ΟΙ ΕΞΟΡΙΣΤΟΙ ΤΩΝ ΚΟΥΖΙΝΩΝ

Το φως στην κουζίνα σου ανάβει. Χύνεται στο δρόμο το φως.

Το φως του πρώτου ορόφου.

Θα δίψασες ίσως.

Νιώθω παράξενα που το παρατήρησα μέσα απ'το αυτοκίνητο πριν φύγω στρίβοντας το τσιγάρο μου με τα φώτα σβηστά.

Σαν να σε παρακολουθούσα κρυφά.

Θα το έκανα, άραγε;

Θα σε παρακολουθούσα ποτέ στα κρυφά;

Μ'αρέσουν οι κουζίνες. 

Με τις μυρωδιές απ'τα φαγητά,τους ατμούς απ'τις κατσαρόλες,τα σταγονίδια του λαδιού που εκτινάσσονται απ'το τηγάνι και πετυχαίνουν τσουχτερά το ακάλυπτο δέρμα, το θόρυβο του απορροφητήρα,το κροτάλισμα των πιάτων στο νεροχύτη και το θρόισμα του νερού πάνω τους, τα νουλάπια με τα σκεύη που δε χρησιμοποιήθηκαν ποτέ, τα ντουλάπια με τα τάπερ,τα ντουλάπια με τα ποτήρια και τις κούπες,τα ντουλάπια με τις κατσαρόλες και τα ταψιά,τα συρτάρια με τις πετσέτες,τα συρτάρια με τα μαχαιροπήρουνα,τις κουτάλες,τους περίεργους αβγοκόφτες, τα σουρωτήρια και τα τιρμπουσόν,το ψυγείο με το αδιάλειπτο γουργούρισμα και το παράξενο φως όταν ανοίγει η πόρτα του τη νύχτα, τις μάνες που πίνουν ελληνικό και καπνίζουν με τις αδερφές και τις φίλες μιλώντας χαμηλόφωνα  τα μυστικά τους κι αποδιώχνοντας βιαστικά τα πιτσιρίκια που βουίζουν γύρω τους σαν μέλισσες που οσμίζονται τη γὐρη του συνομωτικού, τα γεύματα του τραπεζιού και τα βιαστικά πρωινά του πάγκου,τα ψίχουλα στο τραπεζομάντηλο,τα εγκατελειμμένα πιάτα στα τραπέζια της Κυριακής-μονάχα της Κυριακής-χάριν της σιέστας κι εξαιτίας του κρασιού.

Μ'αρέσουν οι κουζίνες.

Μου ζεσταίνουν τα σωθικἀ. Κι ίσως με μελαγχολούν.Σαν ένας τόπος απ'το παρελθόν.Χαμένος.

Σαν να μην τους ανήκω πια.

Μπορεί γιαυτό να μελαγχόλησα λιγάκι,έτσι όπως κοιτούσα απ' έξω τη  φωτισμένη σου κουζίνα.