2000?
Δεν ειμαι σίγουρη.
Αφύπνιση υπο μηδενικήν σκιάν,με σκόνη στο στόμα το πρωί μες στη σκηνή που κανει κρίτσι-κρίτσι ανάμεσα στα δόντια,όταν λες "καλημέρα".
Η Μαρία "χρουτσου-χρουτσου" σκουπίζει τη σκηνή της!
Αυτό είναι!
"Δεν πα να 'μαι γκομενα;; Ειμαι κι απο σπίτι,ρε πούστη μου!Και κατέχω το νοικοκυριό!!"
Απ'την ταβέρνα του κάμπινγκ,ξυπνάμε και κοιμόμαστε με υπόκρουση πάντα Manu Chao.
"Hoy dia luna,dia pena,hoy me levanto sin razon..."
ή
"wellcome to Tijuana, tequila sexo y marijuana..."
Χωριάτικη και πατάτες τηγανητές το μεσημεριανό και μπάνιο στην Ιταλίδα,με πρόνοια ν'αποφυγουμε το Τζίμυ,τον body-painter, που δεν έχανε ευκαιρία να ζωγραφίσει τα βυζάκια των λουομένων-αφιλοκερδώς εννοείται!
Καλλιτέχνης ήταν ο άνθρωπος!
Τον ήλιο αδύνατον να τον αποφύγεις, σκιά πουθενά, το πασάλειμμα με το αντηλιακό κι αυτό σιγά-σιγά αποδεικνύεται μάταιο.
Οι γυμνές βουτιές! Τι γέλιο οι άσπροι πισινοί μας,σαν εφήμερα νησιά του τώρα,Ατλαντίδες του δευτερολέπτου,μην πω του κώλου!
Τι γέλιο...
Κι η καϊκάδα στο Κατω Κουφονήσι,βροχή στην ταβέρνα τα ρακόμελα,εμείς τρια κορίτσια σαν τα κρύα τα νερά(αλλά κι απο σπίτι,οπωσδήποτε!),το επίκεντρο μιας εικονικής παρτούζας,βροχή τα ρακόμελα,μα απ'τους πενηντάρηδες τους συνοδευόμενους,μα απ'τους ξέμπαρκους, μα απ'το σερβιτόρο ή απ'τους τριαντάρηδες δικηγόρους, εξ Αθηνών,όλως αλληγορικώς καθόμασταν στο υπερυψωμένο επίπεδο και τα ρακόμελα έρχονταν απο κάτω,όπως τα τριαντάφυλλα στις επι σκηνής πρωταγωνίστριες απο τους εν πλατεία θαυμαστας κι είχαμε σκάσει στα γέλια σηκώνοντας τα ποτήρια μας προς πάσαν κατεύθυνση,με πριγκηπική αυταρέσκεια!
Το καίκι το λέγαν "Μαριγώ" και στην επιστροφή μας πήγαινε,όλο ρακομελοκέφι,δεξιά κι αριστερά πέριξ των υφάλων ο καπετάνιος,extended sail version,κι ήμασταν όλοι ανέμελα διατεθιμένοι να πνιγούμε επι τόπου μες στη χαρά και μια έξαλλη πενηντάρα είχε αποθεωθεί στην πλώρη χορεύοντας τσιφτετέλι,ο καπετάνιος είχε βάλει και μουσική στη διαπασών στη μέση του μαυρου μεθυσμένου πελάγους,αληθινά κανείς δεν ανησυχουσε- ήταν κι η θάλασσα τόσο φιλικά διακείμενη,λάδι,δε σ'ένοιαζε καθόλου...
Α,τι γέλιο! Οι κρούσεις μες στο καίκι συνεχίζονταν κι οι ξέμπαρκοι πενηνταρηδες αναμετρώνταν με τους τριαντάρηδες δικηγόρους υπογείως και λεκτικώς,ενώ εμείς παντα Μαριες-Αντουανέτες απο σπίτι-μην ξεχνιόμαστε!
Μα τι δύναμη μπορεί να έχουν τα νιάτα των θήλεων που τους έχουν όλους κατα βάσιν χεσμένους...
