Ας ρίξουμε τώρα και μερικές...

Αν ο Κωστής Χατζηδάκης είχε την απρονοησία να εμφανιστεί πλησίον μιας διαδήλωσης με συνέπεια να τις φάει απο εξαγριωμένους πενηντάρηδες και εξηντάρηδες,αυτό ειναι συνέπεια δυο ενδεχόμενων:
Α.Είναι τελείως βλάκας
Β.Αισθάνεται αθώος
Μπορεί να ειναι βλάκας ο Κ.Χ ή να αισθάνεται αθώος ή και να είναι.
Το βέβαιο είναι πως την ίδια απρονοησία ή αφέλεια ή καλή πίστη δεν επέδειξε κανένας άλλος βουλευτής ή υπουργός εκείνη τη μέρα.
Ποιος θα το διανοούνταν;
Ποιος νυν ή τεως υπουργός,ποιο πρωτοκλασάτο στέλεχος ποιου κόμματος;
Θα αφήσω στην άκρη φυσιογνωμιστικές αναλύσεις για το πρόσωπό του,θα πω μόνο πως όποτε τον πετυχα στην τηλεόραση έμοιαζε να φέρεται ευγενικά,τουλάχιστον με την έννοια του να μη διακόπτει το συνομιλητή του.
Περιέργως βρίσκω μια αναλογία ανάμεσα στη στάση του κυρίου Χατζηδάκι και στη σταση κάποιων πολιτών απέναντι στο κράτος.
Εξηγούμαι. Δεν είμαστε όλοι οι πολίτες αθώοι.
Ένας παλιός συμφοιτητής μου της ακροαριστεράς με συμβουλευε κάποτε α.να τσιμπησω λίγο προς τα πανω τις τιμές και β.να μην κόβω αποδείξεις,γιατι το κρατος απλώς με κλέβει.
Όμως σίγουρα κόπτεται υπέρ της δημόσιας υγείας και παιδείας.
Απο το μετερίζι βέβαια του ιδιωτικού που αποκρύπτει εισοδήματα.
Είναι βέβαιο πως κάποιος που δεν αποκρύπτει εισοδήματα και δεν επιχειρεί να κλέψει απο το κράτος ή τους συμπολίτες του,θεωρείται,απο την πλειοψηφία του λαού μας,βλάκας.
Δικαίως.
Γιατί ποιος μένει τελικά εκτεθειμένος απέναντι στο κράτος;
Ποιος είναι το εύκολο θύμα στους χειρισμούς του;
Απο ποιον θα τα παρει;Ποιον θα τιμωρήσει;
Όποιον έχει την απρονοησία να είναι καλόπιστος απέναντί του.
Ο αθωοβλάκας.
Αυτός είναι πάντα ο πιο ανυπεράσπιστος,είτε είναι πολίτης,είτε πολιτικός.
Είναι το βολικό θύμα των υπόλοιπων που ειναι οι αδικημένοι,με εισαγωγικά ή χωρίς,πάντως,ας μην ξεχνάμε το εξής:
Η Ελλάδα κατοικείται σχεδόν εξ'ολοκλήρου απο αδικημένους.
Γιατί όλοι είμαστε αδικημένοι σε σχέση με τις προσδοκίες της μάνας μας.
Και όλοι παραμένουμε εγκλωβισμένοι σε μια ιδιότυπη νηπιακή ηλικία στην οποία δικαιούμαστε να είμαστε βασιλιάδες ("δικό μου ειναιαι!!") και σ'έναν άκρατο υποκειμενισμό που μας καθιστά τελείως ανυπόστατους,ανεύθυνους και ασύδοτους("δε φταιω εγω"),όπως ακριβώς όταν σταματάμε στη μέση του δρόμου με αλάρμ για τσιγαρα στο περίπτερο και λέμε σ'αυτόν που μας κορνάρει:"πως κανεις έτσι,ρε φίλε;;",ενώ στο αμέσως επόμενο λεπτό κορνάρουμε σ'αυτόν που έχει σταματήσει μπροστά μας με αλάρμ για τσιγάρα στο αμέσως επόμενο περίπτερο.
Όταν κάθε ψήγμα λογικής απουσιαζει παντελώς απο τη ζωή μας και τη συναλλαγή μας με τους υπόλοιπους,είναι δυνατόν να συνεννοούμαστε;
Τόσοι παραφουσκωμένοι εγωισμοί και τόση θεοποίηση του τρέχοντος κάθε φορά συναισθήματος για την αιτιολόγηση κάθε πράξης συνιστουν μια άκρως εκρηκτική γόμωση(όπως αποκαλούσε κι η Βιρνα Δρακου το ουίσκι!) και φυσικά σ'αυτό το πλαίσιο,είναι βεβαιο πως οι πιο "αισθηματίες",θα ξεσπουν κραυγαλέα στους πιο ήπιους.
Τους αθωοβλάκες κάθε κατηγορίας.
Η αναλογία λοιπον ειναι ακριβής.
Κράτος τιμωρείς τους αθωοβλάκες των πολιτών σου,έτσι κι εμείς τιμωρούμε τους αθωοβλάκες πολιτικούς.
Οι έξυπνοι ξέρουν πως να μην τις τρώνε,ούτε απ΄το ματατζή,ούτε απ΄τον εξαγριωμένο πενηνταρη.
Survival of the fitτest,λοιπον.
Και ποιος είναι αυτός,ουτε που θέλω να ξέρω!
(Αλλά υποψιάζομαι αυτός που κάνει κουμάντο και τώρα...)