40 ΧΩΡΙΣ

Γύρισα.
Όλα στη θέση τους εδώ.
Στην Αθήνα μας επισκέφτηκε η άνοιξη.
Ενοχλητικά ανέμελη. Σαν δεκαεξάχρονο κοριτσάκι που γελάει δυνατά μιλώντας στο κινητό δίπλα σου την ώρα που θέλεις ησυχία για να χαζέψεις απ'το παράθυρο.

Στο μεσαίο δωμάτιο έχει μείνει απ'την Πρωτοχρονιά το ποτήρι με το νερό σου.Παρατηρώ την πτώση της στάθμης του.Εξατμίζεται. Έχει ακόμα κάμποσο. Δεν ξέρω τι θα κάνω άμα εξατμιστεί όλο.
Δεν μ'αρέσει να το σκέφτομαι.Θα δω τότε τι θα κάνω.

Απ'το σπίτι της Κατερίνας φαινόταν ο ουρανός.Πολύς ουρανός. Όλο αναρωτιόμουν τι ώρα να'ναι και συμπέραινα πως η μέρα μεγάλωσε.Αργούσε πολύ να νυχτώσει.
Ανέμελη η άνοιξη.Την Κυριακή μ'ενόχλησε πιο πολύ.Είναι κι ο συνδυασμός με τη μέρα. Η γαμημένη η Κυριακή και η πουτάνα η άνοιξη και χωρίς. Στην Αθήνα χωρίς.