Ο ανηψιός μου είναι τοσοδούλης.
Εγώ τον κοιτώ απο ψηλά,μα αυτός με κοιτά στα ίσα.
Και το'χω βάλει στοίχημα,ὀταν θα'ναι ψηλός κι ακμαία νέος
κι εγώ μικρή κι ανήμπορη,
να του επιστρέψω αυτό το βλέμμα.

Άπτερος Νίκη

Πάλι δεν με ρώτησες αν μ'αντέχουν τα πόδια μου.
Μα θα'χεις δίκιο,όπως το σκέφτεσαι.
Δυο είναι κι εγω μια.
Γιατί,λοιπόν, όχι;

Διαπλοκή

Όταν μέσα σου βρεθεί ο χώρος για να μάχονται οι Καπουλέτοι κι οι Μοντέγοι,

θ'αυτοκτονήσουν οι εραστές.

Με τα προσχήματα ξεχνάς καμιά φορά τις μορφές

Marco Bertogliatti II

Στο τέλος εκείνου του περίπατου,περπατώντας διπλα-δίπλα για την επιστροφή, κι αφού μπήκαμε στο σταθμο που λεγόταν:"Η καλύβα του μπαρμπα-Θωμα"(εγώ τουλάχιστον έτσι το καταλάβαινα),

ο Μάρκο μου δειξε ενα καφέ με δυο κουρασμένες σερβιτόρες κι είπε πίνουμε έναν εσπρέσσο;

Οι Ιταλοί δε λένε ποτέ πάμε για καφέ συμπέρανα,λένε πάντα παμε για έναν εσπρέσσο.

Συμφώνησα,κάπως απρόθυμα,για να μη φανώ αγενής.

Καθίσαμε λοιπον κι έπειτα ξεκίνησε έναν ατέλειωτο μονόλογο τον οποίο αδυνατούσα να παρακολουθήσω απο την πείνα. Μπόρεσα κάπως να συγκεντρωθώ, μόνο αφού παρηγειλλα με τον εσπρέσσο κι ένα κάρυ-βούρστ κι άρχισα να το σαβουρώνω μ' ένα πάθος που ήταν αδύνατον να μετριάσω. Ο Μάρκο με κοίταξε για λίγο παλι με γουρλωμένα μάτια. 

Να του φάνηκε ιεροσυλία το κάρυ-βουρστ με τον εσπρέσσο; αναρωτηθηκα  κι έπειτα αποφάσισα πως χέστηκα για τη γνώμη του,μασώντας ωστόσο λίγο πιο αργά.
Έλεγε διάφορα κουνώντας τα χερια του και καπνίζοντας ακαταπαυστα, μεταξύ των οποίων ήταν για τη ζωή στη Basel και πόσο βαρετή ήταν, ας όψονται οι άδειες που την κοπανάει και μπορεί να πάει σ'ένα φίλο του στη Ρώμη και σ'εναν άλλο στο Μιλάνο,πως ειναι 36 χρονών κι όλοι του οι φίλοι παντρεύτηκαν κι έχουν παιδιά κι αυτός ειναι μόνος και τώρα πού'ρχονται τα Χριστουγεννα,πάλι μόνος θα'ναι και για τα Χριστούγεννα γενικώς που του φέρνουν στενοχώρια.
Έκανα που και που ένα μμμ... που κατα το ήμισυ εξυπηρετούσε το να του επιβεβαιώσω πως τον παρακολουθώ,κατα το άλλο ήμισυ προερχόταν απ'την αγγαλίαση του στομαχιού μου για τις μπουκιες που κατέβαιναν.
Δεν νομίζω πως σταυρωσα καμιά κουβέντα στην πρώτη μας αυτή συνάντηση.
Ανάλωσα όλη μου την ενέργεια προσπαθώντας:
πρώτον να μην εντυπωθούν στο μυαλό μου όλα τα λάθος άρθρα που χρησιμοποιούσε χωρίς κανέναν απολύτως δισταγμό και δεύτερον επισημαίνοντας στον εαυτό μου πως στο μέλλον έπρεπε παση θυσία να τον αποφύγω. Καραμπινάτος καταθλιπτικός, keep away!

