Το κοίλο ηχείο

Κάθεσαι ήσυχα.
Η ώρα 11. Παραδίπλα υπάρχει μια κιθάρα.
Στην κοιλιά της μεγάλωσες.
Πραγματική μητέρα,κουρδισμένη κατα τις ανάγκες σου,διαθέσιμη ανα πάσα ώρα,
μαθημένη απ'τα χἐρια σου να συνοδεύει τη φωνή σου.
Τη φωνή που φυλούσες για σένα και για κείνη,αυτή που,όταν μιλάς, ίσα που ακούγεται...
Αυτή σου έμαθε πώς να χαϊδεύεις τα σώματα,πὠς ν'αφουγκράζεσαι τους τόνους,
να καταλαβαίνεις τι νιώθουν οι άνθρωποι από τις νότες τους.
Μεγάλωσες.
Τώρα μιλάτε σπάνια.
Κάθεστε,κοιτιέστε,δυο κουρασμένα όντα που συνθηκολογούν με τους θανάτους τους,αμίλητα.
Μα πάντα,όποτε είσαι αδύναμη,όποτε νιώθεις μικρή,υπάρχει αυτός ο χώρος στην κοιλιά της να συρθείς,ν'αφουγκραστείς τα σπλάχνα της και τα δικά σου σπλάχνα.