιατουρες σου,Λώρα...
Και σταμάτα να ζεις στη φαντασία σου,Μπλανς...
Γάμα μας ρε Τένεσσυ!!!
Άντε και γαμήσου!!!

Ο Άρμεν

Ο Άρμεν ειναι απο την Αρμενία.
Πρέπει να'ναι τριάντα.
Έχει μια επιδερμίδα άσπρη με λίγο ροζ στα μάγουλα και δυο πράσινα καθαρά μάτια. Με κοιτάει σαν παιδάκι,σηκώνει λίγο τα φρύδια και με κοιτάει απο κάτω προς τα πάνω,αν και δεν είναι πιο κοντός απο μένα.
Και μου γελάει δείχνοντας τα δόντια του που ειναι άσπρα,ενώ στα ροζ του μάγουλα σχηματίζονται δυο λακάκια.
Είναι πολύ αδύνατος και φοράει ρούχα που του είναι πολύ-πολύ φαρδιά.
Νομίζω πως και τα παπούτσια του πρέπει να'ναι μεγαλύτερα απο τα πόδια του.
Επειδή δουλευει με μηχανάκι κι επειδή ο ήλιος τον καίει,το καλοκαίρι φοράει μακρυμάνικα ακόμη κι όταν σκάει ο τζίτζικας και μόνο η ράχη των χεριών του γίνεται μαυροκόκκινη,ακριβώς κάτω απο τη γραμμή του κουμπωμένου του μανικιού.
Ο Άρμεν δε θέλει να ξέρει τίποτα για αγάπες κι έρωτες,γιατί όταν ήταν μικρό παιδί μια φορά αγάπησε και πόνεσε πολύ.
Και δε θέλει ξανά.
"Η αγάπη είναι σαν βαρειά αρρωστια.Δε θέλω να την ξαναπεράσω"
Έτσι μου είπε μια φορά με τη σπασμένη του προφορά που τον κάνει να εκφέρει κάθε λεξη με έναν μικρό δισταγμό.
Παιζει ακορντεόν.Σε πανηγύρια και σε γάμους,αλλά πιο πολύ του αρέσει ο Piazolla.Αυτά παίζει όταν ειναι μόνος του. Τάγκο.
Αν τον κοιτάξεις,ηρεμεις.Γεμίζεις τρυφερότητα.
Μοιάζει με βρέφος. Με καλόβολο μωρό. Χωρίς καμιά απαίτηση,χωρίς κανένα δόλο. Δεν έχω ξαναδεί τέτοιον άνθρωπο.
Μοιάζει προσωποποιημένη η αθωότητα κι η καλοσύνη.
Μοιάζει σαν να ξεπήδησε απο βιβλίο του Ντοστογιέφσκι,ειναι παράξενο που υπάρχει με σάρκα και οστά.
Κάθε φορά που τον βλέπω,νιώθω για λίγο μιαν άχρονη ανακούφιση.
Νιώθω για λίγο καλή,αθώα κι ελαφριά,
σαν απιστος Θωμάς που βλέπει ένα θαύμα...

