Ήταν ωραία,γιατί ήταν Σάββατο κι αγαπιὀμασταν.
Ξαπλώσαμε το μεσημέρι στο μεγάλο κρεββάτι οι δυο μας κι εκεί λίγο πριν με πάρει ο ύπνος,πριν βυθιστώ στη μακαριότητα,χωρίς καμια προειδοποίηση,απ'το πουθενά με χτύπησε μια εικόνα.

Με είδα σ'ένα βαγόνι στο μετρό,στην Αθήνα.
Είχε μόλις βραδιάσει ,το ξερα κι ας μην το βλεπα,και πάνω μου έπεφτε εκείνο το άσπρο,απρόσωπο φως που φώτιζε κι όλους τους άγνωστους κουρασμένους ανθρώπους γύρω μου μες στο βαγόνι,υπογραμμίζοντας το πόσο ξένοι ήμασταν κι όπως οι πόρτες ανοιγόκλεισαν στο "πανεπιστήμιο",
αναρωτήθηκα ξαφνικά πού πάω γιατί συνειδητοποίησα εκείνη μόλις τη στιγμή πως πήγαινα στου Φώτη.Αυτόματα κι αυτονόητα.
Και την αμέσως επόμενη στιγμή θυμήθηκα πως ο Φώτης πέθανε.
Δεν είναι εκεί.

Και τώρα πού πάω; σκέφτηκα
Τι γυρεύω εδώ;
Πού πάω μόνη μου στην Αθήνα;
Τί σκατά κάνω εδώ;
Πώς βρέθηκα στην κωλοΑθήνα;;
Τί να κάνω χωρίς το Φώτη; 

Όλα έγιναν κρύα,εχθρικά κι αφιλόξενα.
Ήμουν μόνη μου σ'ένα βαγόνι.
Μόνη,ολομὀναχη στον κόσμο,σαν να μην είχα πια κανένα συγγενή,κανένα φίλο,
μόνη,μόνη,μόνη εντελώς...