Αντίο,Μελίνα... Μέρος τρίτο

Το λοιπόν,επιστροφή στη συναυλία της Τετάρτης στο Ωραιόκαστρο.
Οι τρεις τους στη σκηνή σε διάταξη αδερφών Ντάλτον.
Η Βελεσιώτου,κοντή,ακατέργαστη,άχαρη και μεγάλη(σαν πολυκαιρισμένη αγρότισσα που εκεί που σιγοτραγουδούσε θερίζοντας,τη διακτίνισαν και βρέθηκε πάνω στη σκηνή),η Κανα με το ξανθό μαλλί και το θηλυπρεπέστατο φουστανάκι της,πιο ψηλή, στη μέση,κι ο Παπαζήσης σαν ντροπαλός έφηβος,στην άλλη άκρη.
Λένε ο καθένας απο ένα κουπλέ και τραγουδουν κι οι τρεις το ρεφρέν.
Κάποια στιγμή η Βελεσιώτου απλώνει το χέρι της,με κάτι που μοιαζει με ακατέργαστη παιδική αφέλεια να πιάσει το χέρι της Κανά,κι εκείνη,με απροκάλυπτη δυσαρέσκεια την αδειάζει ενώπιον όλων,αρνείται τη χειρονομία και με αυστηρότητα της σπρώχνει πίσω το χέρι.
Το πόσο δυνατά αντήχησε μέσα μου αυτό το στιγμιότυπο δε λέγεται...
Η Αναστασία το παρατήρησε επίσης,όμως δεν της έκανε τόση εντύπωση.
Εμένα,πάλι,μου χάλασε αμετάκλητα τη διάθεση,σαν να'χα γίνει μάρτυρας βιασμού και σ'ολο το υπόλοιπο της συναυλίας μελετούσα τη ψυχοδυναμική αυτής της συνεύρεσης.
Χάζευα τη Βελεσιώτου,κάτω απο τη σκηνή όταν δεν τραγουδούσε να κουνιέται,να συμμετέχει και έβλεπα στην αλλαγή της σκυτάλης πόσο αφελώς ζεστά ήθελε κάθε φορά να δείξει την αλληλεγγύη της. Με τον Παπαζήση κάθε άγγιγμα ήταν φυσικό,η Κανά κάθε φορά δυσφορούσε...
Ωραία,αγνοώ τι μπορεί να είχε γίνει πιο πριν κι αν πλακώθηκαν στα παρασκήνια,αλλά κάθε μου παρατήρηση συνηγορούσε στο ότι η Βελεσιώτου ήταν ένας απλός άνθρωπος που χαιρόταν που συμμετείχε σ'αυτη τη συναυλία κι η Κανά ένας δυσαρεστημένος άνθρωπος που συμμετείχε σ'αυτη τη συναυλία...
Τις άκουσα και τις δυο με προσοχή να τραγουδούν.
Κι άκουσα έναν αυθεντικό άνθρωπο να τραγουδάει με μια φωνή συναρπαστικού εύρους μ'έναν αυτισμό αξιολάτρευτο και μια πρώην ντίβα περίπου να απαγγέλει ή ακόμη και να "σκυλεύει" που και που,επιστρατεύοντας προς αρωγήν μιας αδύναμης φωνής,ό,τι παραπλεύρως υπήρχε,ήτοι το καλό της φουστάνι,το "σεμνό" της λίκνισμα και αφόρητα ψευδοφιλοσοφημένα κλισέ του τύπου "τα τραγούδια δεν ανήκουν σ'αυτόν που τα τραγουδάει,αλλά σ'εσάς...",δήλωση που με αναγκασε να πασχίσω πολύ να καταστείλω το αντανακλαστικό του εμετού.
Η συναυλία τέλειωσε,ο άθλιος πρόεδρος του πολιτιστικού συλλόγου ανέβηκε ξανά στη σκηνή μαζί με κάποια άλλη άθλια παράγοντα του Δημου που δεν μπήκε καν στον κοπο να μαθει τα ονόματα των συμμετεχόντων κι ευχαρίστησε τη Φωτεινή Λαβασιώτου κι εμείς-έτοιμες να φύγουμε- βρεθήκαμε δίπλα στη σκηνή,όπου οι τραγουδιστές ξαναστήθηκαν να πουν το πρώτο τραγουδι κι η αδιορθωτη Φωτεινή μάλλον συνέχιζε να ελπίζει στη ζεστασιά και την αλληλεγγύη της ομάδας κι ίσως ξαναεπιχείρησε να πιασει το χέρι της Κανα,απ'τα χείλη της οποίας ακούσαμε τη φράση "Άσε με! Με μπερδεύεις!" και μα την αλήθεια,το μετάνιωσα που όσο τραγουδούσε με μια αμφίβολη πλέον φωνή,δεν της φώναξα ως κάφρος ή ως αρμόδιο επι της ύβρεως όργανο του Θεού: "ΚΟΜΠΛΕΞΑΡΑΑΑΑ!!!!"
ΥΓ: Θα μου κάνει μεγάλη εντύπωση αν ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου δεν τσιμπήσει τη Βελεσιώτου σε κάποιον επόμενο δίσκο του...
ΥΓ2: Εκ των υστέρων,ο ξάδερφος Νέστορας που ειχε περάσει αμέτρητα βράδια στο "Πλατώ" χαζεύοντας ερωτευμένος τη Λιζέτα Καλημέρη και με τον οποίο πάντα διαφωνούσαμε για τις αδερφές καθώς αυτός ήταν φανατικός της Λιζέτας κι εγώ της Μελίνας,εκ των υστέρων,λοιπον ο παράδοξος ξάδερφος Νέστορας δικαιώνεται!