Kosmos by Reha Erdem

Σ'ένα συνοριακό χωριό της Τουρκίας που μοιάζει να'χει ξεμείνει μερικές δεκαετίες πίσω απο τον κόσμο,τρέχοντας σαν κυνηγημένος μέσα στα χιόνια φτάνει ο Battal,ένας αλλόκοτα αθώος (ή ίσως ελεύθερος)άνθρωπος που μοιάζει
να μην έχει καμια συναίσθηση των κοινωνικών συμβασεων.
Είναι γεμάτος απορία,πάθος και συμπόνοια και κάθε του συναίσθημα καθρεφίζεται με ακρίβεια στα μάτια του.
Ο Battal ερωτεύεται με παθιασμένη χαρά,κανει έρωτα με την ψυχή του,στενοχωριεται με τη λύπη των ανθρώπων,κάνει θαύματα,τρέφεται μοναχά με ζάχαρη κι απαντά κατα κανόνα με χωρία απο το Κοράνι(;) στις ερωτήσεις που του κάνουν.
Δε δουλευει,όμως περιέργως πανω του βρίσκονται λεφτά για να παραγγείλει το τσάι του,απ'τη στιγμή που ο καφετζής αρνείται να του το προσφέρει τζάμπα.
Μια σειρά απο διαρρήξεις συμβαίνει στα μαγαζάκια του ήσυχου χωριού,ενώ συζητείται το θεμα του ανοίγματος των συνόρων και,για όσους διαφωνουν, αυτό είναι ένα συμβάν που χρησιμοποιείται ως ζωντανό επιχείρημα:
"Οι ξένοι θα διαταράξουν την ηρεμία και την ηθική ταξη"
Το πρόσωπο του διαρρήκτη δεν το βλέπουμε ποτέ,ωστόσο δεν έχουμε πολλές αμφιβολίες για το ποιος είναι.
Ο Battal που σφράγισε την είσοδο του μ'ένα θαύμα,φευγει κυνηγημένος μετά απο δυο θανάτους και πριν προλάβει να ολοκληρώσει το τελευταίο του ίσως θαυμα(ουτε αυτό το μαθαίνουμε).
Η ταινία εκτυλίσσεται αποκλειστικά μέσα στο δριμύ ψύχος ενός χιονισμένου χειμώνα.
Σχεδόν νιώθεις το κρύο(ή μπορεί ενδεχομένως η ανάμνηση απο το προηγούμενο βράδυ στην αίθουσα Φριντα Λιάππα που δεν είχε θέρμανση και καθόμασταν με τα κασκολ και τους σκουφους ξεπαγιάζοντας να ήταν ακόμη πολύ νωπή!)
Η φωτογραφία είναι ένα ποίημα,η μουσική συνοδευει εξαιρετικά κι ο πρωταγωνιστής έχει γίνει αυτός που υποδύεται!
Θα μπορούσε να ήταν ελαφρώς μικρότερη σε διάρκεια,όμως εμένα προσωπικά δεν με χάλασε καθόλου.
Θα προσθέσω πως κάθε φεστιβαλ για μένα κλείνει με μια τούρκικη ταινία που με αποζημιώνει για τις μούφες που έφαγα κατα τη διάρκειά του,σκεφτόμενη το "Γάλα" του Καπλάνογλου το οποίο πίστευα ότι είδαμε πέρυσι,αλλά ήταν πρόπερσι τελικά.
Παρόλαυτά το θυμάμαι σαν να'ταν περσινό.
Κάτι τέτοιο,φανταζομαι, θα συμβεί και με το Kosmos.
Αν κατι δε θα ξεχάσω στα σίγουρα,αυτό είναι η πρωτόγονη δύναμη και η λαχτάρα που είχαν οι ενθουσιώδεις κραυγές με τις οποίες επικοινωνεί το αλλόκοσμο ζευγάρι των πρωταγωνιστών.