Υ στέρηση των αστεριών

Δεν ομολογώ πόσο συχνά σε σκέφτομαι.
Αυτοί οι αποχωρισμοί αφήνουν υπενθυμίσεις στα κόκκαλα.
Σαν τους ρευματισμούς.
Όποτε αλλάζουν οι εποχές, ένας βύθιος πόνος μ'επισκέπτεται.
Θα έρθουν κι άλλοι αποχωρισμοί.
Γιαυτό γερνάνε οι άνθρωποι, γιατί φορτώνονται με υπομνήματα πόνου,σκέφτομαι.
Σου γράφω απο δω-δε νομίζω να με λαμβάνεις...
Αν έτρεχα πιο γρήγορα απο το φως όμως,αν απομακρυνόμουν απ'τη γη με πιο γρήγορη ταχύτητα απ'αυτή του φωτός,θα σ'έβλεπα ζωντανό κάπου,ε;
Στο γραφείο,ή στο σπίτι ή μπορεί μικρό να παίζεις στο χωριό.
Στο χωριό την είχαμε κάνει παρέα αυτήν τη σκέψη ένα βράδυ που κοιτούσαμε τα αστέρια πάνω σ'ένα λοφάκι και διαπιστώσαμε πως βλέπαμε το παρελθόν.
Πως τα αστέρια που βλέπαμε μάλλον δε θα υπάρχουν πια.
Κάτι θα ξέραν αυτοί οι αρχαίοι που ονομάτιζαν τ'αστέρια σύμφωνα με τους εκλιπόντες.
Τ΄αστέρια είναι του παρελθόντος τα φωτεινά ουράνια σώματα.Όχι;