Ladose

Υπάρχει κάτι μέσα μου που ποτέ δε θα ελευθερωθεί.

Από ιδιοσυγκρασία ίσως ή από επιλογή.

Υπάρχει κάτι μέσα μου που ποτέ δε θα υποταχτεί.

Από ιδιοσυγκρασία ίσως ή από επιλογή

ΝΥΜΦΗ

 Ζέστη. Περπατάς στην πόλη κι ο δρόμος μυρίζει ψοφίμι. Θυμάμαι που περπατούσαμε με τον Παναγιώτη τις Κυριακές του Αυγούστου τα πρωινά στην ιδιωτική μας πόλη.

Ένα πρωί είχαμε ανέβει στις Εστίες στη Λέοντος Σοφού να βρούμε απο πού ακουγόταν η μουσική που έφτανε κάτω. Απ'τα παράθυρα ανεβαίνοντας βλέπαμε ένα πλατάνι στην πίσω αυλή, κι έπειτα στον πέμπτο που βρήκαμε την πηγή, σταθήκαμε αμίλητοι πίσω από την πόρτα. Μετά συνεχίσαμε να περπατάμε, βρήκαμε βόρεια τα τείχη, βρήκαμε έναν πιωμένο γύφτο που μιλούσε στο κινητό κλαίγοντας στον καφενέ σε μιαν ακατάληπτη γλώσσα, σ' αυτόν τον καφενέ που είχε ένα αγιόκλημα να πνίγει τον τοίχο, πάλι αμίλητοι σταθήκαμε ακούγοντας. Κι ύστερα πάλι κατεβήκαμε στην πλατεία Ελευθερίας, σπρώξαμε την πόρτα της εισόδου κι άνοιξε, κι αθόρυβα ως την ταράτσα ανεβήκαμε γεμάτοι δέος χαζέψαμε τη θέα τα σκουριασμένα κάγκελα ψηλαφώντας αμίλητοι, τα χελιδόνια σπουδάζοντας. Οι δυο μας. Οι συνωμοτικοί κινηματογραφιστές του φαντασιακού σχεδόν τίποτα...

Πολύ μου λείπει ο Παναγιώτης-η αγάπη που τού'χα, δηλαδή. Η αμίλητη αγάπη που τού' χα. Κι ο τρόπος πού' χα να φτιάχνω κάτι απ΄ το τίποτα μαζί του. Που μ' αγκάλιαζε κι έχωνε επίτηδες τα δάχτυλα στα πλευρά μου. Ο τρόπος του πού' χε να με παραβιάζει σαν νά 'ταν αδερφός μου. Πολύ μου λείπει αυτός ο μαλάκας ο Παναγιώτης. Από τους ζώντες αυτός μου λείπει, κι ούτε που ξέρω τί τον έκανε να φύγει. Αυτός έχωνε τα δάχτυλά του στα πλευρά μου όταν μ' αγκάλιαζε και με πονούσε κι εγώ απ'την πλευρά μου του σέρβιρα τον κυνισμό μου-αυτή ήταν η συμφωνία μας-έτσι νόμιζα-μα τί τον έκανε να φύγει; Πολύ μου λείπει. Η αγάπη που τού' χα.

Είμαι ένας άνθρωπος κατώτερος των περιστάσεων. Ένας άνθρωπος του φουσκωμένου υπερεγώ στο οποίο δεν μπορώ να ανταποκριθώ δηλαδή.

Τί κρίμα ή τί λύτρωση, δεν μπορώ-γαμώ-το-ξεσταύρι-μου ανάμεσα στα δυο να αποφασίσω.

TOOTHPECKER

Κάθομαι λοιπόν κι ανοίγω τρύπες στα δόντια, σαν ευσυνείδητος τρυποκάρυδος με μεγάλη επιμέλεια και φυσική ανεμελιά. Κάποιες φορές κάνω κινήσεις τόσο αβίαστες, τόσο αυτόματες που το μυαλό μου αυτονομείται και ταξιδεύει στο χρόνο. Για την ακρίβεια οι ίδιες αυτές αυτοματοποιημένες κινήσεις είναι που βάζουν το κλειδί στη μηχανή του χρόνου και το στρίβουν, πατούν τον συμπλέκτη για να βάλουν την πρώτη, μαζί και το γκάζι κι απαλά κουμαντάροντας το τιμόνι με πλοηγούν πάντα και μόνο στο γλυκό ασφαλές παρελθόν, στο κάλλιο-εικοσπέντε-και-στο-χέρι-παρελθόν κι ενώ δουλεύω βρίσκομαι αίφνης στο μεγάλο δωμάτιο με τα δυο κρεβάτια το τραπέζι και τη σόμπα, στο σπίτι του παππού στον Ταξιάρχη Γρεβενών και βλέπω έξω απ' τη σιδεριά του παραθύρου ένα αμάξι να παρκάρει. Έχω προσγειωθεί σ'εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Το αυτοκίνητο θα είναι του μπαμπά ή του θείου του Βασίλη. 

Στη στιγμή αυτη που προσγειώθηκα δεν έχω ακόμα καλοδεί ποιός είναι.

 Το σπίτι υπάρχει_όχι πια_ο παππούς ζει_όχι πια_ η αλήθεια είναι πως καμιά τραγωδία δεν υπάρχει στη ζωή μου πέρα από αυτές τις σκέψεις που έρχονται όταν δεν δουλεύω και μου μιλούν σαν το πνεύμα των επόμενων Χριστουγέννων για αυτά που θα' ρθουν. Για τους θανάτους και τις εξαφανίσεις κι άλλων αγαπημένων, για την απώλεια, ημέρα της μάνας σήμερα, της δικιάς μου που ζει, του Παναγιώτη και της Ελένης που πέθανε, της μάνας που δεν έγινα, κάποιου πατέρα που σε λίγο θα πεθάνει.

Δεν υπάρχει καμιά τρέχουσα τραγωδία, αυτά που με θλίβουν είναι τα δομικά μου στοιχεία τελικά, ίσως δηλαδή η βιοχημεία του εγκεφάλου, αυτά που με θλίβουν είναι εν τέλει ένα είδος ιδιωτικής απληστίας,

"είσαι κακό αχάριστο κοριτσάκι!" πάντα καταλήγω να μου λέω, όμως αυτό δεν με κάνει ευγνώμονα, ούτε ικανοποιημένη, παρά μόνο κι άλλο ένοχη...

Μιλάω γλυκά στους ασθενείς μου κι αγγίζω απαλά τα κεφάλια τους, όπως πρέπει όταν επιστρέφω απ' το ταξίδι κι η εργασία μου στο στόμα τους τελειώνει, τολμώ να πω τους αγαπώ σχεδόν όλους τουλάχιστον όσο δουλεύω, καθώς μου καταθέτουν την αδυναμία τους, πώς θα μπορούσα να μην!,

καλύτερα που δεν έγινα μάνα ίσως. Ίσως τελικά να έσωσα ένα παιδί που δεν έκανα. Θα του κούραζα την ύπαρξη. Τέτοια κουρασμένη ύπαρξη δεν είναι πράγμα καλό.
Δε βαριέσαι... Κάθε ύπαρξη είναι πράγμα καλό σε σύγκριση με μια μη-ύπαρξη.

Ενδεχομένως.