Μια επταετία ανάμεσα σε δυο στιγμές

Κάποτε,πριν απο αρκετά χρόνια,είχα γυρίσει ένα βράδυ αργά σπίτι κι είχα καθίσει ανόρεχτα μπροστά στην τηλεόραση. Ένα μικρό ζάππινγκ,ανόρεχτα κι αυτό,μ'εφερε στην ΕΤ1 που μετέδιδε ένα υπαίθριο θερινό κοντσέρτο κάπου στην Ευρώπη.Κάπου που δεν έμοιαζε με Γαλλία,ούτε με Αγγλία και θα μπορούσε να'ναι Γερμανία,ή Δανία ή δεν ξέρω τι. Δεν πρόσεξα τη μουσική αρχικά,το άφησα για να χαζέψω λίγο μια ευρωπαική θερινή πραγματικότητα,να φανταστώ πως θα'ταν το Βερολίνο το καλοκαίρι και τέτοια...
Και τότε άκουσα μια μουσική που με καθήλωσε,όπως ακριβώς και τους υπαίθριους ακροατές που κάθονταν αθόρυβοι κι ευλαβικοί...
Ήταν μια μουσική που μου φάνηκε τρυφερά θλιμμένη,αλλά έτοιμη να ξεσπάσει,μια μουσική που παιδευε τους χτύπους της καρδιάς μου,μάζευε την έντασή τους,την κρατούσε για ώρα κι έπειτα ξεσπούσε και δεν ξεσπούσε.
Μ'αφησε μ'ένα αίνιγμα αυτή η μουσική...
Ήταν σαν να ήξερε και να εξέφραζε καλύτερα απο μένα τα αισθήματά μου.
Και μ'αφησε και μ'ένα αίνιγμα πρακτικό.
Πώς θα την ξανάβρισκα;
Θυμάμαι ότι περίμενα να τελειώσει όλο το κοντσέρτο,περίμενα στους τίτλους κάποια αναφορά στο τι ακούστηκε.
Τίποτα.
Κοιμήθηκα υπνωτισμένη,απορημένη,μαγεμένη σχεδόν με τον κρυφό σκοπό να ξαναβρώ τη μουσική αυτή.
Απο την επόμενη μέρα,άρχισα την αναζήτηση.
Το καλό μας youtube δεν υπήρχε ακόμη.
Πήρα τηλέφωνο το Σάκη που ήταν ο μόνος με γνωσεις κλασικής κι ήρθε μια μέρα με διάφορα πιθανά cd σύμφωνα με τα όσα του είχα περιγράψει και ψάχναμε πυρετωδώς να βρούμε ένα adagio με εγχορδα που να έχει αυξομειώσεις έντασης και τεμπο σαν κύματα.
Δεν ήταν κανένα απο όσα ψάξαμε.
Κι ακόμη χειρότερα άρχισα να ξεχνάω τη μελωδία με όσα είχα ακούσει.
Συνέχισα να ψάχνω.Για χρόνια.
Άλλοτε εντατικά κι άλλοτε με κάποια αφορμή.
Πριν απο καμια διετία, πίστεψα επιτέλους πως το βρήκα.
Βρήκα το adagio for strings του Samuel Barber και είπα αυτό είναι,περάσαν τόσα χρόνια,αλλά το βρήκα.Τα καταφερα.
Πήρα τηλέφωνο το Σακη και του τό'πα.
Το άκουσα μερικές φορές και μετά σκέφτηκα,"ναι,αυτό πρέπει να είναι..."
Και είπα τώρα μπορώ να ησυχάσω,αλλά κάτι ανομολόγητα μ'έτρωγε.
Κάτι έχωσα όπως-όπως στο συρτάρι,σαν επιθεωρητής που κλείνει έναν παλιό φάκελο,πεισμένος πως το έγκλημα διαλευκάνθηκε,αλλά με μια τσιμπιά στην καρδιά,μια τσιμπιά αμφιβολίας που θέλει να την παραχώσει κι αυτήν στο συρτάρι,γιατί ο φάκελος πολυκαίρισε φριχτά,τοσον καιρό ανοιχτός...
Το λοιπον,μετά απο επτά συναπτά έτη,βρήκα το Σάββατο,απρόσμενα και χωρίς καμιά αμφιβολία αυτό που έψαχνα.
Και δεν ήταν adagio,αλλά allegretto και δεν ήταν κανενός δευτεραγωνιστή της κλασικής,αλλά του Beethoven του ίδιου...
Και συγκινήθηκα πολύ,αλλά η τόση αναζήτηση δίνει σ'αυτό που ψάχνεις εξωπραγματικές διαστάσεις κι είναι κανόνας πως όταν το βρίσκεις,αυτό που ψάχνεις,δεν είναι πια ίδιο μ'αυτό που έψαχνες εφτά χρόνια πριν...

We'll meet again...

Έξω σκάνε πυροτεχνήματα,άλλαξε η χρονιά.
Και με βρήκε να ακούω αυτό:


Και σκέφτομαι,τι ωραία υπόσχεση...