Μια επταετία ανάμεσα σε δυο στιγμές

Κάποτε,πριν απο αρκετά χρόνια,είχα γυρίσει ένα βράδυ αργά σπίτι κι είχα καθίσει ανόρεχτα μπροστά στην τηλεόραση. Ένα μικρό ζάππινγκ,ανόρεχτα κι αυτό,μ'εφερε στην ΕΤ1 που μετέδιδε ένα υπαίθριο θερινό κοντσέρτο κάπου στην Ευρώπη.Κάπου που δεν έμοιαζε με Γαλλία,ούτε με Αγγλία και θα μπορούσε να'ναι Γερμανία,ή Δανία ή δεν ξέρω τι. Δεν πρόσεξα τη μουσική αρχικά,το άφησα για να χαζέψω λίγο μια ευρωπαική θερινή πραγματικότητα,να φανταστώ πως θα'ταν το Βερολίνο το καλοκαίρι και τέτοια...
Και τότε άκουσα μια μουσική που με καθήλωσε,όπως ακριβώς και τους υπαίθριους ακροατές που κάθονταν αθόρυβοι κι ευλαβικοί...
Ήταν μια μουσική που μου φάνηκε τρυφερά θλιμμένη,αλλά έτοιμη να ξεσπάσει,μια μουσική που παιδευε τους χτύπους της καρδιάς μου,μάζευε την έντασή τους,την κρατούσε για ώρα κι έπειτα ξεσπούσε και δεν ξεσπούσε.
Μ'αφησε μ'ένα αίνιγμα αυτή η μουσική...
Ήταν σαν να ήξερε και να εξέφραζε καλύτερα απο μένα τα αισθήματά μου.
Και μ'αφησε και μ'ένα αίνιγμα πρακτικό.
Πώς θα την ξανάβρισκα;
Θυμάμαι ότι περίμενα να τελειώσει όλο το κοντσέρτο,περίμενα στους τίτλους κάποια αναφορά στο τι ακούστηκε.
Τίποτα.
Κοιμήθηκα υπνωτισμένη,απορημένη,μαγεμένη σχεδόν με τον κρυφό σκοπό να ξαναβρώ τη μουσική αυτή.
Απο την επόμενη μέρα,άρχισα την αναζήτηση.
Το καλό μας youtube δεν υπήρχε ακόμη.
Πήρα τηλέφωνο το Σάκη που ήταν ο μόνος με γνωσεις κλασικής κι ήρθε μια μέρα με διάφορα πιθανά cd σύμφωνα με τα όσα του είχα περιγράψει και ψάχναμε πυρετωδώς να βρούμε ένα adagio με εγχορδα που να έχει αυξομειώσεις έντασης και τεμπο σαν κύματα.
Δεν ήταν κανένα απο όσα ψάξαμε.
Κι ακόμη χειρότερα άρχισα να ξεχνάω τη μελωδία με όσα είχα ακούσει.
Συνέχισα να ψάχνω.Για χρόνια.
Άλλοτε εντατικά κι άλλοτε με κάποια αφορμή.
Πριν απο καμια διετία, πίστεψα επιτέλους πως το βρήκα.
Βρήκα το adagio for strings του Samuel Barber και είπα αυτό είναι,περάσαν τόσα χρόνια,αλλά το βρήκα.Τα καταφερα.
Πήρα τηλέφωνο το Σακη και του τό'πα.
Το άκουσα μερικές φορές και μετά σκέφτηκα,"ναι,αυτό πρέπει να είναι..."
Και είπα τώρα μπορώ να ησυχάσω,αλλά κάτι ανομολόγητα μ'έτρωγε.
Κάτι έχωσα όπως-όπως στο συρτάρι,σαν επιθεωρητής που κλείνει έναν παλιό φάκελο,πεισμένος πως το έγκλημα διαλευκάνθηκε,αλλά με μια τσιμπιά στην καρδιά,μια τσιμπιά αμφιβολίας που θέλει να την παραχώσει κι αυτήν στο συρτάρι,γιατί ο φάκελος πολυκαίρισε φριχτά,τοσον καιρό ανοιχτός...
Το λοιπον,μετά απο επτά συναπτά έτη,βρήκα το Σάββατο,απρόσμενα και χωρίς καμιά αμφιβολία αυτό που έψαχνα.
Και δεν ήταν adagio,αλλά allegretto και δεν ήταν κανενός δευτεραγωνιστή της κλασικής,αλλά του Beethoven του ίδιου...
Και συγκινήθηκα πολύ,αλλά η τόση αναζήτηση δίνει σ'αυτό που ψάχνεις εξωπραγματικές διαστάσεις κι είναι κανόνας πως όταν το βρίσκεις,αυτό που ψάχνεις,δεν είναι πια ίδιο μ'αυτό που έψαχνες εφτά χρόνια πριν...