Αντίο,Μελίνα... Μέρος πρώτο

Ωραιόκαστρο. Δημοτικό σχολείο; Σχολείο πάντως.Μπορεί γυμνάσιο.
Συναυλία-αφιέρωμα στο Γιώργο Καζαντζή με τη Μελίνα Κανά.
Συμμετέχουν οι Φωτεινή Βελεσιώτου,Μιχάλης Παπαζήσης.
Μικρό το ακροατήριο,μάλλον προεκλογικού χαρακτήρα η εκδήλωση,κι ένας ανεκδιήγητος πρόεδρος της πολιτιστικής επιτροπής ,που δεν ήξερε γραμματική, να προλογίζει.
Εμφανίζονται τρεις επι σκηνής ο ένας δίπλα στον άλλο στοιχισμένοι βάσει ύψους.
Στη μέση μια ξανθιά. Αυτή ειναι η Μελίνα,ένα ξανθό όνειρο με άφθονο χλωμό μεικ-απ!!
Μοιράζονται το ίδιο τραγούδι ξεκινάει η Βελεσιώτου,συνεχίζει η Κανά,τι γλυκιά χροια,σκέφτομαι,που έχει η ατιμη...
Ας ειναι ξανθιά,το παραβλέπω και σκέφτομαι πόσο στενά αυτή η γλυκιά φωνή συνόδεψε τα νιάτα μου κι έδωσε φωνή στη δική μου αισθητική με την συμπαθητική της συστολή.
Σκέφτομαι μια συναυλία στο Πολυτεχνείο υπερ αναρχικών συλληφθέντων- το 96 να΄ταν;
Ποσο χαιρόμουν που την άκουγα να τραγουδάει,τι συγκινημένη που ένιωθα απ'τη σεμνή της παρουσία...
Θυμάμαι πως ο Παναγιώτης,γνωστός ατσούμπαλος την εποχή εκείνη, ειχε πάει για κατούρημα κι όταν επέστρεψε,μας δήλωσε με ένα μίγμα φούριας κι ενθουσιασμού: "Πάτησα την Κανά,πάτησα την Κανά!"
Μπορώ να πω πως εκείνη τη στιγμή μια τσιμπιά φθόνου με διαπέρασε που είχε την τιμή να την πατήσει αυτός κι όχι εγώ που τόσο τη λατρευα!Μια τσιμπιά φθόνου,ανάμεικτη με επίκριση για τη βλασφημία που είχε διαπράξει...
Τον ρώτησα σήμερα πως είχε αντιδράσει τότε εκείνη και μου απάντησε: "μ'ένα συγκαμμένο χαμόγελο οδύνης".
Θυμάμαι ακόμη πως στο σύντομο διάστημα που ειχα δουλέψει στο "άλλοθι" το 94,στο ρεπερτόριό μου ήταν εκ των ουκ ανευ "τα μεταξωτά" και "οι τυφλές ελπίδες",που δεν ήταν ακόμη ιδιαιτέρως γνωστα-ιδίως οι τυφλές ελπίδες που ήταν απο δίσκο του Δουρδουμπάκη,αλλά τύχαιναν πάντα θερμής υποδοχής απο τους ερωτικώς ατυχήσαντες που ήταν κι η πλειοψηφία του μικρού μου ακροατηρίου.
Εχω στην κατοχή μου ακόμη κάπου μια κασέτα που ηχογράφησα απο μια συναυλία της στην Αιγλη,όπως την είχε μεταδώσει ο "Ραδιο-Ανατολικός". Έστειλα μάλιστα και μια κόπια στο Φώτη,με κρυφή υπερηφάνεια που τον έκανα κοινωνό ενός "συλλεκτικού κομματιού" που σίγουρα θ'αποκτουσε φοβερή αξία στο μέλλον.
Κι όλο το ξεχνάω,αλλά μου το θυμίζει η Χριστινούλα,πως την πρωτοάκουσα το 92,σε μια συναυλία του Μίμη Κουγιουμτζή,στο Παλαί Ντε Σπορ,όπου κι οι δυό μας συμφωνήσαμε πως ειχε πολύ γλυκιά φωνή και προσπαθούσαμε να συγκρατήσουμε τ'όνομά της.
Θα μπορούσα ώρες να περιγράφω τις αναφορές μου στη Μελίνα.Κι ειμαι σίγουρη πως πολλοί σημερινοι τριανταπεντάρηδες έχουν τέτοιες,γιατί εμφανίστηκε στο τραγούδι μαζί με την εφηβεία μας και ήταν ένα real time φαινόμενο,όπως κι ο Μάλαμας κι ο Θανασης Παπακωνσταντίνου που μας εξέφραζαν καλύτερα απ΄το Σαββοπουλο,γιατί ακριβώς ήταν real time,ήταν "δικοί μας".