Κι επειδή ποτέ δε διάβαζα Άρλεκιν,

"μ'ένα μουντιαλ ξεχνιέμαι" ,θα έπρεπε μάλλον να είναι το σλόγκαν μου.
Δε με νοιάζει τίποτα,δε θέλω να σκεφτώ,ούτε να κουβεντιάσω τίποτα,ούτε να νιώσω μοναξιά,στέρηση,φόβο,απογοήτευση,ενοχές.
Μόλις νυχτώσει,μόλις κάνουν να θεριέψουν οι σκέψεις οι άλλες,μ'αρπάζει απ'την μελαγχολία το διπλό ματς των 9.30 και με βγάζει βρεγμένη στον αφρό των ημερών.
Το μόνο μου πρόβλημα είναι οι βουβουζέλες.
Όπως και στη ζωή,δηλαδή.
Το επίμονο ζουζουνητό των σκέψεων των άλλων...
(Μα,ναι,εύκολο...Πάντα οι άλλοι...Α,ρε Λαυρέντη...)