Δε θυμάμαι...

...παρόλαυτά αναπολώ κι αναβάλλω

Marco Bertogliatti Ι.

Έχουν περάσει πολλά χρόνια απο τότε που συζητούσα με την Πωλίν για όλα τα σπουδαία θέματα της ζωής με στόμφο κι αληθινή απορία σε μια ιδιόμορφη γερμανική εσπεράντο της κακιάς ώρας με ακατάληπτες προφορές,απ'τη μια γαλλική κι απ'την άλλη ελληνική,αν δε πεταγόταν κι ο Μαρκο που γαμούσε την κουβέντα κι όλη τη φιλότιμη προσπάθεια που καναμε να εκφραστουμε γραμματικώς και συντακτικώς ορθά μ'ένα μπαράζ προτάσεων ιταλικής έμπνευσης και προφοράς κι όλα τα δυνατα συντακτικά και γραμματικά λάθη που θα μπορούσαν να χωρέσουν σε μια πρόταση.
Το ατού του ήταν το λεξιλόγιο. Ήξερε όλες τις λέξεις για όλα τα πράγματα. Αλλά άρθρα,δε βαριέσαι;
Tην πρώτη φορά που τον συνάντησα, εγώ κατέβαινα τις σκάλες κι αυτός τις ανέβαινε,με κοίταξε με τα ελαφρώς γουρλωμένα του μάτια κι αναφώνησε "Madonna!"-άγνωστο γιατί-τον κοίταξα με συγκαταβατική απορία, σαν να ήξερα πως είναι ένας ακίνδυνος τρόφιμος ψυχιατρείου και βγήκα έξω ν'ανάψω ενα τσιγάρο, διερωτώμενη ποιος να'ταν αυτός ο καινούργιος ψυχάκιας.
Τον ξανασυναντησα σ'έναν πολιτιστικό περίπατο με θέμα το Bauhaus στο Βερολίνο.
Η αλήθεια είναι πως ήταν βαρετός ο περίπατος,αλλά έκανα φιλότιμες προσπάθειες
α.Να καταλάβω τι έλεγε η ξεναγός και
β.να καταλάβω τι το ενδιαφέρον υπήρχε στο αρχιτεκτονικό αυτό κίνημα.
Ο Marco στεκόταν κάπου παράμερα με ένα σκούφο και τα μάτια πάντα ελαφρώς γουρλωμένα και που και που μ'έκοβε κι εμένα που προσποιούμουν την καλή κι επιμελή μαθήτρια.
Κάποια στιγμη με πλησίασε και με ρώτησε:
- Το βρίσκεις ενδιαφέρον;
-Χμμ..,είπα,προσπαθώ...
Η αλήθεια είναι ότι είχε πουτσόκρυο και περπατούσαμε απο δω κι απο κει χαζευοντας διάφορα κτίρια που μπορεί να ήταν η επιτομή του πρακτικού,αλλά του ωραίου δεν ήταν.
Το μόνο που σκεφτόμουν με έκπληξη και θαυμασμό είναι ότι υπήρχε απο παλαιότατα αστική υποδομή και σχεδιασμός στο Βερολίνο,τον καιρό που η εννοια πόλη στην Ελλάδα δεν υπήρχε καν.
Και μ'αυτην τη δομή,ποτέ δεν υπήρξε προφανώς.

ένα χερι κι ένα φετιχ και ποιος τη γαμεί την κανονικότητα...

Ενα χέρι που σ'ακουμπάει,όπως περίμενες να σ'ακουμπήσει ένα χέρι.Γίνεται;
Απαλά ακροδάχτυλα. Θες να φωνάξεις: "ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ; "
Όμως συμβαίνει.Συμβαίνει! Γιαυτό,σκάσε!Βουλωσ'το! Πώς το λένε;
΄Αρπαξέ το!