Προ Μεσημβρίας

Ανήκει σ΄ένα άλλο είδος,Άννα,αυτή

δεν τη βλέπω στον ύπνο μου

από δυσπιστία 

πάντα θ'απορώ 

πώς με ξετρύπωσε

πάντα θα κοιτάζω τη στοίβα με τ'άπλυτα που μικραίνει

τα σαββατοκύριακα αμήχανα

και πάντα θα είμαι λυπημένη τις Κυριακές

θα κοιτάω τα αμέτρητα προφίλ της

που είδα το σαββατόβραδο μέσα σε τόσους φωτισμούς

δίπλα σε τόσα πρόσωπα

θα μετράω τα τινάγματα που κάναν οι γροθιές της πριν κοιμηθεί

τους ήχους που βγήκαν απ'τα σπλάχνα της

θα φοβάμαι,Άννα,κυρίως θα φοβάμαι,

όπως όλοι οι μικροί αδύναμοι απαρηγόρητοι άνθρωποι 

περίπου τα πάντα

κι έτσι απαρηγόρητη και φοβισμένη

θα λέω πως την αγαπώ

Και στην απόλυτη επικράτεια της απόλυτης αλήθειας

θα ψεύδομαι απόλυτα

Γιατί πάντα θ'απορώ.

Κυρίως θ'απορώ.

Θα την κοιτώ από μακρυά απ'την απόσταση της εφηβείας μου

ανάμεσα απ'αυτό που ήμουν και τ'άλλο που θα γίνω

με τον εκνευρισμό μιας κουρασμένης δασκάλας 

που προσδοκά συνταξιοδότηση

και την ελπίδα τεθλιμμένου συγγενή του τεθνεώτος
που προσδοκά ανάσταση νεκρών

Ανάμεσα στις δυο εκδοχές θα παραπαίω

χαζεύοντας το ασύλληπτο 

όποτε είναι καθαρός ο ουρανός