Αδυνατώ να διαφύγω απ'τον εαυτό μου

Η πηγή της θλίψης,σκέφτομαι,υπάρχει μέσα μου,ενώ αναμασώ τη μουσική απο το Fountain του Aronofski και ταυτοχρόνως ψαχνω ν'ακουσω στο youtube το 'I can't escape myself".


Τι να σημαίνει το να διαφεύγει κανείς απ'τον εαυτό του;
Να αλλάζει συνήθειες ισως;
Να μην κάνει το αναμενόμενο απο αυτόν;
Να εκπλήσσει με τις πράξεις του και να εκπλήσσεται κι ο ίδιος απ'αυτές;

Κι είναι αλήθεια πως θέλει κανείς να διαφύγει απο τον εαυτό του εν συνόλω;

Σκέφτομαι,σκέφτομαι κι οι σκέψεις δεν ξεμπερδευονται.
Τουναντίον,γίνονται ένα sudoku και το μυαλό μου παραιτείται στην προοπτική της επίμονης προσπάθειας.
Ειμαι λογικός άνθρωπος,αλλά κατι τετοιες στιγμές δεν μπορώ να με κατανοήσω με λογικούς όρους.
Δε γίνεται.
Κι όπως τελικά ακούω το fountain με τα ματια κλειστά και συγκινούμαι ειλικρινά κι άμεσα, βρίσκω έναν τόπο (ή έναν τρόπο) να (συν)υπάρξω (με τον εαυτό μου) κι η ψυχογενής δύσπνοια εξαφανίζεται.

Καλό σημάδι...

Κι έπειτα σκέφτομαι αυτήν τη μυστήρια φράση του Ντοστογιέφσκι:
"Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο" ,
"Beauty will save the world"-στ'αγγλικά τη σκέφτομαι ειν'η αλήθεια-κι η ομορφιά μοιαζει με μια πηγή συγκίνησης κοντά στην αλήθεια, σαν αυτη που αισθάνομαι τώρα ακουγοντας το fountain που με φέρνει κοντά στον εαυτό μου ή με έχει βοηθήσει να διαφύγω απ'ό,τι με ζορίζει σ'αυτον...

Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο,κι ο σώζων εαυτόν,με τη βοήθειά της,σωθήτω ...