Ο Άρμεν

Ο Άρμεν ειναι απο την Αρμενία.
Πρέπει να'ναι τριάντα.
Έχει μια επιδερμίδα άσπρη με λίγο ροζ στα μάγουλα και δυο πράσινα καθαρά μάτια. Με κοιτάει σαν παιδάκι,σηκώνει λίγο τα φρύδια και με κοιτάει απο κάτω προς τα πάνω,αν και δεν είναι πιο κοντός απο μένα.
Και μου γελάει δείχνοντας τα δόντια του που ειναι άσπρα,ενώ στα ροζ του μάγουλα σχηματίζονται δυο λακάκια.
Είναι πολύ αδύνατος και φοράει ρούχα που του είναι πολύ-πολύ φαρδιά.
Νομίζω πως και τα παπούτσια του πρέπει να'ναι μεγαλύτερα απο τα πόδια του.
Επειδή δουλευει με μηχανάκι κι επειδή ο ήλιος τον καίει,το καλοκαίρι φοράει μακρυμάνικα ακόμη κι όταν σκάει ο τζίτζικας και μόνο η ράχη των χεριών του γίνεται μαυροκόκκινη,ακριβώς κάτω απο τη γραμμή του κουμπωμένου του μανικιού.
Ο Άρμεν δε θέλει να ξέρει τίποτα για αγάπες κι έρωτες,γιατί όταν ήταν μικρό παιδί μια φορά αγάπησε και πόνεσε πολύ.
Και δε θέλει ξανά.
"Η αγάπη είναι σαν βαρειά αρρωστια.Δε θέλω να την ξαναπεράσω"
Έτσι μου είπε μια φορά με τη σπασμένη του προφορά που τον κάνει να εκφέρει κάθε λεξη με έναν μικρό δισταγμό.
Παιζει ακορντεόν.Σε πανηγύρια και σε γάμους,αλλά πιο πολύ του αρέσει ο Piazolla.Αυτά παίζει όταν ειναι μόνος του. Τάγκο.
Αν τον κοιτάξεις,ηρεμεις.Γεμίζεις τρυφερότητα.
Μοιάζει με βρέφος. Με καλόβολο μωρό. Χωρίς καμιά απαίτηση,χωρίς κανένα δόλο. Δεν έχω ξαναδεί τέτοιον άνθρωπο.
Μοιάζει προσωποποιημένη η αθωότητα κι η καλοσύνη.
Μοιάζει σαν να ξεπήδησε απο βιβλίο του Ντοστογιέφσκι,ειναι παράξενο που υπάρχει με σάρκα και οστά.
Κάθε φορά που τον βλέπω,νιώθω για λίγο μιαν άχρονη ανακούφιση.
Νιώθω για λίγο καλή,αθώα κι ελαφριά,
σαν απιστος Θωμάς που βλέπει ένα θαύμα...