Ο ιδιωτικός μας βίος

Μέγα το μυστήριο αυτών που αναδεύονται μέσα σου,όταν η άμυνα του αυτονόητου κοιμάται.

Όταν κοιτάζουν μάτια με καθαρό ασπράδι τα σπασμένα κόκκινα αγγεία στα δικά σου μάτια.

 

Το adagietto του Mahler στο σαλόνι.

Ατέλειωτες ώρες στο μπαλκόνι της βροχής.

Τα ματαιωμένα ταξίδια κι οι λεκέδες από Limoncello στο τραπέζι.

Μ'αρέσαν αυτοί οι λεκέδες. Στο είπα;

Και μ'αρέσει που φαλτσάρει η φωνή σου.

Και θα'θελα να σε προσέχω όλο το βράδυ.

Αλήθεια.

Το ξέρω πως ήπιες πολύ.

Μη μου κακιώνεις.

Θα'θελα να σου χαϊδεύω το μέτωπο μέχρι να ξεχαστείς,μα πρέπει να κοιμηθώ,γιατί αύριο δουλεύω και στη δουλειά μου δεν επιτρέπεται το τρέμουλο.

Το τρέμουλο στα χέρια,εννοώ.

Πρέπει να καταλάβεις πως υπἀρχουν και θέματα πρακτικά...

Η δουλειά.

Έχω ενηλικιωθεί απ'αυτήν την άποψη πια και δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.

Εσύ μην κάνεις το ίδιο,αν δεν είναι απαραίτητο.

Αν μπορείς, καλύτερα μην το κάνεις.

Ο ιδιωτικός μας βίος.

Στους κοντινούς μου ανθρώπους προκαλώ την αμηχανία που έχω μέσα μου.

Ξέρεις.Η σάλα με τους καθρέφτες.

Καθένας ολομόναχος με τα πολλαπλά του είδωλα.

Τι κάνεις;

Εγώ προετοιμάζομαι.

Έτσι νομίζω πως πρέπει να γίνει.

Αν και σκέφτομαι -με αφορμή το adagietto-πως μπορεί στο ενδιάμεσο να πεθάνω ανύποπτα στη βάρκα μου κοιτώντας σε από μακρυά.

Σε βλέπω παντού και χαζεύω απ'το παράθυρο το άσπρο των ματιών σου με τις ώρες.