Ωδή στη χλωρίνη

Η μυρωδιά της χλωρίνης ηρεμεί την ανήσυχη ψυχή κάθε νοικοκυράς

τώρα και τη δική μου

Το στιβαρό κι αδέκαστό της χέρι το θολό πεδίο των μικροβίων

θα συνθλίψει

Υπόσχεση

Και το πετυχαίνει αυτό η χλωρίνη

όσο μυρίζει η μυρωδιά

όσο πλανιέται πάνω απ'το νεροχύτη

δεν υπάρχουν ερωτήματα για το μέλλον

τα ασφαλιστικά ταμεία ή

τη βρώμικη κυρία 

που βλέπω ξανά και ξανά να περπατάει

δίπλα στη γέφυρα

Δεν αναρωτιέται κανείς

είναι καλοί ή κακοί οι πρόσφυγες

ορίστε επιστρέφουν φαγητά

οι κλέφτες ή οι αστυνόμοι

εγώ δεν αναρωτιέμαι είμαι καλή ή κακή 

που απεχθάνομαι την ανόητη

-κατά τη γνώμη μου-

γειτόνισσα μου τόσο

Που όταν είδα τα μπλε βεβαίως μπαλόνια

"It's a boy!" έξω απ'την πόρτα της

με φαντάστηκα να τα σκάω με βελόνα

και να τα αντικαθιστώ με άλλα

"You're a bitch!"

Ή που προχτές με ενοχλούσαν

τόσο αυτοί οι νεαροί στο μπαρ

που τραγουδούσαν και φώναζαν

και κυρίως γελούσαν τόσο μα τόσο δυνατά

σαν να είχαμε κάνει απο καιρό κράτηση

και κόψει εισιτήριο οι υπόλοιποι 

και στριμωχτήκαμε για την παράσταση

"Κοιτάχτε όλοι το παρεάκι που τα σπάει,

φίλε είμαστε τόσο γαμάτοι"

Γιαυτό λοιπόν

ας λεν οι οικολόγοι

τίποτα δε συγκρίνεται με τη χλωρίνη

κανένα καθαριστικό

όπως αυτοί που ξέρουν
τίποτα δε συγκρίνεται με την ηρωίνη
λένε

κανένα ναρκωτικό