Ιουλίου λόγος...

Τα καλοκαίρια της κρυφά καταθλιπτικής μαζοχιστικής μου νιότης τα περνουσα περιφέροντας μαζί μου ως φετιχ τα δωρικά άπαντα του Σεφέρη.
Σαν να 'θελα να μου υπενθυμίζω πως "πηραμε τη ζωή μας λάθος",σαν να'θελα να μου επισημάνω τον ιερό κινδυνο του αμετάκλητου: "πως σταματουν ξαφνικά κι όλα μαζί τα τζίτζίκια..."
Να μου υπενθυμίζω το βάρος του κόσμου.Το βάρος του εαυτού μου.
Συχνα νοσταλγώ αυτήν την εποχή.Δεν ήταν αφέλής ακριβώς.Θα 'ταν ψέμμα να τη βαφτίσω έτσι. Τη σκέφτομαι σαν τα χρόνια της αθωότητας. Δεν ξέρω πως να την ονομάσω.
Αθωότητα τη λέω με την έννοια πως όταν εισαι ανυποψίαστος κι άπειρος ακόμη έχεις αυτην την απρονοησία,αυτην την προθυμία να παραδίδεσαι στη θλίψη ανεπιφύλακτα,όπως εισαι απολύτως πρόθυμος(εγώ τουλάχιστον ημουν)να εκχωρήσεις ανεπιφύλακτα όλο σου το ειναι στον πρώτο σου έρωτα με την απόλυτη πιστη του "για πάντα".
Μακρές οι ματαιώσεις...
Κρατησαν πολλά καλοκαίρια που ήταν σκληρά,ενώ υπο όποια συνθήκη έκανα αγογγυστα το χρέος μου προσπαθώντας να υπηρετήσω αυτό το πιστό και πείσμον "για πάντα".
Χωρίς πολλά ρούχα,κάτω απο τον αδυσώπητο ήλιο,μέσα σε μια περιρρέουσα υποχρεωτική περίπου θερινή ευθυμία,κρατιόμουν σφιχτά απ'τα δωρικά απαντα του Σεφέρη για να σωθώ.
Δεν είχα ψυχοθεραπευτή,οι κρυφές μου σκέψεις ήταν ανομολόγητες,η ατολμία μου παροιμιώδης,κρατουσα λοιπον τα άπαντα του Σεφερη σαν να κρατούσα το χέρι του πατέρα μου...
Πολλά χρόνια αργότερα μέσα στο βαθύ και μακρύ χειμώνα του Βερολίνου,ψάχνοντας ανεπιτυχώς να βρω ένα σιντι του Χατζηδάκι αναμεσα σε πολλά έργα του Θεοδωρακη,έπεσα πανω σ'ένα σιντι της Αγγελικής Ιονάτου που λεγοταν Parole de juillet.
Έτσι,λέξη προς λέξη διάβασα κι άκουσα για πρώτη φορά με άδειο απο προκαταλήψεις μυαλό τον Ελύτη.
Έκτοτε αποχωρίστηκα τον πολύπαθο τόμο του Σεφέρη όπως και πολλά άλλα παλιά κομμάτια του εαυτού μου και συχνα σκέφτομαι αυτην την πρώτη φράση: "Μετρημενο τόπο έχουν οι άνθρωποι και στα πουλιά δοσμένος είναι ο ίδιος αλλά απέραντος",νιώθοντας όμως περισσότερο πουλί παρά άνθρωπος που παει να πει πως μάλλον αποχωρίστηκα το δωρικό βάρος του κόσμου,ή μπορεί κιόλας να πει πως πάλι επιχειρώ να διαφύγω απ'τα ανθρώπινα,δια της άρνησης της βαρυτητας...

ΙΟΥΛΙΟΥ ΛΟΓΟΣ

Μετρημένο τόπο έχουν οί άνθρωποι

Και στα πουλιά δοσμένος είναι ό ίδιος άλλ'

Απέραντος!

Απέραντος ό κήπος δπου μόλις άπο-

Χωρισμένος άπ'τόν (πριν και πάλι μεταμφιεσμένος μου αγγιχτεί)
Θάνατο, έπαιζα και μου έφταναν εύκολα όλα έως την άπαλάμη



Ό ιππόκαμπος κείνος! Και της φυσαλίδας τσιούπ το σπάσιμο!
Του βατόμουρου το βαποράκι μες στα βαθιά των φυλλωμάτων
Ρεύματα! Κι ό πρωραίος ιστός όλο σημαίες!



Τί τώρα μου ήρθαν. Άλλα σαν χθες υπήρξα

Κι υστέρα ή μακριά μακριά ζωή των αγνώστων ή άγνωστη

Έστω. Και μόνο να τα λες ώραία ξοδεύεσαι όπως του νερού ή ροή
Πού ψυχή την ψυχή δένει τις αποστάσεις
Κι από 'να σ' άλλον Γαλαξία βρίσκεσαι να σχοινοβατείς

Ενώ κάτω άπ'τά πόδια σου βοούν τα βάραθρα. Κι ή φτάνεις ή όχι



"Αχ αχνά σχεδιασμένες πάνω στα σεντόνια μου πρώτες ορμές.

Θήλεις άγγελοι

Πού από ψηλά μου ένεύατε άφοβα να προχωρώ μες στα όλα
Μιας πού κι από το παράθυρο να πέσω, ή θάλασσα
Πάλι θα μου κάνει το άλογο

Το πελώριο καρπούζι δπου κάποτε ανίδεος έκατοίκησα
Κι οί μικρές εκείνες παρακόρες, το μαλλί τους λυτό πού
Με τη νοημοσύνη ανέμου γνώριζε να ξετυλίγεται πάνω από

τις καμινάδες!

Τέτοια του κίτρινου στα μπλε αρμοσιά πού αλήθεια να σαστίζεις
Και γραφές πουλιών πού ό άνεμος τις μπάζει άπ'τό παράθυρο
Την ώρα πού κοιμάσαι και παρακολουθείς τα μέλλοντα

Ξέρει ό ήλιος. Κατεβαίνει μέσα σου να δει. Επειδή τ'απέξω
Είναι καθρέφτης. Μες στο σώμα ή φύση κατοικεί κι από κει

εκδικείται

"Οπως σε μιαν αγριότητα ιερή σαν του Λέοντα ή του Αναχωρητή
Το δικό σου λουλούδι φυτρώνει

πού το λένε Σκέψη

("Αλλο αν, και μελετώντας, πάλι βγήκα εκεί
Πού το κολύμπι μ' έβγαζε άπ' ανέκαθεν)



Μετρημένο τόπο έχουν οι σοφοί
Και στα παιδιά δοσμένος είναι ό ίδιος άλλ'
Απέραντος!

Απέραντος ό θάνατος δίχως μήνες κι αιώνες
Τρόπος κι εκεί να ενηλικιωθείς κανένας· ώστε
Στίς ίδιες κάμαρες ξανά στους ίδιους κήπους θα γυρνάς
Κρατώντας το τζιτζίκι πού είναι ό Δίας και πάει από 'να
Σ' άλλον Γαλαξία τα καλοκαίρια του.