Το συμβολο της πίστεως

Όταν λέμε "έχασα την πίστη μου" εννοούμε πως
παει,αυτό ήταν...
Την έχασα.
Παρά τις περι του αντιθέτου δηλώσεις μου,βαδίζω πλέον χωρίς αυτήν,εδώ και μερικά χρόνια.
Ασκόπως.
Εγώ το ξέρω.
Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι,αλλά το ξέρω.
Δεν έχω πια πίστη.
Κι αυτό ειναι η παραδοχή μιας ήττας.

Προσπάθησα να την κρατήσω ζωντανή,αλλά δε γινόταν πια.
Θυμάμαι πόσο σκεφτόμουν τη χρονιά εκείνη περι πίστεως. Την ένιωθα να σπαρταράει σαν ψάρι πάνω στην άμμο και προσπαθούσα να τη σώσω ρίχνοντας πάνω της νερό που κουβαλούσα με τις χούφτες."Χανω την πίστη μου" σκεφτόμουν συνεχώς...
Ήθελα να βρώ τον Αναστάσιο,τον αρχιεπίσκοπο Αλβανίας και να του πω "βοήθησέ με,γιατί χανω την πίστη μου..." και πίστευα πως αυτός θα με καταλάβαινε.Θα καταλάβαινε πως δε μιλούσα για θρησκεία.Θα καταλάβαινε τον πόνο που ένιωθα,μαζί με την αγωνία...

Κάτω απ'τον φλοιό του εγκεφάλου μου,αλώνιζαν καθημερινά επι 24 ώρες οι έννοιες μέσα στις λέξεις Faith/Devotion/Fidelity,το συγκινητικό όνομα της Marianne Faithful και τα τραγούδια της,κι έβλεπα παράξενα όνειρα απ'τα οποία έλειπε πάντα ένα απροσδιόριστο κάτι.

Η παρατεταμένη ενεργή αγωνία μου κατευνάστηκε μια όψιμη χειμωνιάτικη μέρα που διάβασα πάνω στο χιόνι έξω απο ένα σχολείο την επιγραφή "κατερινα-πιστη" ,μπροστα στην οποία σταματησα κι έτριψα τα μάτια μου πολλές φορές για να βεβαιωθώ πως δεν έχω παραισθήσεις,την προσπέρασα και επέστρεψα πάλι μπροστά της,γελώντας απο αμηχανία,μην ξέροντας αν επρόκειτο για διαβολική σύμπτωση ή αν κάποιος μου'χε σκαρώσει ένα αστείο.
Δεν μπορούσα να το χωνέψω κι ούτε ήθελα να το αποδώσω σε μεταφυσικές δυνάμεις αρχικά,όμως εν τέλει το έλαβα έτσι.
Σαν μια συμπαντική διαβεβαίωση πως εγώ ειμαι η πίστη αυτοπροσώπως ή πως δεν κινδυνεύω να τη χάσω.Ησύχασα σιγά-σιγά.Για κάποιον καιρό ησύχασα.
Κι έπειτα κεραυνοί εν αιθρία. Τρεις ανθρωποι τους οποίους περιέβαλλα με απεριόριστη αποδοχή με κεραυνοβολησαν αλλεπάλληλα,έπρεπε να μου καταστεί σαφές πως η θέση που μου επιφύλασσαν στη ζωή τους δεν ήταν αντίστοιχη αυτής που κρατούσα εγώ γιαυτούς.
Τρεις άνθρωποι που περιέβαλλα με βαθειά στοργή και με μεγάλες προσδοκίες μου φέρθηκαν αναντίστοιχα.
Οι δυο με αναίτια σκληρότητα,ο τρίτος με κουτοπόνηρο χειρισμό γεμάτο υποτίμηση...
Έκλαψα,ήπια,ξαναέκλαψα,φώναξα "THIS IS UNFAIR!!!"κρατώντας ένα μπουκάλι μπύρας δυο βήματα πέρα απ'τη δουλειά μου ένα καλοκαιριάτικο απόγευμα,σαν να ήμουν το τελευταίο χαμίνι,κι έπειτα ένα βράδυ έκοψα τα μαλλιά μου μόνη κι έγινα μια άλλη.
Που είχε αποφασίσει πως δε θα συντηρεί πια μεγάλες προσδοκίες για άλλους εις βάρος της.
Δε θα το επέτρεπε πια.
Δε θα επέτρεπε πια στον εαυτό της να στενοχωριέται για τέτοιες απώλειες.
Κινήθηκα έξυπνα στη αυνέχεια.
Λογικά,πρακτικά,επωφελώς για μένα.Εμπλουτιζοντας τις εμπειρίες μου,επειδή έτσι έπρεπε να κάνω,σαν να έπαιρνα χάπι.Ξεκαθαρίζοντας εξαρχής τη μη διαθεσιμότητά μου.(Ειχα αυτήν την πρόνοια για τους συνανθρώπους μου)
Έμαθα ασφαλώς για μένα πραγματα,πολλά και χρήσιμα,όμως,όπως σταμάτησα να έχω απο τους άλλους μεγάλες προσδοκίες,
έτσι σταμάτησα να έχω πια κι απο μένα.
Όπως όλοι αρχίζαν να μοιάζουν ασήμαντοι κι η κάθε αγωνία τους φρικτά τετριμμένη,αυτό γινόμουν κι εγώ. Ενας φρικτά τετριμμένος άνθρωπος απο τον οποίο δεν είχα πια τίποτα εξαίσιο κι εμπνευσμένο να περιμένω...
Μια μικρή φριχτή επανάληψη,άσκοπη,ανιαρή.Μια απ΄το πλήθος, Όχι ένα ιδιότροπο φωτεινό αστέρι. Όχι ένας μικρός πρίγκηπας,ούτε ένας πρίγκηπας Μίσκιν...
Έπειτα βαφτίστηκα πάλι αθώα τη στιγμή που ερωτεύτηκα.
Και μ'ερωτευτηκε.
Αααα... Να'τος παλι ο μικρός πρίγκηπας Μίσκιν!
Υπήρχε μέσα μου,ήταν εκεί,ζωντανός,έτοιμος για τη μεγαλύτερη θυσία,την μεγαλύτερη ανιδιοτέλεια.
Όμως άφησα να με δει μέσα απο ένα τετριμμένο πρίσμα.
Με είδε βρώμικη και πονηρή...Εκεινη την ίδια στιγμή που εγώ ξαναβαφτίστηκα αθώα...
Καθένας κουβαλάει το διάολό του ή τα διαόλια του.Όλοι...

Έχασα την πίστη μου.
Δεν την ξαναβρήκα.Παραμένω άστεγη.

Έχασα την πίστη μου.
Αυτήν την παράλογη πεποίθηση πως η ζωή φυλάει για μένα έναν τόπο ολόδικό μου κι εξόχως όμορφο που χωράει τις πιο μύχιες ελπίδες μου και τις πιο παράλογες χαρές μου,που οσονούπω θα τον βρω,να,τώρα,σε λίγο,σε μια απ'τις επόμενες στροφές...

Κενά

Βρήκα στο κινητό φωτογραφίες που δεν ήξερα πως υπήρχαν.
Απ'το τελευταίο γερό μεθύσι.
Φαίνεται πως τις τράβηξε άνθρωπος μεθυσμένος.
Όμως θυμήθηκα τι καινούργια μου φανηκε πάλι η πόλη,
τι ελευθερο τ'απόγευμα,
τι όλα γεμάτα υποσχέσεις.