Ανταγωνιστικότητα

Δε βλέπω ειδήσεις. Εχει κουτσά-στραβά κανα μήνα που δε βλέπω πλέον ειδήσεις.
Πριν απο λίγο,ξεχάστηκα μπροστα στην τηλεόραση και ,κατα λαθος ,για δυο δευτερόλεπτα πήρε το ματι μου εναν ξένο ειδήμονα που πρόφερε με γερμανική μάλλον προφορά στ'αγγλικά τη λέξη "ανταγωνιστικότητα".
Έκλεισα πανικόβλητη τον ήχο και βγηκα στο μπαλκόνι μ'ενα σφίξιμο στο στομάχι και την ένοχη μόνιμη υποψία μου πως δεν ειμαι αρκετά ανταγωνιστική.
Όταν αρχίζω να σκέφτομαι τι κάνουν οι άλλοι που μπορεί να μην κάνω εγώ,αόριστα σύνδρομα ανεπάρκειας και κατωτερότητας με αρπάζουν απ'τα μαλλιά, τόσο αόριστα δε ειναι τα συνδρομα αυτά που δεν με βοηθουν καθόλου να οργανωθώ καλύτερα,να φιλοδοξώ κι άλλα,να οραματίζομαι περισσότερα κέρδη σε λιγότερο χρόνο.
Αντίθετα,όλη αυτή η ιδέα περι ανταγωνιστικότητας σκονταφτει πάνω στα αντι-ανταγωνιστικά μου ένστικτα και με κάνει να επιθυμώ βιβλικά ψυχοθεραπευτικά επαγγέλματα,όπως του Ιωσήφ,του ξυλουργού
Με σκέφτομαι να μη μιλάω σ'ανθρωπο ,να κόβω και να λαξευω αγογγυστα με τις ώρες κομμάτια ξύλου,να φτιάχνω τραπέζια,μπαούλα,καρέκλες, χωμένη σε ατέλειωτους σωρους απο ροκανίδια,χωρίς να με νοιαζει το κέρδος.
Αναχρονιστική κι εξιδανικευμένη εικόνα. Του καιρου του Ιωσήφ,ή ίσως μερικών δεκαετιών παραπίσω μόνο.
Θα μου πεις, τότε δε θα μουν ξυλουργος,το πολύ-πολύ να'μουν η γυναικα ενός, κι ετσι καλά θα'ταν,θα'χα-σ'αυτην την περίπτωση- έναν αντρα ήρεμο σαν τον Ιωσήφ και θα φρόντιζα να φέρνω νερό απο τη βρύση ,να μεγαλώνω τα παιδιά,να ταίζω τα ζώα,να οργωνω τα χωράφια,θα 'χα χίλιες-δυο πρακτικές έγνοιες που δε θα μ'αφήναν σταλιά χρόνο κι όμως όλος αυτός ο χρόνος θα'ταν στα αλήθεια καταμερισμένος στις αναγκες μου τις πραγματικές. Να φτιάξω αυτό που θα φαω,να προνοήσω για αυτό που θα φαω το χειμώνα,να φτιάξω αυτό που θα φορέσω.
Αυτη ήταν μάλλον η αγωνιστικότητα.
Τωρα το μέτρο της επιτυχίας ειναι τα λεφτά. Να κανεις το ίδιο πραγμα συνεχώς, μια όσο πιο εξειδικευμένη μορφή-ανταγωνιστικότητα γαρ-να δημιουργεί ο καθένας μας με την εργασία του όλο και περισσότερες τεχνητες ανάγκες στους άλλους για να πουλήσει την εξειδικευμένη του δεινότητα ακριβά,να βγάλουμε λεφτά κι άλλα κι άλλα κι άλλα,να παν να γαμηθουν όσοι άχρηστοι δεν τα βγαζουν πέρα,τι μας νοιάζει;
Μόνο να διασφαλιστουμε απ΄την εγκληματικότητα,να κανουμε οχυρωματικά έργα,πορτες-κλειδαριες ασφαλειας συναγερμους,θυροτηλεοράσεις,κάμερες...
Δεν έχουν πολύ λογικό ειρμό αυτά που γράφω.
Θα επιβιώσω κι έτσι όπως έχει ο κόσμος φανταζομαι,αλλά δεν μου κανει αυτό το κινητρο της ανταγωνιστικότητας.
Καθόλου.
Μπορει σ'αλλους να ταιριάζει μια χαρά.
Αλλά καμιά φορά σκέφτομαι πως αν με πετουσαν τώρα δα σ'ενα ερημονήσι,θα μουν απ'αυτους που θα καταφερναν να φτιαξουν μια καλύβα,θα βρίσκαν εναν τρόπο ν'ανάψουν μια φωτιά,θα τα βγαζαν πέρα με τα φίδια και τα θηρία και θα έβρισκαν κάτι να φαν, επιστρατευοντας ολοκληρη αυτη τη θαυμαστη ποικιλία της ανθρώπινης εφευρετικότητας και του πρακτικού πνευματος και σκέφτομαι τι κρίμα που είναι να αισθανομαι υποχρεωμένη-η γαμημένη ανταγωνιστικότητα ένεκα-να γίνομαι όλο και πιο μονοδιάστατη,όλο και πιο στεγνή,όλο και πιο ταυτισμένη με μια και μόνο ιδιότητα...