Σπινθηροβόλα γηρατειά

Σήμερα στήθηκα στις 8.40 σ'ένα περιφερειακό ελεγκτήριο του Δημοσίου.
Άνοιγε στις 8.30 και όταν έφτασα,υπήρχε ήδη μια ουρά που έβγαινε στο πεζοδρόμιο, ίδια κι απαράλλαχτη με χορτάτο βόα, στο μήκος,στο φάρδος και στη βραδύτητα κίνησης.
Σ'αυτές τις σουρρεαλιστικές καταστάσεις κοσμοσυρροής που χαρακτηρίζονται απο μια παραδοσιακή ελληνική αναρχία(φαινεται στο πόσο άτακτα σχηματισμένη ειναι η ουρά)υπάρχει μια γλυκιά και ανύπαρκτη αλλού(στις ουρές των τραπεζών,ας πούμε)κοινωνική αλληλεγγύη.
Κάθε νέα άφιξη ρωτά με ελπίδα που διαψευδεται αν όλοι περιμένουμε το ίδιο πράγμα κι έπειτα που ειναι το τέλος της ουράς,για να εισπράξει βλέμματα συμπόνοιας και γρήγορα στήνονται πηγαδάκια,όπου όλοι καταθέτουν τις εμπειρίες τους απο παρόμοιες ταλαιπωρίες.Έπειτα,φυσικά, η θεματολογία διευρύνεται
Αν είσαι λιγάκι τυχερός,όπως ας πούμε σταθηκα εγώ σήμερα,πετυχαίνεις δυο παππούδες που δεν ειναι μίζεροι και γκρινιάρηδες και διανθίζουν την αναμονή με κουβέντες αληθινές,όπου η ανταλλαγή των απόψεων γίνεται με σεβασμό,με κατανόηση και πράγμα θαυμαστό,ακόμη και με αυτοκριτική διάθεση.
Αυτοί οι παππούδες ειναι οι αγαπημένοι μου.
Πάνω απ'όλα γιατί ακούς πράγματα όπως "...και της είπα,έλα΄δω,μωρή!,ναι,έτσι της είπα,Αλέκο,το ξέρω,παραφέρθηκα..."
Κι εγώ έτσι θα της έλεγα,ειναι η αλήθεια και χειρότερα,όμως μπορεί και να κόμπαζα λίγάκι για τα βρωμόλογά μου και μάλλον δε θα΄λεγα "το ξέρω,παραφέρθηκα"
και ντρέπομαι,τώρα που το σκέφτομαι,για το πόσο περήφανα θ'ανέμιζα την οργή μου,ως λάβαρο της άτεγκτης τιμωρού.
Κι έπειτα,χωρίς να χάνουν τίποτα απο σοβαρότητα,ξεχειλίζουν απο χιούμορ που προκύπτει απ'το σουρρεαλισμό της όλης κατάστασης,αλλα έχουν τη σοφία, αντί να προσθέσουν σε εκνευρισμό,να το διασκεδάζουν με ατάκες όπως:
"και να φανταστείς είπα στη γυναίκα μου,φτιάξε καφέ κι έρχομαι!",
όταν ο χρόνος αναμονής προβλεπόταν ένα δίωρο στο νερό...
Να σημειώσω πως η άναρχη ουρά έγινε ακόμη πιο άναρχη μετά,όμως όλοι γνωρίζαν τη θέση τους και κανείς δεν επιχείρησε να φάει τη θέση κανενός, πως ακόμη κι οι πιο μίζεροι χαμογελούσαν και πως όποιος έφευγε αποχαιρετούσε τους υπόλοιπους.
Κι ήθελα να πω πως αυτή η Ελλάδα που είδα σήμερα πολύ μ'αρέσει,που έχει σεβασμό και χιούμορ,ευελιξία και ζεστασιά,χάρη στα σπινθηροβόλα γηρατειά της και σκέφτομαι πως δυστυχώς,το ίδιο σκηνικό με νιάτα,θα είχε μάλλον μια μουτρωμένη ευρωπαική σιωπή μέσα στην οποία ο χρόνος θα κυλούσε αβασταχτα αργά...