Δεν ειμαι σίγουρη.
Αφύπνιση υπο μηδενικήν σκιάν,με σκόνη στο στόμα το πρωί μες στη σκηνή που κανει κρίτσι-κρίτσι ανάμεσα στα δόντια,όταν λες "καλημέρα".
Η Μαρία "χρουτσου-χρουτσου" σκουπίζει τη σκηνή της!
Αυτό είναι!
"Δεν πα να 'μαι γκομενα;; Ειμαι κι απο σπίτι,ρε πούστη μου!Και κατέχω το νοικοκυριό!!"
Απ'την ταβέρνα του κάμπινγκ,ξυπνάμε και κοιμόμαστε με υπόκρουση πάντα Manu Chao.
"Hoy dia luna,dia pena,hoy me levanto sin razon..."
ή
"wellcome to Tijuana, tequila sexo y marijuana..."
Χωριάτικη και πατάτες τηγανητές το μεσημεριανό και μπάνιο στην Ιταλίδα,με πρόνοια ν'αποφυγουμε το Τζίμυ,τον body-painter, που δεν έχανε ευκαιρία να ζωγραφίσει τα βυζάκια των λουομένων-αφιλοκερδώς εννοείται!
Καλλιτέχνης ήταν ο άνθρωπος!
Τον ήλιο αδύνατον να τον αποφύγεις, σκιά πουθενά, το πασάλειμμα με το αντηλιακό κι αυτό σιγά-σιγά αποδεικνύεται μάταιο.
Οι γυμνές βουτιές! Τι γέλιο οι άσπροι πισινοί μας,σαν εφήμερα νησιά του τώρα,Ατλαντίδες του δευτερολέπτου,μην πω του κώλου!
Τι γέλιο...
Κι η καϊκάδα στο Κατω Κουφονήσι,βροχή στην ταβέρνα τα ρακόμελα,εμείς τρια κορίτσια σαν τα κρύα τα νερά(αλλά κι απο σπίτι,οπωσδήποτε!),το επίκεντρο μιας εικονικής παρτούζας,βροχή τα ρακόμελα,μα απ'τους πενηντάρηδες τους συνοδευόμενους,μα απ'τους ξέμπαρκους, μα απ'το σερβιτόρο ή απ'τους τριαντάρηδες δικηγόρους, εξ Αθηνών,όλως αλληγορικώς καθόμασταν στο υπερυψωμένο επίπεδο και τα ρακόμελα έρχονταν απο κάτω,όπως τα τριαντάφυλλα στις επι σκηνής πρωταγωνίστριες απο τους εν πλατεία θαυμαστας κι είχαμε σκάσει στα γέλια σηκώνοντας τα ποτήρια μας προς πάσαν κατεύθυνση,με πριγκηπική αυταρέσκεια!
Το καίκι το λέγαν "Μαριγώ" και στην επιστροφή μας πήγαινε,όλο ρακομελοκέφι,δεξιά κι αριστερά πέριξ των υφάλων ο καπετάνιος,extended sail version,κι ήμασταν όλοι ανέμελα διατεθιμένοι να πνιγούμε επι τόπου μες στη χαρά και μια έξαλλη πενηντάρα είχε αποθεωθεί στην πλώρη χορεύοντας τσιφτετέλι,ο καπετάνιος είχε βάλει και μουσική στη διαπασών στη μέση του μαυρου μεθυσμένου πελάγους,αληθινά κανείς δεν ανησυχουσε- ήταν κι η θάλασσα τόσο φιλικά διακείμενη,λάδι,δε σ'ένοιαζε καθόλου...
Α,τι γέλιο! Οι κρούσεις μες στο καίκι συνεχίζονταν κι οι ξέμπαρκοι πενηνταρηδες αναμετρώνταν με τους τριαντάρηδες δικηγόρους υπογείως και λεκτικώς,ενώ εμείς παντα Μαριες-Αντουανέτες απο σπίτι-μην ξεχνιόμαστε!
Μα τι δύναμη μπορεί να έχουν τα νιάτα των θήλεων που τους έχουν όλους κατα βάσιν χεσμένους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου