2010,Λευκάδα,
Αν μπορείς στα 34 να κανεις διακοπές με την ψυχολογία ενός βλαμμένου 18χρονου,τα πράγματα είναι ελπιδοφόρα...
Αν εχεις κανει κοιλιακούς απο το γέλιο κι αν τρεις άνθρωποι που μπορεί να έχουν ζήσει την εφηβεία τους με δυσανάλογη προς την ηλικία τους βαρύτητα,μπορουν να γραψουν κάθε έννοια καθωσπρεπισμου εκει που της αξίζει και να αφιερωθούν πέντε μέρες με όλη τους την καρδιά στην ηθελημένη ελαφρότητα,στη σχιζοφρενεια και στο συνδρομο Τουρέ,πετώντας κάθε βαρίδιο στη θάλασσα,λιώνοντας κάθε τυψη κάτω απ'τον ηλιο και νιώθοντας μεταξύ τους φυσική αλληλεγγύη,οι φόβοι είναι λιγότεροι και το καλοκαίρι γινεται ο τόπος και το σημείο αναφοράς της ανεμελιάς και της αβίαστης χαράς.
Αυτό που θα'πρεπε απο πάντα να'ναι,αλλά δεν ήταν τόσο αυτονόητο...
Βασούλα και Γιώτα,σας ευχαριστώ τόοοοοοοσο πολύ!!!
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου