Θα ήθελα να πήγαινα στο χωριό.
Και να ταξίδευα στο χρόνο να βγάλω μερικές φωτογραφίες.
Τις ρόδες του αυτοκινήτου μας να σταματάν το μεσημέρι της Μεγάλης Πέμπτης, μπροστά στο μαγαζί της θείας.
Τον ήλιο,την ησυχία και τη σκόνη.
Τα ξαδέρφια μου έτοιμα να ξεπεταχτούν από όλες τις γωνιές με τα όμορφα παιδικά τους πρόσωπα.Πώς γίνεται να'ταν όλα τόσο όμορφα;
Το τραχύ γυριστό πέτρινο κομμάτι της στενής ανηφόρας από τον κεντρικό στο σπίτι της Χριστίνας,τα μεγάλα στενά σκαλιά με το ασβέστινο περίγραμμα για το σπίτι της γιαγιάς και του θείου του Ηλία.
Τον κάμπο με τους νάρκισσους,το δρόμο για το μαντρί του θειού του Βασίλη,
μια λεύκα στο πουθενά ολομόναχη,τα τυφλά μάτια της γιαγιάς της μάνας μου,τα στεγνωμένα χέρια της που με ψηλαφούσαν με λαχτάρα κι όλες εκείνες τις φωνές που με προσφωνούσαν με γλύκα "Κατιρνούλα".
Όλα εκείνα τα βλέμματα που η απροσμέτρητη τρυφερότητά τους είχε στο βάθος της μια νότα απ'τη θλίψη μιας άλλοτε ορατής κι άλλοτε αιωρούμενης ορφάνιας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου